“Είναι σαφές πως οι τραπεζίτες δεν είναι άνθρωποι για να τους εμπιστεύεται κανείς...”

“Είναι σαφές πως οι τραπεζίτες δεν είναι άνθρωποι για να τους εμπιστεύεται κανείς...”

    Στο αριστούργημά του  «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον» (εκδόσεις Καστανιώτη) που πολεμήθηκε όσο λίγα από την Εκκλησία και που η πορτογαλική κυβέρνηση το απέσυρε από το Ευρωπαϊκό Βραβείο Μυθιστορήματος με το αιτιολογικό ότι… «δεν εξέφραζε τη χώρα», γράφει:

 «O Ιησούς σηκώθηκε, ένιωσε μια άπειρη δύναμη να ξυπνά στο πνεύμα του, εκείνη την ώρα ήταν ικανός να κάνει τα πάντα, να διώξει το θάνατο από εκείνο το κορμί, να κάνει να επιστρέψει σ' αυτό η ύπαρξη και το είναι του ακέραια, ο λόγος, η κίνηση, το γέλιο και το δάκρυ ακόμη, όχι όμως κι ο πόνος, μπορούσε να πει, Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή, όποιος σε μένα πιστεύει, ακόμη και νεκρός, θα ζήσει, και θα ρωτούσε τη Μάρθα. Εσύ το πιστεύεις αυτό, και εκείνη θα απαντούσε, Ναι, πιστεύω ότι είσαι ο γιος του Θεού που θα ερχόταν στον κόσμο, κι έτσι, αφού βρίσκονται όλα τα χρειώδη διαθέσιμα και παρατεταγμένα, η δύναμη και η δυνατότητα, η θέληση να τις χρησιμοποιήσει, το μόνο που λείπει είναι ο Ιησούς, κοιτάζοντας το εγκαταλειμμένο από την ψυχή του σώμα, απλώνοντάς του τα χέρια, δείχνοντάς του το δρόμο της επιστροφής, να πει, Λάζαρε, σήκω, κι ο Λάζαρος να σηκωθεί, γιατί ο Θεός το θέλησε, ακριβώς όμως εκείνη τη στιγμή, την πραγματικά τελευταία και έσχατη, η Μαρία η Μαγδαληνή βάζει το χέρι της πάνω στον ώμο του Ιησού και του λέει. Κανείς δεν έχει αμαρτήσει τόσο στη ζωή του που ν' αξίζει να πεθάνει δυο φορές, και τότε ο Ιησούς άφησε τα χέρια του να πέσουν και βγήκε έξω να κλάψει».

   Έξι χρόνια αργότερα, το 1998, όταν του απονέμεται το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, λέει («Βήμα», 18/10/1998):

«Σε έναν κόσμο όπου μια χούφτα άνθρωποι κατέχουν περισσότερα αγαθά από ό,τι ο μισός πληθυσμός του πλανήτη και κανένας δεν κάνει τίποτε γι' αυτό, νομίζω ότι όλες οι υπόλοιπες συντέλειες περισσεύουν».

   Το 2004, συγκλονισμένος από την τακτική γενοκτονίας του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων, δηλώνει: 

«Η Ραμάλα είναι το Άουσβιτς του σήμερα: Στη Ραμάλα είδα την ανθρωπότητα ταπεινωμένη και εκμηδενισμένη, όπως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί».

   Στο βιβλίο του «Το τετράδιο» (εκδόσεις Καστανιώτη) μνημονεύει τα λόγια του Πορτογάλου ποιητή Αλμέιντα Γκαρέτ:   

«Κι εγώ ρωτώ τους οικονομολόγους, τους πολιτικούς, τους ηθικολόγους: υπολόγισαν ποτέ τον αριθμό των ατόμων που υποχρεωτικά καταδικάζονται σε αθλιότητα, σε άνιση εργασία, σε εξαχρείωση, σε αφροσύνη, σε διεφθαρμένη άγνοια, σε ανίκητη δυστυχία, σε απόλυτη ένδεια, για να παραχθεί ένας πλούσιος;»

   Στην ερώτηση «γιατί παραμένει κομμουνιστής;», μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Πορτογαλίας από το 1964, απαντά:

«Το σώμα μου παράγει ορμόνες για να μεγαλώνουν τα γένια μου και κάποιες άλλες που με κρατάνε κομμουνιστή. Να αλλάξω; Για ποιο λόγο; Θα ντρεπόμουν».

   Με το ξέσπασμα της κρίσης και την πολιτική που επιβάλλεται τόσο στη χώρα του την Πορτογαλία, όσο και στην Ισπανία, όπου ζει από το 1992 αυτοεξόριστος λόγω της στάσης της πορτογαλικής κυβέρνησης του Καβάκο Σίλβα στο βιβλίο του «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον», σχολιάζει:

 «Είναι σαφές πως οι τραπεζίτες δεν είναι άνθρωποι για να τους εμπιστεύεται κανείς...».

   Ο Ζοζέ Σαραμάγκου, αυτή η τεράστια μορφή του ευρωπαικού και παγκόσμιου πολιτισμού, μαχητής κατά της χούντας του Σαλαζάρ στην «Επανάσταση των γαριφάλων», ένας άνθρωπος που λόγω της φτώχειας της αγροτικής  οικογένειάς του δεν τελείωσε ούτε καν τη βασική εκπαίδευση, που κατέκτησε τη θέση του στο πάνθεον της λογοτεχνικής αθανασίας αν και άρχισε να γράφει μόλις μετά τα 50 του χρόνια, που εξηγούσε – αφοπλιστικά - ότι ήταν κομμουνιστής γιατί «δεν θέλω να χάσω τον μόνο λόγο που έχω για να ζω: τη συνείδηση του ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε δεν είναι ένας κόσμος καλός, το αντίθετο, και ότι είναι ανάγκη να τον αλλάξουμε», πέθανε σαν σήμερα, στις 18 Ιουνίου του 2010.

πηγή

"Να αισθανθείς με την καρδιά"... Έλεν Κέλερ-ΜΙΑ ΦΛΟΓΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Η γυναίκα που θριάμβευσε πάνω στην αντιξοότητα και την αναπηρία!

Η Έλεν Κέλερ (Ιούνιος 27,1880-Ιούνιος 1,1968) υπήρξε αμερικανίδα συγγραφέας, πολιτική ακτιβίστρια και λέκτορας. Ήταν η πρώτη κουφή-τυφλή που πήρε το πτυχίο Καλών Τεχνών.

Η ιστορία του πως ο δάσκαλος της Κέλερ, Annie Sullivan, έσπασε την απομόνωση της -λόγω έλλειψης γλώσσας- επιτρέποντας στο κορίτσι να εξελιχθεί καθώς μάθαινε να επικοινωνεί, έχει γίνει γνωστή μέσα από το έργο “The miracle worker”.

Ως παραγωγική  συγγραφέας, η Κέλερ ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο και δήλωσε ξεκάθαρα την αντίθεσή της στον πόλεμο. Συμμετείχε στην εκστρατεία για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών, τα δικαιώματα των εργατών, τον σοσιαλισμό καθώς επίσης και για άλλους προοδευτικούς σκοπούς.

Όταν το να είσαι τυφλός και κωφάλαλος δεν φαίνεται να παίζει κανέναν ρόλο στη ζωή, εκεί αναζήτησε την Έλεν Κέλερ, τον άνθρωπο που έκανε το προσωπικό δράμα θρίαμβο της θέλησης και της αποφασιστικότητας.

Η γυναίκα που έμαθε στην οικουμένη να σέβεται τα άτομα με ειδικές ανάγκες, που έκανε τον βίο της μοντέλο δραστηριότητας και παράδειγμα προς μίμηση, δεν έχει ανάγκη από τίτλους και χαρακτηρισμούς.

Χτυπημένη από τη συμφορά σε νεαρή ηλικία, έμεινε τυφλή και κωφάλαλη, δεν έχασε ωστόσο την όρεξη για ζωή: με τη βοήθεια της δασκάλας της για μισό σχεδόν αιώνα, σημείωσε τεράστια πρόοδο στις επικοινωνιακές της δεξιότητες, γεγονός που θα εξαργυρωνόταν αργότερα με πανεπιστημιακό πτυχίο!

Κι από κει το έργο και η προσωπική της υπερπροσπάθεια δεν έχει πραγματικά τέλος: πολιτική και κοινωνική ακτιβίστρια, εργάστηκε πυρετωδώς για τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρία, γράφοντας άρθρα, δίνοντας διαλέξεις, ιδρύοντας ιδρύματα, συμμετέχοντας σε φιλανθρωπικούς οργανισμούς και περιδιαβαίνοντας τον κόσμο με τα οικουμενικά μηνύματα του σεβασμού και της αγαστής συνύπαρξης.

Η αξιοθαύμαστη ζωή της είναι το πλέον τρανό παράδειγμα ότι η ανθρώπινη ύπαρξη όρια δεν γνωρίζει, έστω και αν οι φραγμοί είναι οι φυσικές τροχοπέδες της αναπηρίας και της δυσλειτουργίας...

Πρώτα χρόνια



Η Έλεν Άνταμς Κέλερ γεννιέται στις 27 Ιουνίου 1880 στην Αλαμπάμα ως η πρώτη από τις δύο κόρες του βετεράνου αξιωματικού του Αμερικανικού Εμφυλίου Άρθουρ Κέλερ και της Κάθριν Άνταμς Κέλερ, την ίδια ώρα που είχε δύο μεγαλύτερα ετεροθαλή αδέλφια.

