Υπάρχουν πάντα κάποια δειλινά , όταν ο ήλιος σκορπιέται και
χαρίζεται στα κύματα, όταν ο Θεός χωράει σε ένα μικρό ροδί συννεφάκι , που
εμείς , καθισμένοι στην κουβέρτα, παίρνουμε τη κιθάρα μας και τραγουδάμε...
Όχι δεν είμαστε πικραμένοι...Ναυαγοί είμαστε σε μια απέραντη
νοσταλγία. Τραγουδάμε για τη ψυχή μας , που νομίσαμε πως τη κάναμε σημαία της
γης...Για τα ξύλινα αλογάκια και τις καραμούζες μας που ξεκινήσαμε να
κατατροπώσουμε τον εχθρό. Για τις αφίσες με τα ουράνια τόξα που δεν
κολλήσαμε...Για το παραμύθι που δεν είπαμε...Για τον κόσμο που δεν χώρεσε
στ'όνειρό μας...
Αλκυόνη Παπαδάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου