ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΟΙΧΤΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ

 Ο τόπος αυτός μας πληγώνει, μας εξευτελίζει. Δεν το λέω εγώ, το λέει ο Σεφέρης. Η Ελλάδα γίνεται δευτερεύουσα υπόθεση, όταν συλλογίζεται κανείς τον Ελληνισμό. Ό,τι από την Ελλάδα μ' εμποδίζει να σκεφτώ τον Ελληνισμό, ας καταστραφεί. Κι αυτό ο Σεφέρης το λέει. Κι έχει τόσο δίκαιο ο ποιητής που αναρωτιέμαι γιατί δεν βρίσκεται και σήμερα κάποιος Έλληνας να πει, όπως αυτός, με τόσο παραστατικό τρόπο, την αλήθεια γι' αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα μας.

Θαρρείς και χάθηκαν οι ποιητές. Θαρρείς και χάθηκαν οι Έλληνες. Θαρρείς και δεν υπάρχουν πια ήρωες ή έστω απλοί άνθρωποι που να ξέρουν, έστω, πώς να πεθάνουν. Θαρρείς και όλοι γίναμε λωτοφάγοι. Ουτιδανοί και τιποτόφρονες. Αθύρματα μεσιτών, εγχωρίων και της αλλοδαπής, που εμπορεύονται τη ζωή μας. Ξεδιάντροπα και μισοτιμής. Και κυρίως ερήμην μας.

Κι όμως, όπως θα 'λεγε πάλι ο ποιητής, αν ήταν δίκαιο να μεγαλώσει ο τόπος αυτός, δεν ήταν για να έχουμε περισσότερους βουλευτές, νομάρχες ή χωροφύλακες· ήταν για να μπορέσει ν' αναπτυχθεί σε μια γωνιά της γης ο Ελληνισμός — αυτή η ιδέα της ανθρώπινης αξιοσύνης και της ελευθερίας, όχι αυτή η αρχαιολογική ιδέα.

Ζητάω πολλά θα μου πείτε. Ενδεχομένως. Ενδεχομένως και να ζητάω τα ελάχιστα. Σε κάθε πάντως περίπτωση, δεν πιστεύω σ' αυτούς τους ανθρώπους που φλυαρούν, ή στους άλλους που δεν ξέρουν τι κάνουν. Δεν εννοώ να βουλιάξω μέσα στην απερίγραπτη μιζέρια των χαρακτήρων. Πιστεύω σε δυο-τρεις ιδέες που προχωρούν, και τώρα ακόμη, ύστερ' από χιλιάδες χρόνια, σ' αυτή τη γλώσσα. Γι' αυτές τις δυο τρεις ιδέες που πρέπει να ζήσουν εδώ -και μονάχα εδώ θα μπορούσαν να ζήσουν καθώς τις σκέπτομαι - υπομένω αυτή την αθλιότητα.

Και δεν την υπομένω μόνον εγώ, την υπομένουν πολλοί, οι περισσότεροι. Κι ας μην το ομολογούν. Το βλέπεις στο βλέμμα τους. Το αναγνωρίζεις στο ύφος τους. Το παρατηρείς στις καθημερινές τους κινήσεις. Το νιώθεις στην ανάσα τους. Το καταλαβαίνεις στα λόγια που δεν προφέρουν. Το αισθάνεσαι στην αηδία τους για την «κατάσταση» και στα ξερατά τους για τους «κυβερνώντες».

Δυστυχώς, όπως ο Σεφέρης πριν από περίπου 80 χρόνια, έτσι κι εμείς, εν έτει 2014, διαπιστώνουμε πως όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζούμε ολοένα με το εντονότερο συναίσθημα πως δεν είμαστε Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα που τόσοι σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά δεν είναι ο τόπος μας αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα μια πολύ βαριά νοσταλγία.

Μπορεί να τσακωνόμαστε για τα μνημόνια και την τρόικα, για το αν έχουμε ή όχι χρεοκοπήσει, για το αν αποφασίζει ο Σαμαράς ή η Μέρκελ όμως τίποτε δεν είναι πιο πικρό και μεγαλύτερη ομολογία αποτυχίας από το να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου. Γιατί αυτό νιώθουμε όλοι, μνήμονες και αμνήμονες. Αυτή η αίσθηση είναι και η μεγάλη μας ήττα. Γι' αυτήν πρέπει να λογοδοτήσουν, και πρώτα απ' όλα στην Ιστορία, όσοι μας στέρησαν το δικαίωμα ακόμη και στην πέτρα της υπομονής να προσμένουμε το θαύμα. Και μόνον γι' αυτή τη στέρηση αξίζει να εξεγερθούμε.