Η οικογένεια δεν ήταν ιδιαιτέρως ευκατάστατη και ζούσε από το φειδωλό εισόδημα της φυτείας βαμβακιού που διατηρούσε, ενώ αργότερα ο πατέρας της θα γινόταν εκδότης μιας εβδομαδιαίας τοπικής εφημερίδας.

Η Κέλερ γεννήθηκε υγιής, έχοντας τις αισθήσεις της όρασης και της ακοής. Ξεκίνησε μάλιστα να μιλά από πολύ νωρίς, σε ηλικία 6 μηνών, ενώ πριν κλείσει τον πρώτο χρόνο ζωής περπατούσε κανονικά...

Απώλεια όρασης και ακοής



Το 1882 ωστόσο η Έλεν αρρωσταίνει, «εγκεφαλικός πυρετός» ήταν η διάγνωση του οικογενειακού γιατρού, με τον υψηλό πυρετό να ταλαιπωρεί τη μικρή για πολλές μέρες. Η πραγματική φύση της νόσου της παραμένει μέχρι και σήμερα μυστήριο, με τους ειδικούς να υποθέτουν ότι επρόκειτο για μηνιγγίτιδα ή οστρακιά. Λίγες μέρες ωστόσο μετά το ξέσπασμα της ασθένειας, η μητέρα της παρατηρεί ότι η μικρή Έλεν δεν αντιδρά πλέον σε οπτικά και ακουστικά ερεθίσματα: η Κέλερ έμεινε τυφλή και κωφή, όντας μόλις 18 μηνών.

Μεγαλώνοντας, η Κέλερ ανέπτυξε μια -περιορισμένη βέβαια- μέθοδο επικοινωνίας με τη φίλη της Martha Washington, τη εξάχρονη κόρη της οικογενειακής μαγείρισσας, που μπόρεσε να δημιουργήσει μια νοηματική γλώσσα γι’αυτήν- στην ηλικία των επτά ήξερε εξήντα νοήματα για να επικοινωνεί με την οικογένειά της. Σύμφωνα με τον σοβιετικό κουφό και τυφλό ψυχολόγο Meshcheryakov, η φιλία της Martha και η διδασκαλία της ήταν ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη της Κέλερ. Τα δυο κορίτσια είχαν εφεύρει διάφορες νοηματικές τεχνικές, όμοια με τη γλώσσα των κωφαλάλων, και όταν η Κέλερ ήταν 7 ετών οι δυο τους μπορούσαν να επικοινωνήσουν με περισσότερα από 60 σήματα. 

Ο ψυχισμός της ωστόσο δονούταν από αγριότητα, με το νεαρό κορίτσι να κλοτσά και να ουρλιάζει όταν εκνευριζόταν ή αντιθέτως να χαχανίζει νευρικά και ανεξέλεγκτα στη χαρά της. Τα μανιασμένα ξεσπάσματα στη Martha και τους γονείς της θα έκαναν τον περίγυρο να καλεί πλέον την οικογένεια να την κλείσει σε άσυλο.

Η παιδαγωγός Αν Σάλιβαν 


Αναζητώντας κουράγιο και απαντήσεις, πέφτει στα χέρια της μητέρας Κέλερ το 1886 το οδοιπορικό του Τσαρλς Ντίκενς «American Notes», απ' όπου και πληροφορείται για την πετυχημένη εκπαίδευση ενός τυφλού και κωφού παιδιού. Αμέσως οι γονείς μεταβαίνουν στη Βαλτιμόρη για να συναντήσουν τον ειδικό γιατρό Julian Chisolm, ο οποίος εξετάζοντας τη νεαρή Κέλερ συστήνει στους γονείς να συναντήσουν τον Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ, τον εφευρέτη του τηλεφώνου, ο οποίος εκείνη την εποχή εργαζόταν με κωφά παιδιά.

Και πράγματι έτσι έγινε: ο Μπελ προτείνει στην οικογένεια να ταξιδέψουν μέχρι τη Βοστόνη και το Perkins Institute for the Blind, που είχε την απαραίτητη εξειδίκευση για την περίπτωση της Έλεν. Εκεί θα γνωριστούν με μια από τους πρόσφατους αποφοίτους του ινστιτούτου, την Anne Sullivan, και η 49χρονη σχέση μεταξύ δασκάλας και μαθήτριας θα ξεκινήσει.



Τον Μάρτιο του 1887, η Σάλιβαν θα εγκατασταθεί στην οικία των Κέλερ στην Αλαμπάμα και θα αρχίσει το διδακτικό πρόγραμμα: τον συλλαβισμό με τα δάχτυλα. Η άρνηση ωστόσο της 7χρονης Έλεν να συνεργαστεί και η ιδιαίτερη δυναμική της οικογένειας θα απέτρεπαν οποιαδήποτε επιτυχία στις διδακτικές προσπάθειες. Η Αν απαιτεί την πλήρη απομόνωση δασκάλου και μαθητή για να συνεχίσει, με την ίδια και την Έλεν να ζουν πλέον «εξόριστες» σε καλύβα της φυτείας.

Παλεύοντας υπομονετικά με την αισθητική απομόνωση της Έλεν και τις εκρήξεις θυμού της, η Αν καταφέρνει να της μάθει τη λέξη «νερό»: η πολυπόθητη πρώτη σύνδεση μεταξύ αντικειμένου και γραμμάτων είχε μόλις συμβεί! Το «παιχνίδι των λέξεων» κεντρίζει το κορίτσι, που μέχρι το βράδυ έχει μάθει περισσότερες από 30 λέξεις...

Κανονική εκπαίδευση



Το 1890, η Έλεν αρχίζει μαθήματα ομιλίας στη σχολή κωφών Horace Mann School for the Deaf της Βοστόνης. Θα περνούσαν βέβαια 25 κοπιώδη χρόνια πριν μάθει η Κέλερ να μιλά με τρόπο που να την καταλαβαίνουν οι άλλοι, οι βάσεις είχαν ωστόσο τεθεί. Από το 1894-1896, θα παρακολουθήσει μαθήματα στο σχολείο για κωφούς Wright-Humason School for the Deaf της Νέας Υόρκης, όπου και βελτιώνει τις επικοινωνιακές της δεξιότητες, αποκομίζοντας ταυτόχρονα εγκυκλοπαιδικές γνώσεις.

Την ίδια περίπου εποχή, η Κέλερ βάζει στόχο να πάει κάποια στιγμή στο πανεπιστήμιο. Το 1896 γράφεται στο Cambridge School for Young Ladies, μια προπαρασκευαστική εκπαιδευτική δομή για γυναίκες, όπου και γνωρίζει μια σειρά από αξιοσημείωτους ανθρώπους. Ξεχωρίζει φυσικά ο συγγραφέας Μαρκ Τουέιν, ο οποίος εντυπωσιάζεται από την επιμονή της και σύντομα οι δυο τους γίνονται φίλοι!



Ο Τουέιν θα τη γνωρίσει στον πιστό του φίλο Henry Rogers, διευθυντή στην πετρελαϊκή Standard Oil, ο οποίος θαμπώνεται επίσης από το ταλέντο και την αποφασιστικότητα της Κέλερ και συμφωνεί να της χορηγήσει υποτροφία για να φοιτήσει στο Κολέγιο Radcliff. Η Κέλερ ξεκινά μαθήματα, με την Αν πάντα στο πλευρό της για να της «μεταφράζει» τις παραδόσεις και τα γραπτά κείμενα.

Μέχρι την εποχή αυτή, η Κέλερ διέθετε στο επικοινωνιακό της οπλοστάσιο μια σειρά από δεξιότητες, όπως το διάβασμα χειλιών με την αφή, τον κώδικα Μπράιγ, τον συλλαβισμό με τα δάχτυλα και την ομιλία φυσικά. Με τη βοήθεια της Σάλιβαν και του κατοπινού συζύγου της δασκάλας, Τζον Μέισι, η Κέλερ γράφει το πρώτο της βιβλίο, το περίφημο «The Story of My Life», στο οποίο συνοψίζεται η ιστορία του τυφλού και κωφάλαλου κοριτσιού και η μεταμόρφωσή του σε 21χρονη φοιτήτρια! Η Κέλερ αποφοιτεί από το Radcliffe το 1904, σε ηλικία 24 ετών.

Το 1905, η Σάλιβαν παντρεύεται τον Μέισι, λέκτορα στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, παραμένοντας ωστόσο πάντα στο πλευρό της Κέλερ ως δασκάλα, φίλη και μέντορας. Τελικά η Κέλερ θα μετακομίσει στο σπίτι του ζευγαριού, για να μπορούν να της δίνουν όλη τη φροντίδα που χρειαζόταν. Προοδευτικά βέβαια η στενή σχέση Κέλερ-Σάλιβαν θα απομάκρυνε το ζευγάρι, καθώς η αφοσίωση της Αν στην Έλεν ήταν μοναδική στα χρονικά. Μερικά χρόνια μετά, το ζευγάρι θα χωρίσει, χωρίς ωστόσο να παίρνει ποτέ διαζύγιο...

Κοινωνικός ακτιβισμός



Μετά το πανεπιστήμιο, ο ασίγαστος νους της Κέλερ δεν καταλάγιασε: όχι μόνο θέλησε να μάθει περισσότερα για τον κόσμο, αλλά έβαλε σκοπό να βελτιώσει τις ζωές των άλλων! Η απίστευτη ιστορία της ζωής της σύντομα θα την έκανε δημοσιότητα, περιδιαβαίνοντας την Αμερική και δίνοντας εμπνευσμένες διαλέξεις, μοιραζόμενη την εμπειρία της με το κοινό που το είχε περισσότερο ανάγκη, τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες.

Καθ' όλη τη διάρκεια του πρώτου μισού του 20ού αιώνα, η Κέλερ θα αφιερωθεί ολόψυχα σε κοινωνικές διεκδικήσεις και πολιτικούς αγώνες, από το δικαίωμα ψήφου στη γυναίκα και τον έλεγχο των γεννήσεων μέχρι και οικουμενικότερες αξίες όπως ο πασιφισμός. Έφτασε μάλιστα μέχρι το Κογκρέσο, επιχειρηματολογώντας με πυγμή υπέρ των δικαιωμάτων των τυφλών και των τρόπων βελτίωσης της ζωής τους.



Το 1915 ιδρύει από κοινού με τον περίφημο πολεοδόμο George Kessler το ίδρυμα Helen Keller International, σε μια προσπάθεια να αντιπαρατεθούν με τις συνθήκες και τις επιπτώσεις του υποσιτισμού αλλά και της τύφλωσης. Το 1920, γίνεται ενεργό μέλος και βοηθά στη δημιουργία της ένωσης πολιτικών ελευθεριών της Αμερικής (American Civil Liberties Union).

Όταν σχηματίστηκε η αμερικανική ένωση για τους τυφλούς (American Federation for the Blind) το 1921, η Κέλερ έλαβε την αναγνώριση που της έπρεπε: γίνεται επίσημο μέλος το 1924 και περιοδεύει στη χώρα για να συγκεντρώσει κονδύλια και να αυξήσει την ευαισθητοποίηση του πληθυσμού σε θέματα που είχαν να κάνουν με τη ζωή των τυφλών. Την ίδια εποχή προσχωρεί και σε μια σειρά ακόμα από φιλανθρωπικούς οργανισμούς αφιερωμένους στην ανακούφιση και τη βοήθεια των λιγότερο προνομιούχων ανθρώπων.



Με το που αποφοίτησε από το κολέγιο, η Κέλερ έγινε μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, κάτω από την επίδραση του δηλωμένου αριστερού καθηγητή Τζον Μέισι. Από το 1909-1921, γράφει μια σειρά από άρθρα και δοκίμια για τον σοσιαλισμό, τα οποία θα εκδοθούν αργότερα σε τόμο, με τίτλο «Out of the Dark», όπου και περιγράφει τις απόψεις της για την πολιτική ιδεολογία αλλά και τον τρόπο που βλέπει διεθνή ζητήματα.

Κι όμως, η δραστήρια πολιτική ενασχόλησή της με τον σοσιαλισμό θα της έφερνε και τις πρώτες κριτικές για την κατάστασή της, κάνοντάς τη θύμα της προκατάληψης και του φόβου που προκαλεί η διαφορετικότητα. Ενώ μέχρι τότε ο Τύπος ήταν εξαιρετικά υποστηρικτικός στις δραστηριότητές της, εγκωμιάζοντας το κουράγιο και εκθειάζοντας τη νοημοσύνη της, με το που κατέστησε δημόσιες τις απόψεις της για τον σοσιαλισμό, οι εφημερίδες άρχισαν να της ασκούν κριτική στη βάση ότι ήταν άτομο με ειδικές ανάγκες! Αναφορές έκαναν τον γύρο της Αμερικής που απέδιδαν τις σοσιαλιστικές της απόψεις στους «πρόδηλους περιορισμούς της ανάπτυξής της»...

Εργασία και επιρροή



Το 1936, η αναμφισβήτητη σύντροφος της ζωής της και επί 49 χρόνια δασκάλα της, η πολυαγαπημένη της Αν Σάλιβαν, πεθαίνει, όντας πλέον και η ίδια τυφλή από το 1932. Η νεαρή γραμματέας της Κέλερ, Polly Thompson, που ήταν στη δούλεψή της ήδη από το 1914, θα γίνει πλέον η μόνιμη συνοδός της.

Το 1946, η Κέλερ γίνεται σύμβουλος σε διεθνή ζητήματα της Αμερικανικής Ένωσης Τυφλών, θέση που της εξασφαλίζει παγκόσμια αναγνώριση: από το 1946-1957, ταξιδεύει σε περισσότερες από 35 χώρες σε 5 ηπείρους, μεταφέροντας το μήνυμα για καλύτερη ζωή των ατόμων με ειδικές ανάγκες.



Το 1955, σε ηλικία 75 ετών, η Κέλερ θα εγκαινιάζει το πιο εξαντλητικό ταξίδι της ζωής της: ένα 5μηνο οδοιπορικό 65.000 χιλιομέτρων στην Ασία! Μέσα από τις καθημερινές ομιλίες και τις δημόσιες εμφανίσεις της, θα έφερνε έμπνευση και κουράγιο σε εκατομμύρια ανθρώπους.

Η αυτοβιογραφία της Κέλερ «The Story of My Life» θα γινόταν τηλεοπτική σειρά το 1957 (The Miracle Worker), ενώ το 1959 η ιστορία της θα μετατραπεί σε θεατρικό έργο στο Μπρόντγουεϊ, με τη μεταφορά του συναρπαστικού βίου της στον κινηματογράφο να έρχεται λίγο αργότερα, το 1962, γεγονός που η αμερικανική ακαδημία δεν μπορούσε παρά να βραβεύσει με Όσκαρ...

Θάνατος και κληρονομιά



Η Κέλερ χτυπήθηκε από μια σειρά από εγκεφαλικά επεισόδια το 1961 και πέρασε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της στο σπίτι της στο Κονέκτικατ. Κατά τη διάρκεια του βίου της βραβεύτηκε πολυάριθμες φορές για τις δράσεις αλλά και την προσωπική υπερπροσπάθεια που έκανε, σε ένα είδος αναγνώρισης των επιτευγμάτων της (Theodore Roosevelt Distinguished Service Medal το 1936, Presidential Medal of Freedom το 1964, συμπερίληψή της στο Women's Hall of Fame το 1965).



Έλαβε επίσης τιμητικούς διδακτορικούς τίτλους από μια σειρά πανεπιστημίων του κόσμου, όπως της Γλασκόβης, του Βερολίνου, του Νέου Δελχί, του Γιοχάνεσμπουργκ και φυσικά από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ.

Η Έλεν Κέλερ πέθανε στον ύπνο της την 1η Ιουνίου 1968, λίγες μόνο εβδομάδες πριν από τα 88α γενέθλιά της. Στη διάρκεια της αξιοσημείωτης ζωής της, μετατράπηκε σε ένα λαμπρό παράδειγμα του πώς η αποφασιστικότητα, η σκληρή δουλειά και η φαντασία μπορούν να υπερπηδήσουν οποιοδήποτε εμπόδιο στη ζωή, ακόμα και τις τροχοπέδες της φυσικής ανεπάρκειας. Όλη της η ιστορία μπορεί να συνοψιστεί στις εξής λέξεις: ένας εξαίσιος θρίαμβος πάνω στην αντιξοότητα...

Έχει γράψει 12 βιβλία και έχει δημοσιεύσει πολλά άλλα άρθρα.

Μερικά από τα έργα της είναι:

1. The Frost King (στην ηλικία των 11)

2. The Story of my Life (αυτοβιογραφία)

3. Out of the Dark

4. My Religion (θρησκευτική αυτοβιογραφία)

Μερικές διάσημες φράσεις της είναι οι εξής:

“Όταν μια πόρτα ευτυχίας κλείνει, μια άλλη ανοίγει- όμως πολλές φορές κοιτάμε τόσο πολύ την κλειστή πόρτα που δεν βλέπουμε την πόρτα που έχει ανοίξει για μας”.

“Η αισιοδοξία είναι η πίστη που οδηγεί στην επιτυχία. Τίποτε δεν μπορεί να γίνει χωρίς ελπίδα και αυτοπεποίθηση”

“Μόνοι μπορούμε να κάνουμε τόσα λίγα-μαζί μπορούμε να κάνουμε  τόσα πολλά”

“Το μόνο πράγμα που είναι χειρότερο από το να είναι κανείς τυφλός είναι να έχει όραση μα όχι όραμα”

” Τα καλύτερα και πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο δεν μπορεί να τα δει ή να τα αγγίξει κανείς. Πρέπει να τα αισθανθείς με την καρδιά.”

“Το να περπατάς με ένα φίλο στο σκοτάδι είναι καλύτερο από το να περπατάς μόνος στο φως.”

“Όλα όσα απολαύσαμε δεν πρόκειται ποτέ να χαθούν. Όλα όσα αγαπάμε γίνονται κομμάτι μας”

“Πίστη είναι η δύναμη με την οποία ένας κομματιασμένος κόσμος θα αναδυθεί στο φως”

“Κράτησε το πρόσωπό σου κάτω από τις ηλιαχτίδες και ποτέ δεν θα δεις την σκιά..”