Όταν την τύχη αυτού του τόπου φτάνει να την ορίζει ένας Ντινόπουλος και κάποιος Γρηγοράκος, ένας Γιακουμάτος και κάποιος Κωνσταντινόπουλος τότε όχι «Παπαρήγα και μολότοφ», όπως έλεγε, παλαιότερα, κάποιος φίλος μου, αλλά "φωτιά και τσεκούρι", όπως θα 'λεγε ένας άλλος μεγάλος Έλληνας, συνάδελφος του Σεφέρη κι αυτός, ο Παλαμάς. Δεν ξέρω αν, όπως έλεγε ο Σινόπουλος, η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια ανάμεσα στους δολοφόνους, είμαι όμως πεπεισμένος πως για να ορθοποδήσει χρειάζεται να ...δολοφονήσει τους δολοφόνους της.

Και μην αναρωτιέστε ποιοι είναι αυτοί, τους αναφέρει ο Παλαμάς. Σ' ένα "απαγορευμένο" για τους εκπαιδευτικούς μας -για να το διδάσκουν στα σχολεία και να το βάζουν να διαγωνίζονται οι μαθητές- ποίημα, στο "Γύριζε". Ίσως επειδή 100 και κάτι χρόνια πριν περιέγραψε αυτό που ζούμε σήμερα. Ίσως επειδή μιλούσε για την ...πόρνη Ρωμιοσύνη, τον περίγελο των Ευρωπαίων, τους μανδαρίνους και τον Έλληνα που είχε ξαναγίνει σκλάβος. Ίσως επειδή αναθεμάτιζε τους διεθνείς δανειστές μας που όπως και σήμερα έτσι και τότε ήλεγχαν την πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας. Ίσως επειδή γράφει για τον λαό που πένεται και υποφέρει από τα χαράτσια, τους φόρους, τα ψέματα και τις διαμάχες των πολιτικών.

Από θαμπούς δερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους,

κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.

Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους Αρλεκίνους!

Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα

ραγιάδες έχεις, μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι

κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα

των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.

Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι

και Μαμμωνάδες βάρβαροι και χαύνοι λεβαντίνοι

λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι

και οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη!

Να δολοφονήσουμε τους δολοφόνους μας λοιπόν χρειάζεται. Με τους κούφιους, τους οκνούς, τους ραγιάδες, τους αδιάντροπους, τους δημοκόπους, τα ψωριασμένα σκυλιά και τους μπιστικούς των λεβαντίνων, με αυτούς που έκαναν την πατρίδα μας πόρνη (πρέπει να) έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς. Αυτά τα τέρατα πρέπει να εξοντώσουμε. Και πρέπει να το κάνουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε. Κι όχι με τον τρόπο του Γιώργου Σεφέρη, αλλά με τον τρόπο που από αρχαιοτάτων χρόνων και σε όλες τις χώρες η Ιστορία έχει μάθει να γυρίζει σελίδα.

Ούτε, να το κάνουμε, επειδή όπου και να ταξιδέψεις η Ελλάδα σε πληγώνει ή επειδή η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονάει, αλλά επειδή σε λίγο δεν θα υπάρχει Ελλάδα για να ταξιδέψεις ούτε, λόγω επιχειρούμενης λοβοτομής, μνήμη για να σε πονέσει. Ό,τι, λοιπόν, από την Ελλάδα μας εμποδίζει να σκεφτούμε τους Έλληνες, ας καταστραφεί. Ας το καταστρέψουμε...

Φελνίκος

Μια δικιά μου σκέψη διαβάζοντας το καταπληκτικό κείμενο:

Προς αυτό το αδρανές λαό- σε λίγο θα στηθείτε εθελοντικά σε δυο μεγάλες ουρές όπου θα σας βάζουν την σφραγίδα ιδιοκτησίας η κάθε οικογένεια της ελληνικής ολιγαρχίας. Και εσείς είστε η πλειοψηφία που αποφασίζει για όλους μας…??? 

ΞΥΠΝΑΤΕ και ΕΞΕΓΕΡΘΕΙΤΕ!!!!! ΤΩΡΑ!!!!!
Για όσους προτιμούν την σιωπή, την απάθεια και την αδιαφορία: επειδή δεν σκεφτήκατε ποτέ τις μελλοντικές γενιές δεν θα σας ξεχάσουν ούτε αυτές! Ποτέ…