"Αν είναι αλήθεια ότι το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε τα Ελληνικά είναι το βιολί της σκέψης."

"Κανένας απαισιόδοξος δεν ανακάλυψε ποτέ το μυστικό των αστεριών ούτε ταξίδεψε ποτέ σε μια άγνωστη γη."

"Η ζωή είναι μια τολμηρή περιπέτεια ή δεν είναι τίποτε άλλο."

"Παρόλο που ο κόσμος είναι γεμάτος πόνο, είναι επίσης γεμάτος και από το ξεπέρασμά του."

"Δεν υπάρχει βασιλιάς που να μην έχει ένα σκλάβο ανάμεσα στους προγόνους του ούτε σκλάβος που να μην έχει ένα βασιλιά ανάμεσα στους δικούς του."

Ο αυτοπροσδιορισμός της Κέλερ:

Η πλέον αποκαλυπτική – εξομολογητική φράση της Κέλερ  την εποχή της παγκόσμιας αναγνώρισής της, είναι χαρακτηριστική του τρόπου με τον οποίο η διάσημη αμερικανίδα τυφλοκωφή αντιλαμβανόταν τον πρωταγωνιστικό της ρόλο: “Αφού δεν υπάρχει βασιλικός δρόμος για την κορυφή χρειάζεται να προχωρώ με δυσκολία το ανηφορικό μονοπάτι. Πολλές φορές γλιστράω προς τα πίσω, πέφτω, σηκώνομαι όμως γρήγορα και τρέχω ενάντια στα εμπόδια. Συχνά χάνω για λίγο την διάθεσή μου, αλλά την ξαναβρίσκω και την κρατώ πιο σφικτά. Σέρνομαι τότε αποφασιστικά προς τα πάνω, κερδίζω κάτι λίγο, αναθαρρώ, παίρνω πιο πολύ ζήλο, ανεβαίνω ψηλότερα και τότε αρχίζω να βλέπω τον ορίζοντα να πλαταίνει. Ο κάθε προσωπικός αγώνας που δίνεται είναι από μόνος του μια νίκη”. Είναι προφανές ότι ο αυτοπροσδιορισμός της Κέλερ στο ελάχιστο δεν παραπέμπει στο μοντέλο της “γυναίκας – θαύματος” που διακρίνεται από τις ειδικές ικανότητές της. Αντίθετα παραπέμπει στις πλέον χαρακτηριστικές της Ιστορίας επαναστατικές συνειδήσεις και στις διαδικασίες ολοκλήρωσης και ωρίμανσής τους.

Η επαναστατική προσωπικότητα της Κέλερ:

Ενδεικτικά πιστοποιητικά του βαθιά προοδευτικού χαρακτήρα και της συγκρουσιακής προσωπικότητας της Κέλερ, κομίζουμε από τη μια και μοναδική της επίσκεψη, σε χρόνια εμφύλιο-πολεμικά δίσεκτα, το Νοέμβριο του 1946. Μετά το πέρας της επίσκεψης η Κέλερ απευθύνεται με επιστολή της προς τους οικοδεσπότες της (Διοίκηση Φάρου Τυφλών) και αντί των “τυπικών” ευχαριστηρίων προς τους “άρχοντες της ψωροκώσταινας”, αντί των αναμενόμενων από μια διάσημη αμερικανίδα που επισκέφτηκε την “πτωχή πλην τίμια” Ελλάδα στους χρόνους της απροσχημάτιστης εξάρτησής της, διατυπώνει λόγο … αγενέστατα επαναστατικό: “Όταν σκέπτομαι την εγκληματικά ανόητη πολιτική των συμμάχων σχετικά με την αποκατάσταση της μοναρχίας στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο, θυμώνω πολύ. Ό,τι μεθοδεύτηκε και έγινε σήμαινε την επιστροφή των αντιδραστικών δυνάμεων που ποδοπατούν τις αξίες για τις οποίες – υποτίθεται – πολεμήσαμε στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο: ελεύθερο λόγο, τύπο, απελευθέρωση από τον φόβο και την τυραννία. Αναρωτιέμαι σε τι άραγε ωφελεί τον ελληνικό λαό η μόνο τυπική εθνική ανεξαρτησία αν του αρνούνται αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα...” Σε ότι δε αφορά την επικυρίαρχο της πτωχής πλην τίμιας Ελλάδας γενέθλια χώρα της, η Κέλερ απευθυνόμενη στους κυριαρχούμενους αποτιμά: “ Από τις ανεπαρκείς και αντιδραστικές διοικήσεις των ΗΠΑ και τους ανά τον κόσμο εντολοδόχους τους γίνεται κάθε προσπάθεια να καταπνιγεί ο ριζοσπαστισμός. Μπορώ και θέλω να ελπίζω όμως, ότι οι άνθρωποι θα ξεσηκωθούν πριν να είναι πολύ αργά για να υποστηρίξουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια”.

Επιμύθιο:

Αδιαμφισβήτητα η αμερικανίδα τυφλοκωφή Έλεν Κέλερ ήταν ένα από τα πολύ μεγάλα “θαύματα θέλησης” του προηγούμενου αιώνα. Θαύμα κρινόμενο με μέτρα φυσικά ανθρώπινα, όχι με … ειδικά, μεταφυσικά. Και όπως όλα τα θαύματα που κρίνονται με ανθρώπινο μέτρο, έτσι και αυτό εμπεριείχε ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό του – ικανή και αναγκαία συνθήκη ύπαρξής του – την βαθιά ανατρεπτική – επαναστατική συνείδηση. Τα ανθρώπινα “θαύματα” (που καμία σχέση δεν έχουν με τα μεταφυσικά), είναι εξ ορισμού σκέψη και πράξη επαναστατική!

Like Helen Keller said:

I am only one, but still I am one. I cannot do everything, but still I can do something; and because I cannot do everything, I will not refuse to do something that I can do.

Everyone can make a Difference!

Όλοι μας και ο καθένας από μας μπορούμε να κάνουμε την διαφορά! Αρκεί να θέλουμε.

https://www.youtube.com/watch?v=8ch_H8pt9M8

Πάντα είμαι ο εαυτός μου

Πάντα είμαι ο εαυτός μου και λέω αυτά που έχουν σημασία, διότι αυτοί που ενοχλούνται δεν έχουν σημασία και αυτοί που έχουν σημασία δεν ενοχλούνται. 

«Δεν χορεύουμε σάμπα και η υπομονή τελείωσε». Το συγκλονιστικό γράμμα του Έλληνα από τη Βραζιλία. «Πλαστικές σφαίρες, διαφθορά, ουρές 70 χιλιομέτρων και εγκληματικότητα»...

Αγαπητέ φίλε, ναι μιλάω σε εσένα που ακούς Βραζιλία και σκέφτεσαι παραλίες, τακουνάκια, ανάποδα ψαλίδια, υπερμεγέθεις κώλους και ατελείωτα πάρτι. Συγγνώμη που σου χαλάω το όνειρο, αλλά το πάρτι τελείωσε. Η μάλλον έχει τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια αλλά δεν σου το είπανε. Εδώ εξάγουμε, αλλά δεν πίνουμε καφέ, δεν χορεύουμε σάμπα εκτός των ορίων του Ρίο ντε Ζανέιρο ή μαλλον χορεύουμε σπάνια έτσι κι αλλιώς. Μέχρι και στην μπάλα εξάγουμε πλέον αμυντικά χαφ και στόπερ. Τα στερεότυπα μας τελείωσαν όπως και η υπομονή.

Τελείωσε η υπομονή. Την τελευταία εβδομάδα πήραμε τους δρόμους. Οι διαμαρτυρίες ξεκίνησαν για την αύξηση 7 λεπτών του ευρώ στις συγκοινωνίες αλλά πλέον διαμαρτυρόμαστε για όλη τη σαπίλα πίσω από αυτό. Το πρόβλημα δεν είναι τα επτά λεπτά αλλά τα βασικά δικαίωματα. Η στρατονομία, κατάλοιπο της δικτατορίας, μοιράζει αφειδώς λαστιχένιες σφαίρες και ληγμένα δακρυγόνα. Αλλά είναι πλέον αργά. Ο κόσμος επιτέλους ξύπνησε και ζητά επίπεδο ζωής ανάλογο με την θέση της χώρας στο οικονομικό. Βαρέθηκε να βλέπει τους λίγους να γεμίζουν τις τσέπες, να επανεκλέγονται εδώ και δεκαετίες. Βαρέθηκε ο φτωχός αλλά, επιτέλους βαρέθηκε και ο πλούσιος, και θα στο εξηγήσω.

Στην Βραζιλία ο βασικός μισθός είναι 243 ευρώ. Το εισιτήριο του λεωφορείου είναι 1 ευρώ και το ρημάδι έρχεται όποτε γουστάρει. Κάποιος που ζει στο Μπέλο Οριζόντε κερδίζοντας βασικό μισθό, μένει τουλάχιστον 15 χιλιόμετρα από την δουλειά του και θέλει δύο λεωφορεία και μιάμιση ώρα για να φτάσει εκεί όταν δεν έχει κίνηση. Και όταν μιλάμε για κίνηση, μιλάμε για χάος. Στο Σάο Πάουλο για παράδειγμα κάθε μέρα έχουμε ουρές 70 χιλιομέτρων στις ώρες αιχμής. Εκεί συναντιούνται ο φτωχός με τον πλούσιο. Ο φτωχός στο λεωφορείο και πλούσιος στην αμαξάρα του με τα φιμέ τζάμια.

Ο πλούσιος που θα γυρίσει στο σπίτι του για το οποίο πληρώνει κατα μέσο όρο 1500 ευρώ ενοίκιο και άλλα 400 για κοινόχρηστα. Πληρώνει ιδιωτική ασφάλιση υγείας γιατί το δημόσιο δεν δουλεύει, πληρώνει πανάκριβα σχολεία για τα παιδιά του γιατί στο δημόσιο είναι δύσκολο να μάθουν οτιδήποτε, πληρώνει τα διπλάσια για οποιοδήποτε προϊόν (αυτοκίνητο, ρούχα, υπολογιστής κλπ.) έρχεται απέξω γιατί ο φόρος εισαγωγής είναι 60% συν το κέρδος του εμπόρου. Πληρώνει με φόβο, γιατί δεν μπορεί να βγεί απο το «κάστρο» με τον ηλεκτρικό φράχτη όποτε θέλει. Γιατί δεν μπορεί να πάει μια βόλτα όπου και όποτε του γουστάρει. Γιατί φοβάται για την ζωή του καθημερινά. Και σου μιλάω πάντα για το Μπέλο Οριζόντε και τις άλλες μεγαλουπόλεις της χώρας. Αν πάρεις τον δρόμο και πας προς το βορρά ξέχνα τα όλα αυτά, εκεί είσαι πλέον σε στάνταρντς Αφρικής.

Κανείς σχεδόν δεν τα περνάει όσο ωραία φαντάζεσαι στην Βραζιλία. Ναι, έχουμε παραλίες και ήλιο αλλά αναλφαβητισμός είναι στο 10% και κάθε μέρα περίπου 13 εκ. δεν έχουνε φαΐ στο τραπέζι τους.

Είμαστε η 6η οικονομική δύναμη στον κόσμο και την ίδια στιγμή πολύ χαμηλά στους δείκτες της παιδείας και της δημόσιας υγείας. Όσον αφορά στη διαφθορά και την γραφειοκρατία πρέπει να είμαστε στο τοπ 3 εύκολα. Πολύ ψηλά είμαστε και στην εγκληματικότητα με τα νούμερα νεκρών σε Ρίο και Σάο Πάουλο να είναι μεγαλύτερα από εκείνα σε εμπόλεμες ζώνες (49 χιλ στο 2010). Δυστυχώς το Μουντιάλ και η Ολυμπιάδα δεν θα αλλάξουν τίποτα από όλα αυτά.

 Για μια ακόμα φορά μας δούλεψαν ψιλό γαζί. Μας υποσχέθηκαν πως θα αλλάξει η ζωή μας, επιτέλους, προς το καλύτερο. Πως θα έχουμε συγκοινωνίες και δρόμους πρώτου και όχι τρίτου κόσμου θα αλλάξουμε, λέει,επίπεδο σε όλα. Πως όλο αυτό το «φαγοπότι» θα αξίζει τον κόπο. Αντίθετα, μέχρι τώρα όλη αυτή η ιστορία έχει στοιχίσει πάνω από 27 δισ. δολάρια, περισσότερα από όσο τα τελευταία τρία μουντιάλ μαζί. Εδώ στο Μπέλο Οριζόντε, το Μινεϊράο κόστισε 270 εκ. ενώ αρχικά είχε υπολογιστεί σε 146εκ. Να σου πω ακόμα πως πήγα στο στάδιο «Ιντεπεντένσια», επίσης εδώ στο Μπέλο Οριζόντε, που κόστισε 45 εκ. ευρώ, παραδόθηκε με 2 χρόνια καθυστέρηση και λόγω κατασκευαστικού λάθους έχει πάνω από 6 χιλιάδες θέσεις που δεν βλέπουν το ένα τέρμα. Ανάλογες και χειρότερες είναι οι ιστορίες και στα υπόλοιπα γήπεδα.

Μιας και μιλάμε για μπάλα, να σου πω ότι οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι θα δουν το Μουντιάλ από την τηλεόραση. Το φτηνό εισιτήριο για το Κύπελλο Συνομοσπονδιών για τον αγώνα Ταϊτή – Νιγηρία κοστίζει κοντά στα 50 ευρώ. Φαντάσου λοιπόν τι θα πρέπει να πληρώσουμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο και μην ξεχνάς, ο βασικός μισθός είναι στα 243 ευρώ.

Μουντιάλ για ποιόν λοιπόν; Ίσως για εκείνους που θα έρθουν για να «ζήσουν το όνειρο» τους στην Βραζιλία. Αυτή ακριβώς την στιγμή γύρω στις 200 χιλιάδες Βραζιλιάνοι σε οκτώ μεγαλουπόλεις είναι στους δρόμους και διαδηλώνουν για τα δικαιώματα τους. Δεν τους νοιάζει το Μουντιάλ, δεν πίνουν καφέ και σίγουρα δεν χορεύουν σάμπα.

πηγή: mixanitouxronou.gr

Πώς θα ήταν σήμερα οι μεγαλύτερες πόλεις του πλανήτη αν τις είχε κλέψει ο Έλγιν;

Δυστυχώς όμως ο Λόρδος Έλγιν έδρασε στην Ελλάδα κλέβοντας τα μάρμαρα από τον ιερό ναό της Ακρόπολης στον Παρθενώνα.

Πως θα ήταν όμως μεγάλες πόλεις του πλανήτη αν ο Λόρδος Έλγιν είχε δράσει αλλού εκτός από την Ελλάδα και την Ακρόπολη;

Αν ο Έλγιν είχε κλέψει το Ρίο Ντε Τζανέιρο:

Αν ο Έλγιν είχε κλέψει τη Νέα Υόρκη:

Αν ο Έλγιν είχε κλέψει το Νέο Δελχί:

Αν ο Έλγιν είχε κλέψει το Βερολίνο:

Αν ο Έλγιν είχε κλέψει το Παρίσι:

Αν ο Έλγιν είχε κλέψει το Λονδίνο:

Αν ο Έλγιν είχε κλέψει τη Ρώμη:

“Όμως δυστυχώς ο Λόρδος Έλγιν έδρασε στην Αθήνα:

Δυστυχώς όμως ο Λόρδος Έλγιν έδρασε στην Ελλάδα κλέβοντας τα μάρμαρα από τον ιερό ναό της Ακρόπολης στον Παρθενώνα.

πηγή

Άνοιξε την ψυχή σου στο Πνεύμα της Αλήθειας

Ευλογημένος αυτός που το αναζητά.

Ψάξε και θα βρεις την ζέση της Αγάπης μέσα στην ψυχή σου.

Ζήτα και θα σου δοθεί η δυνατή θέληση να νικήσει η Αγάπη πάνω στην γη με το παράδειγμα της ανθρώπινης μορφής σου.

Πάλεψε το σκοτάδι μέσα και έξω από σένα με την δύναμη της Αγάπης ώστε να Φωτίσει τα μάτια του νου με το Πνεύμα της Αλήθειας.

Αυτός είναι ο Δρόμος.

Μοίρασε την ζέση της Αγάπης και θα πολλαπλασιαστεί για να Φωτίζει την Αλήθεια.

Αυτός είναι ο Λόγος.

Και αυτή είναι η Αλήθεια. Ας θερμαίνει το Πνεύμα της τις ψυχές όλων. 

Βάζουν καρφιά για να μην κοιμούνται οι άστεγοι!

Οποία προσβολή, οποία ξευτίλα. Οι άστεγοι να αντιμετωπίζονται σαν τα περιττώματα της πόλης. Και η «λύση» του εκρηκτικού προβλήματος λόγω οικονομικής κρίσης να είναι η «εξαφάνισή» τους, ο αποκλεισμός τους από την πρόσοψη των κτηρίων, τις γέφυρες και τα παγκάκια. Η αντιμετώπιση του προβλήματος να είναι η ίδια που ακολουθείται για τη ραγδαία αύξηση του πληθυσμού των περιστεριών… Η τοποθέτηση μεγάλων μεταλλικών καρφιών σε κάθε πιθανό σημείο που μπορεί να ξαποστάσουν!

Στο Λονδίνο τις τελευταίες δυο μέρες έχει ξεσπάσει σάλος μετά την αποκάλυψη ότι σε κτήριο διαμερισμάτων στο κέντρο της πόλης τοποθέτησαν μεγάλα καρφιά, μεταλλικές ακίδες στις εσοχές προκειμένου να μην βρίσκουν εκεί «καταφύγιο» οι άστεγοι.
Τις φωτογραφίες δημοσίευσε ο χρήστης του twitter  Ethical Pioneer, προκαλώντας οργή στα κοινωνικά δίκτυα και κινητοποιώντας τις αρχές.
Οι ένοικοι του κτηρίου παραδέχθηκαν ότι τα καρφιά τοποθετήθηκαν τον Μάιο προκειμένου να μην κοιμούνται στην πρόσοψη του κτηρίου άστεγοι και χαλάει η μόστρα.

Η πραγματικότητα είναι, όμως, ότι αυτού του είδους η «αντιμετώπιση» του προβλήματος των αστέγων δεν είναι καινούργιο φρούτο αλλά χρησιμοποιείται εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία σε πολλές πόλεις στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Μεγάλα μεταλλικά καρφιά ή μεγάλες τσιμεντένιες ακίδες  τοποθετούνται έξω από κτήρια και κάτω από γέφυρες ενώ διαχωριστικά τοποθετούνται στα παγκάκια για να μην μπορούν οι άστεγοι να ξαπλώσουν.

Στο βίντεο που ακολουθεί έχουν καταγραφεί οι διάφορες πατέντες που έχουν σκεφθεί οι λεγόμενοι καθ΄ύλην αρμόδιοι στη Γαλλία, στον Καναδά, στις ΗΠΑ και όχι μόνον για να απομακρύνουν τους αστέγους από τη βιτρίνα της πόλης.  
 
ΥΓ
Με την ελπίδα να μην βρεθεί κανένα σαΐνι στην Ελλάδα που θα θελήσει να μιμηθεί το design του αποκλεισμού και του φόβου


πηγή

Carmina Burana

Σκηνική καντάτα του γερμανού συνθέτη και μουσικοπαιδαγωγού Καρλ Ορφ (1895-1982).

Γράφτηκε το 1935 για μεγάλη ορχήστρα, χορωδία και σολίστ. Είναι βασισμένη σε μεσαιωνικά ποιήματα του 12ου και 13ου αιώνα, που γράφτηκαν από μοναχούς και ανακαλύφθηκαν σε πάπυρο το 1803 στο μοναστήρι των Βενεδικτίνων στο Μπόιερν της Βαυαρίας, εξ ου και η ονομασία τους Carmina Burana (Κάρμινα Μπουράνα), στα λατινικά Τα τραγούδια του Μπόιερν.

Το χειρόγραφο που βρέθηκε περιλαμβάνει 228 ποιήματα, θρησκευτικού και κοσμικού περιεχομένου, πολλά από τα οποία είναι γραμμένα σε διάφορες γλώσσες ή χρησιμοποιούν λέξεις από διαφορετικές γλώσσες μέσα στο ίδιο ποίημα (Μακαρονισμός). Ο Ορφ μελοποίησε 24 κοσμικά ποιήματα για την τύχη, τον έρωτα και το κρασί.

H πρεμιέρα του έργου δόθηκε στις 8 Ιουνίου 1937 στη Φρανκφούρτη. Η μεγάλη επιτυχία των Carmina Burana αιφνιδίασε τον Ορφ, που έγραψε έμπλεος χαράς στον εκδότη του: «Ό,τι συνέθεσα μέχρι τώρα και το έχεις στην κατοχή σου πρέπει να καταστραφεί. Το έργο μου αρχίζει με το Carmina Burana».

To Ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας θορυβήθηκε με το περιεχόμενο κάποιων ποιημάτων. Παρόλα αυτά, έγινε το πιο δημοφιλές για το κοινό μουσικό κομμάτι που γράφτηκε στη δεκαετία του '30. Η δημοτικότητά του διαρκώς αυξανόταν μετά τον πόλεμο και τη δεκαετία του '60 έγινε τμήμα του διεθνούς κλασικού ρεπερτορίου.

Στη χώρα μας, το Carmina Burana έγινε γνωστό στα μέσα της δεκαετίας του '80, κυρίως από την πομπώδη εισαγωγή του Ο Fortuna, που «άνοιγε» τις συγκεντρώσεις του «Ανδρεϊκού» ΠΑΣΟΚ.

Το έργο χωρίζεται σε πέντε βασικά τμήματα και 25 συνολικά μέρη, με το πρώτο να επαναλαμβάνεται κατά το ήμισυ στο τέλος:

Fortuna Imperatrix Mundi (Τύχη αυτοκράτειρα του κόσμου)

1. O Fortuna (Ω, Τύχη)
2. Fortune plango vulnera (Θρηνώ της τύχης τα χτυπήματα)

Ι. Primo vere (Άνοιξη)

3. Veris leta facies (Το χαρούμενο πρόσωπο της Άνοιξης)
4. Omnia sol temperat (O ήλιος κυβερνά τα  πάντα)
5. Ecce gratum [Ιδού η χαρούμενη (άνοιξη)]

Uf dem Anger (Στο Λιβάδι)

6. Tanz (Χορός)
7. Floret silva nobilis (Το ευγενικό δάσος με τα άνθη)
8. Chramer, gip die varwe mir (Γυρολόγε, δώσ' μου χρώμα)
9. Reie (Είδος κυκλικού χορού)
10. Were diu werlt alle min (Όλος ο κόσμος δικός μου) «...Θα χάριζα όλο τον κόσμο για να κράταγα  στην αγκαλιά του τη βασίλισσα της Αγγλίας» λέει ένα στιχάκι.

ΙΙ. In Taberna (Στην Ταβέρνα)

11. Estuans interius (Φλέγομαι μέσα μου)
12. Olim lacus colueram (Κάποτε ζούσα στις λίμνες)
13. Ego sum abbas (Εγώ είμαι ο ηγούμενος) …«και μοναχοί μου οι πότες», συνεχίζει το ποίημα.
14. In taberna quando sumus (Όταν είμαστε στην ταβέρνα)

ΙΙΙ. Cour d'amours (Η Αυλή της Αγάπης)

15. Amor volat undique (Η Αγάπη πετάει  παντού)
16. Dies, nox et omnia (Μέρα, νύχτα και κάθε τι)
17. Stetit puella (Ένα κορίτσι στέκεται)
18. Circa mea pectora (Στο στήθος μου)
19. Si puer cum puellula (Εάν ένα αγόρι με ένα κορίτσι) ...«μείνουν σε ένα μικρό δωμάτιο, τι ευτυχία», συνεχίζει το ποίημα.
20. Veni, veni, venias (Έλα, Έλα, Ω, Έλα)
21. In truitina (Στην ισορροπία)
22. Tempus est iocundum (Χαρούμενος είναι ο χρόνος)
23. Dulcissime (Γλυκυτάτη)

Blanziflor et Helena (Μπλαζινφλόρ και Ελένη)

24. Ave formosissima (Σε χαιρετώ ομορφοτάτη)

Fortuna Imperatrix Mundi (Τύχη, αυτοκράτειρα του κόσμου)

25. O Fortuna (Ω, Τύχη)

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr

Πορτρέτα ανθρώπων που ζουν με ένα δολάριο την ημέρα

Απλά θα ήθελα να ξέρω τι μισθό έχουν οι αξιωματούχοι και οι υπάλληλοι του Διεθνούς Οργανισμού για την καταπολέμηση της πείνας και της φτώχειας… Κατά τα άλλα διαβάστε μερικά γεγονότα για τους φτωχούς της γης, όπως ακριβώς τα αναμεταδίδει η πηγή tvxs.gr και o-klooun.com

Περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο επιβιώνουν με ένα δολάριο την ημέρα, ή και λιγότερο. Aν και οι λόγοι διαφέρουν, οι κακουχίες της ζωής τους είναι παρόμοιες. Το βιβλίο του Τόμας Ναζάριο, ιδρυτή του Διεθνούς Οργανισμού για την καταπολέμηση της πείνας και της φτώχειας, καταγράφει την καθημερινότητα των ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας σε όλο τον κόσμο.

Οι ιστορίες αυτών των ανθρώπων παίρνουν σάρκα και οστά με τις φωτογραφίες της Ρενέ Μπίερ, διάσημης φωτορεπόρτερ που είναι βραβευμένη με βραβείο Pulitzer.

Αλβάρο Καλάντσα Κίσπε, εννέα ετών, βόσκει λάμα πριν από το σχολείο, και τα μαζεύει το βράδυ. Ζει στην οροσειρά Akamani της Βολιβίας, 13.000 πόδια πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, όπου τα σπίτια δεν έχουν μόνωση, ηλεκτρικό, και κρεβάτια.

Φάτι, οκτώ ετών, εργάζεται με άλλα παιδιά που ψάχνουν για ηλεκτρονικές συσκευές μέσα στα επικίνδυνα απόβλητα σε μια χωματερή στην Άκρα της Γκάνα. Ισορροπεί στο κεφάλι της έναν κουβά που περιέχει τα μέταλλα που έχει βρει. Κλαίει από πόνο, επειδή πάσχει από ελονοσία.

Χουνούπα Μπεγκούμ, 13 ετών. Είναι τυφλή τα τελευταία 10 χρόνια και ζει στο Νέο Δελχί, ​​Ινδία. Η επαιτεία είναι μόνο εισόδημα της οικογένειάς της. Η μητέρα και ο αδελφός της είναι πολύ άρρωστοι για να εργαστούν και ο πατέρας της είναι νεκρός.

Χόρα Φλορίν, 28 ετών, μεγάλωσε σε ένα ορφανοτροφείο της Ρουμανίας, και τώρα ζει σε ένα υπόγειο αποχέτευσης στο Βουκουρέστι, όπου οι αεραγωγοί θέρμανσης την κρατούν ζεστή το βράδυ.

Λαβόν, 27 ετών, εργάζεται σε ένα πορνείο, στο Μπαγκλαντές. Στη φωτογραφία κρατά την κόρη της, ο πατέρας της οποίας ήταν ένας πελάτης του πορνείου.

Βίσχαλ Σινγκ, έξι ετών, φροντίζει ένα κοριτσάκι που η μητέρα του είναι μακριά, σε μια παραγκούπολη στο νότιο Δελχί, στην ​​Ινδία. Ο Βισχάλ είναι τυχερός κατά μία έννοια: όταν δεν εργάζεται είναι σε θέση να πηγαίνει σε ένα σχολείο για τα παιδιά της γειτονιάς.

Σουμπάντρα Ντεβί, 40 ετών, εργάζεται σε ένα εργοτάξιο στην Νταραμσάλα της Ινδίας.

Άννα-Μαρία Τουντόρ, 4 ετών, ζει στο Βουκουρέστι, στη Ρουμανία. Ο πατέρας της είναι πολύ άρρωστος για να εργαστεί και η οικογένειά της αντιμετωπίζει τον κίνδυνο έξωσης από το σπίτι ενός δωματίου, το οποίο δεν έχει μπάνιο ή τρεχούμενο νερό.

Οι Καγιάγιο είναι κορίτσια στην Γκάνα που ταξιδεύουν σε πόλεις για να εργαστούν ως αχθοφόροι στις αγορές. Ζουν σε κονότητες, συχνά κοντά ή πάνω από τη χωματερή της πόλης. Η Σαρίφα Μονάρο (στο κέντρο), 23 ετών, εργάζεται πολλές ώρες για 50 λεπτά την ημέρα.

Νινανκόρ Γκμάφου, έξι ετών, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα των παιδιών σε όλο τον κόσμο, που εργάζονται για να στηρίξουν τις οικογένειές τους. Ο Νινανκόρ βόσκει αγέλες βοοειδών στη βροχή, στην περιοχή Βόλτα, στη Γκάνα. Ονειρεύεται να πάει στο σχολείο, αλλά αυτό είναι μάλλον απίθανο.

https://www.youtube.com/watch?v=ZsmeuC38nkw#t=79

Πώς αφήσαμε...

Πώς αφήσαμε τις ώρες και χάθηκαν.

Προσπαθώντας απεγνωσμένα να κερδίσουμε μια θέση στην αντίληψη των άλλων...

Οδυσσέας Ελύτης

Για τις αφίσες με τα ουράνια τόξα που δεν κολλήσαμε...

Υπάρχουν πάντα κάποια δειλινά , όταν ο ήλιος σκορπιέται και χαρίζεται στα κύματα, όταν ο Θεός χωράει σε ένα μικρό ροδί συννεφάκι , που εμείς , καθισμένοι στην κουβέρτα, παίρνουμε τη κιθάρα μας και τραγουδάμε...

Όχι δεν είμαστε πικραμένοι...Ναυαγοί είμαστε σε μια απέραντη νοσταλγία. Τραγουδάμε για τη ψυχή μας , που νομίσαμε πως τη κάναμε σημαία της γης...Για τα ξύλινα αλογάκια και τις καραμούζες μας που ξεκινήσαμε να κατατροπώσουμε τον εχθρό. Για τις αφίσες με τα ουράνια τόξα που δεν κολλήσαμε...Για το παραμύθι που δεν είπαμε...Για τον κόσμο που δεν χώρεσε στ'όνειρό μας...

Αλκυόνη Παπαδάκη

Έτσι απλά

11 εκατομμύρια άδεια σπίτια στην Ε.Ε και οι άστεγοι 4,1 εκατομμύρια...

11 εκατομμύρια είναι τα άδεια σπίτια στην Ευρώπη ενώ οι άστεγοι 4,1 εκατομμύρια, σύμφωνα με στοιχεία που συγκέντρωσε από την Ε.Ε η βρετανική εφημερίδα The Guardian.

Αν υπήρχε πολιτική βούληση το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρώπης θα μπορούσε να λυθεί σε 5 λεπτά...

Μία πρώτη απλή σκέψη; Φοροαπαλλαγές για όσους προσφέρουν δωρεάν τα άδεια σπίτια τους σε αστέγους και νεαρά ζευγάρια. Άλλο αντάλλαγμα; Η αντιπροσφορά κοινωνικής εργασίας απο τους φιλοξενούμενους  με την συνδρομή των Τραπεζών Χρόνου.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Guardian στην Ισπανία κενά είναι περισσότερα από 3,4 εκατομμύρια σπίτια ενώ 2 εκατ. άδειοι χώροι παραμένουν σε Γαλλία και Ιταλία, 1,8 εκατ. στη Γερμανία και περισσότερα από 700.000 στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Περίπου 300.000 σπίτια είναι άδεια στην Ελλάδα και 400.000 στην Ιρλανδία.

Πολλά από αυτά είναι εξοχικά που είχαν χτιστεί  λίγο πριν ξεσπάσει η οικονομική κρίση, το διάστημα 2007 - 2008.  Άλλα αγοράστηκαν ως επένδυση από ανθρώπους που δεν επρόκειτο να μείνουν ποτέ σε αυτά - υπάρχουν και εκατοντάδες χιλιάδες μισοχτισμένα.

Αυξάνει συνεχώς ο αριθμός των άδειων σπιτιών ενώ εκατομμύρια φτωχοί ζητούν στέγη.  Ένας μεσίτης μουρμόυρισε: «τι σοκαριστική σπατάλη»!

«Απίστευτο! Είναι τεράστιος ο αριθμός», είπε ο Ντέιβιντ Άιρλαντ, στέλεχος  της  οργάνωσης Empty Homes, που αγωνίζεται για να δοθούν σε άστεγους άδεια σπίτια: «Τα σπίτια έχουν χτιστεί για να ζουν άνθρωποι μέσα, εάν αυτό δεν γίνεται κάτι σίγουρα πάει λάθος στην αγορά κατοικίας»...

Σύμφωνα με τα στοιχεία την ΕΕ, υπάρχουν 4,1 εκατ. άστεγοι σε όλοι την Ευρώπη.

«Είναι σκάνδαλο ότι τόσα πολλά σπίτια έχουν επιτρέψει να μείνουν κενά. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να κάνουν όσο το δυνατό περισσότερα για να μπουν στην αγορά κατοικίας αυτά τα άδεια σπίτια. Το πρόβλημα των αστέγων διευρύνεται σε όλη την ΕΕ. Ο καλύτερος τρόπος να επιλυθεί είναι να μπουν στην αγορά τα άδεια σπίτια», αναφέρει ο διευθυντής της FEANTSA, μίας οργάνωσης για τους άστεγους της Ευρώπης.

Τον προηγούμενο μήνα οι ευρωβουλευτές ενέκριναν ψήφισμα που ζητά από την Κομισιόν να αναπτύξει μία στρατηγική για τους αστέγους χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση.

Η έρευνα του Guardian αποκάλυψε ότι το ένα τρίτο των σπιτιών στην πιο ακριβή περιοχή του Λονδίνου, το «Billionaires Row» είναι άδεια, συμπεριλαμβανομένων και κάποιων που έγιναν ερείπια μένοντας εγκαταλελημένα  25 και πλέον χρόνια.

Τα περισσότερα από τα κενά - εγκαταλελειμμένα σπίτια βρίσκονται στην Ισπανία,  όπου στα μέσα της δεκαετίας του 2000 τα αγόραζαν κυρίως Βρετανοί και Γερμανοί για να έχουν μια θέση στον ήλιο... Η τελευταία ισπανική απογραφή, που δημοσιεύθηκε πέρυσι, έδειξε ότι περισσότερα από 3,4 εκατ. σπίτια ήταν άδεια. Ο αριθμός αυτός αυξήθηκε κατά 10% σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία.

Στη Γαλλία τα τελευταία επίσημα στοιχεία από το INSEE δείχνουν ότι 2,4 εκατ. σπίτια ήταν άδεια το 2012 από 2 εκατ. που ήταν το 2009.

Η Ιταλία αναμένεται να δώσει στοιχεία για τις άδειες κατοικίες από την απογραφή που έγινε το καλοκαίρι. Ωστόσο, σύμφωνα με έκθεση της ιταλικής στατιστικής υπηρεσίας το 2011 υπήρχαν 2,7 εκατομμύρια το 2011 και το 2012 εκτιμάτο στα 2 εκατ.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο περισσότερα από 700 εκατ. σπίτια είναι άδεια. Στην Πορτογαλία, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, 735.000 κατοικίες είναι άδειες, μια αύξηση της τάξης του 35% σε σύγκριση με το 2001. ..

πηγή

Είχε μια οδυνηρή πτώση αλλά στην συνέχεια σηκώθηκε όλο το γήπεδο! Πρέπει να το δεις [video]

Η Heather Dorniden έτρεχε στην κούρσα 600 μέτρων στο πανεπιστημιακό πρωτάθλημα και ήταν πρώτη όταν ξαφνικά κάτι συνέβη...

Έχασε την ισορροπία της και έπεσε κάτω..

Δεν το έβαλε κάτω όμως και στο τέλος τερμάτισε πρώτη.

https://www.youtube.com/watch?v=xjejTQdK5OI

πηγή

Συγκλονίζει Tούρκος δημοσιογράφος μιλώντας για τα θαύματα του Ταξιάρχη στον Μανταμάδο

Πραγματικά συγκλονιστικό είναι το άρθρο-προσκύνημα του Τούρκου γνωστού δημοσιογράφου και ερευνητή, Fatih Türkmenoğlu, στην Λέσβο και στον ιερό τόπο προσκυνήματος των Ορθοδόξων χριστιανών, στον ιερό ναό του Ταξιάρχη Μιχαήλ, στον Μαντάμαδο. Αλλά ακόμα πιο συγκλονιστικό είναι τα θαύματα που αφηγείται ο Τούρκος περιηγητής και δημοσιογράφος στην τουρκική εφημερίδα, Hürriyet, που δείχνουν, αν μη τι άλλο, παρά μια μεγάλη πιστή στην θαυματουργική εικόνα του Ταξιάρχη.

ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΑΞΙΑΡΧΗ

Ο Τούρκος δημοσιογράφος και περιηγητής αναφέρει από την αρχή του άρθρου του την μεγάλη συγκίνηση που ένοιωσε όταν βρέθηκε στην αγιωτόκο νήσο της Λέσβου, το προσκύνημα του στον ναό του Ταξιάρχη αρχαγγέλου Μιχαήλ στην Μαντάμαδο και το δέος που ένοιωσε όταν αντίκρισε την θαυματουργική εικόνα. Όπως είναι γνωστό σύμφωνα με την παράδοση η εικόνα αυτή έγινε από ένα καλόγερο που διασώθηκε μετά από μια φονική επιδρομή πειρατών στον νησί που λεηλάτησαν το μοναστήρι και την έκανε από χώμα και το αίμα των καλόγερων που είχαν σκοτωθεί από τους πειρατές.

Χαρακτηριστικό της πίστη του στην ιαματική χάρη του Ταξιάρχη, είναι η φράση που χρησιμοποίει γράφοντας ότι, «φορώντας ατσάλινα υποδήματα πηγαίνοντας για προσκύνημα στον Ταξιάρχη στην Μυτιλήνη, αυτός θα σου φέρει την θεραπεία» και όλα αυτά από ένα Τούρκο μουσουλμάνο. Ο προσκυνητής που πηγαίνει στον ναό και έχει πρόβλημα υγείας, αφού προσκυνήσει την εικόνα και κάνει την προσευχή του και την ευχή του να θεραπευτεί, ο Αρχάγγελος θα σκύψει στοργικά πάνω στο πρόβλημα του και θα του προσφέρει την ιαματική του χάρη, όπως τονίζει ο Τούρκος δημοσιογράφος στο καταπληκτικό αυτό άρθρο του αφιέρωμα στον ναό της Μαντάμαδου της Λέσβου.

Εκείνο όμως που πραγματικά συγκλονίζει στο άρθρο του Fatih Türkmenoğlu, στην τουρκική εφημερίδα Hürriyet, είναι ότι εξιστορεί στους αναγνώστες του το μεγάλο θαύμα του Ταξιάρχη και της αγίας εικόνας του, που έγινε το 1963 στην Κύπρο, την περίοδο που είχαν ξεσπάσει αιματηρά επεισόδια μεταξύ των δυο κοινοτήτων της νήσου προάγγελος της τουρκικής εισβολής μετά από έντεκα χρόνια. Ένα πρωινό του 1963 και ενώ οι Τουρκοκύπριοι ετοιμάζονταν να επιτεθούν σε θέσεις της εθνοφρουράς της Κύπρου, όταν μπήκε ο νεωκόρος στο ιερό προσκύνημα του Μανταμάδου για να ανάψει το καντήλι του Ταξιάρχη, είδε κατάπληκτος πώς η ολόσωμη εικόνα του έλειπε! Αύτη ή απροσδόκητη εξαφάνιση που κράτησε μια εβδομάδα προκάλεσε σύγχυση και μεγάλη ταραχή στον ευσεβή λαό της νήσου. Ξαφνικά και μετά από μια εβδομάδα η εικόνα βρέθηκε πάλι στη θέση της, όπως είχε εξαφανιστεί και τότε ο κόσμος ησύχασε.

Πέρασε καιρός από τότε. Ένα χειμωνιάτικο πρωινό πάλι ο νεωκόρος του Μανταμάδου που πήγαινε στην εκκλησία άκουσε ποδοβολητό αλόγου. Βγαίνει έξω και βλέπει ένα νέο πού μόλις είχε ξεπεζέψει να σηκώνει στους ώμους του ένα κριάρι. Μπήκαν μαζί στο ναό και ο νέος προχώρησε στην εικόνα του Ταξιάρχη άπλωσε εκεί μπροστά το κριάρι και άναψε μια λαμπάδα ίση με το μπόι του. Ύστερα γονάτισε, προσκύνησε την εικόνα και χάιδεψε με βουρκωμένα μάτια και τρεμάμενα χείλη το ανάγλυφο πρόσωπο του αρχαγγέλου λέγοντας : «- Αυτός Είναι ο σωτήρας μου!». Στη συνέχεια γυρίζει και λέει συγκινημένος στο νεωκόρο. «-Αυτός ο Αρχάγγελος Μιχαήλ με έσωσε από τους Τούρκους». Ο νεωκόρος έκπληκτος από την σκηνή του λέει καθώς έβγαιναν από το ναό, «- Πες μου, παιδί μου, τι σου συνέβη;». Τότε ο νέος άρχισε να διηγείται το μεγάλο θαύμα που σχετίζεται με την εξαφάνιση της εικόνας.

«- Στα τελευταία γεγονότα με τους Τούρκους, υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία στην Κύπρο. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα της 12ης Αυγούστου, όταν μας ξάφνιασαν τα πυρά των Τουρκοκυπρίων. Ήμασταν πάντα σε επιφυλακή, γιατί ξέραμε τι ύπουλος εχθρός ήταν απέναντι μας. Μας δυσκόλευαν λίγο οι βολές του πολεμικού τους ναυτικού, αλλά δεν μας έβλαψε καθόλου ή αεροπορία τους. Σε λίγες ώρες ελέγχαμε την κατάσταση και προχωρήσαμε στην αντεπίθεση. Λες και είχαμε στα πόδια μας φτερά. Τους πήραμε φαλάγγι και τους κυνηγήσαμε. Λίγο ακόμα και θα τους ρίχναμε στη θάλασσα. Ενώ τρέχαμε ακράτητοι από ενθουσιασμό και σχεδόν ακάλυπτοι, βλέπω ξαφνικά μπροστά μου, σε πέντε μέτρα απόσταση, να ξεπροβάλλει ένας ακανόνιστος όγκος. Σταμάτησα απότομα, και τότε… μέσα στο σύθαμπο της αυγής διέκρινα ένα τουρκικό πολυβολείο. Είδα την κάννη του πολυβόλου να στρέφεται πάνω μου και, μη έχοντας που να καλυφθώ, έπεσα με το πρόσωπο στη γη σκεπάζοντας καλά με το κράνος το κεφάλι μου λέγοντας μέσα μου, -Ταξιάρχη μου, σώσε με! Την ίδια κρίσιμη στιγμή ήρθε στο νου μου ο πατέρας μου πού σώθηκε θαυματουργικά από βέβαιο θάνατο στο αλβανικό μέτωπο, τάζοντας στον Ταξιάρχη ένα κριάρι. Τότε ξαναείπα -Ταξιάρχη μου σώσε με, κάνοντας και εγώ το ίδιο τάμα. Την ίδια στιγμή με κούφανε ένας πολύ δυνατός κρότος . Έπεσα κάτω και σκέφτηκα ότι με είχαν χτυπήσει οι Τούρκοι. Σκέφτηκα τα αγαπημένα μου πρόσωπα αλλά μετά από λίγο ένιωσα να με ακουμπούν, να με ψάχνουν και να με σηκώνουν. Είχαν έρθει ο οι δικοί μας και με ρωτούσαν, -Χτύπησες; -Πώς είσαι;. Η φωνή τους ακούγονταν σαν να ήταν από μακριά . Σηκώθηκα τότε και αφού κοιτάχτηκα επάνω μου δεν… βρήκα κανένα τραύμα. Τότε θυμήθηκα το πολυβολείο. Κοίταξα προς τα κει, αλλά δεν είδα τίποτα. Φώναξα ταραγμένος. -Εκεί ακριβώς υπήρχε ένα τουρκικό πολυβολείο. Πήγαμε κοντά και ψάξαμε παντού αλλά δεν υπήρχε τίποτα.

Στη θέση που νόμιζα πως ήταν το τουρκικό πυροβολείο υπήρχαν τώρα μόνο συντρίμμια και μια τεράστια τρύπα. Φαίνεται πώς στην κρίσιμη για μένα στιγμή κάποια οβίδα πλοίου ή κάποιος όλμος έκανε συντρίμμια το επικίνδυνο πολυβολείο, ενώ συγχρόνως κάποια ανώτερη δύναμη με φύλαξε τελείως αβλαβή και από τα πυρά και από την έκρηξη. Τότε κατάλαβα το μεγάλο θαύμα». Εκείνη την στιγμή ο νεωκόρος, πού μέχρι τότε παρακολουθούσε συγκινημένος, πήρε το λόγο και του είπε, «- Ναί, παιδί μου, ήταν ο Ταξιάρχης. Αυτός σε έσωσε. Είναι αλήθεια ότι τότε με τα επεισόδια της Κύπρου, είχε χαθεί από δω ή εικόνα του για μια βδομάδα». Ό νέος ταράχθηκε για άλλη μια φορά και βουρκωμένος αγκάλιασε με το βλέμμα του την εικόνα του Αρχαγγέλου για το μεγάλο θαύμα που του έσωσε την ζωή.

briefingnews.gr

πηγή