Αδιάφοροι, αυτοί οι αιώνιοι εχθροί.

«Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: Γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων», έγραφε ο Αντόνιο Γκράμσι. Αποκαλούσε τους αδιάφορους «το νεκρό βάρος της Ιστορίας», αυτούς που πρέπει να απολογηθούν για ό,τι έχουν κάνει, αλλά κυρίως για όσα δεν έχουν κάνει.

Οι αδιάφοροι έχουν ένα και μόνο προβληματισμό: Για τις ευθύνες των άλλων. Ποτέ τις δικές τους. Αυτοαθωώνονται πάντα με πρόσχημα τη χαριτωμένη τους φύση ή την αδυναμία τους να βρουν κάτι αρκετά σοβαρό για να το υποστηρίξουν όπως και όσο πρέπει.

Αυτάρκεις πάντα, με τη βεβαιότητα που τους παρέχει το προσωπικό τους «τίποτα», είναι έτοιμοι να κατακρίνουν τα πάντα. Ρωτούν με αγωνία «γιατί το έκανε;», «ποιον εξυπηρετεί;», «υπάρχει ένας ικανός και τίμιος;», «γιατί δεν αλλάζουν τα πράγματα;», κρατώντας το σκήπτρο της βασιλικής τους απραξίας.

Αν ρωτήσεις τον αδιάφορο «εσύ τι έκανες για να μην είναι έτσι τα πράγματα;» θα σου απαντήσει σαν να ζει στη σκιά της σπουδαιότητας και όχι στη σκιά της καφετέριας, όπου πίνει τον καφέ της μοιρολατρίας του.

Οι αδιάφοροι δεν αναπαράγουν μόνο αυταπάτες, αλλά το μέλλον. Με την ισχύ της απραξίας, με την κομψότητα της δικαιολογημένης πάντα αποχής τους, με τη λειτουργική τους κενότητα, κλαψουρίζουν σαν να είναι η ζωή κάτι που υπάρχει για να τους δικαιώσει προσωπικά. Ούτε σύνολο ανθρώπων, ούτε σύνολο καταστάσεων.

Αχρηστεύουν κάθε διαλεκτική εξήγηση, κάθε λογική ερμηνεία, μέσα από την απαίτηση να γίνουν τα πάντα όπως οι ίδιοι, να εξελιχθούν όπως το θεωρητικό τους νεφέλωμα, προκειμένου να στρέψουν το βλέμμα με κάποιο ενδιαφέρον.

Οι αδιάφοροι δεν είναι τεμπέληδες. Είναι κάτι ακόμη χειρότερο. Είναι δειλοί που προσπαθούν να πείσουν πως έχουν τη γενναιότητα και την ωριμότητα να παραβλέπουν τα πράγματα γιατί δεν εμφανίζουν κανένα ενδιαφέρον. Πως δεν φοβούνται, αλλά όλα γύρω είναι τόσο ποταπά, που δεν σκοπεύουν να αντιπαρατάξουν το τεράστιο και αδιάφορο εγώ τους.

Οι αδιάφοροι λατρεύουν τη συνωμοσιολογία, γιατί τους απαλλάσσει από τη σκέψη της προσωπικής ευθύνης. Κάπου, κάποιος φταίει και έχει οργανώσει τόσο καλά την πανίσχυρη συνωμοσία του, ώστε δεν έχει κανένα νόημα να ενδιαφέρεσαι ή να αντιδράς.

Δεν παίρνουν ποτέ θέση, μπορούν να είναι ταυτόχρονα με όλους και με κανέναν, μεταφράζοντας την άγνοια και την αδιαφορία τους σε θέση και στάση ίσων αποστάσεων, σε αντικειμενική κρίση. Είναι δυνατόν να ζεις τις αντιθέσεις της ζωής καθημερινά και να μην μπορείς να αποφασίσεις με ποιον είσαι; Ποιο το νόημα της ύπαρξης σου, αν όχι η απόφαση για το πού θα πας τη ζωή σου;

Οι αδιάφοροι είναι οι μωρές παρθένες του συστήματος, που δεν θα χαλάσουν την παρθενιά τους για πράγματα που δεν έχουν τη σπουδαιότητα της μεγάλης απόφασης. Κρατούν, εν ολίγοις, την παρθενιά τους για τον βιαστή τους.

πηγή

Η… ανθρωπιστική πολιτική της ΕΕ στο θέμα των μεταναστών…;;;

Από τον τρόπο αντιμετώπισης των μεταναστών από την Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι το να ξαναζήσουμε φανερά την αγριότητα της ιστορίας του φασισμού, η απόσταση είναι ελάχιστη…

Βίντεο ντοκουμέντο της Deutsche Welle με λιμενικούς να απειλούν πρόσφυγες! “Μην κουνηθείτε! Σας σκότωσα!” - Μαρτυρία σοκ: “Αιμορραγούσα και δεν με βοηθούσαν”

“Μην κουνηθείτε! Σας σκότωσα!” - Βίντεο ντοκουμέντο της DW με λιμενικούς να απειλούν πρόσφυγες! - Μαρτυρία σοκ: “Αιμορραγούσα και δεν με βοηθούσαν”

- Συγκλονιστικό ρεπορτάζ της Deutsche Welle κάνει το γύρο του κόσμου, λίγες ημέρες μετά την τραγωδία στο Φαρμακονήσι - Απειλές και βίαιη συμπεριφορά από ανθρώπους του Λιμενικού- Οι άθλιες συνθήκες κράτησης προσφύγων στο λιμάνι και το κέντρο κράτησης τηςΛέσβου
- Πρόσφυγας από τη Σομαλία: Η προπέλα μού έσπασε τα πόδια

     Λίγεςημέρες μετά την τραγωδία στο Φαρμακονήσι, που συγκλόνισε την Ελλάδα, η Deutsche Welle 

παρουσιάζει ένα βίντεο ντοκουμέντο με την κακομεταχείρη που δέχονται πρόσφυγες από άνδρες του Λιμενικού, τις απειλές για τη ζωή τους και τις άθλιες συνθήκες κράτησής τους στη Λέσβο.

Aξίζει να σημειωθεί ότι το περιστατικό που περιγράφεται στο βίντεο είναι από το καλοκαίρι του 2012 αλλά με αφορμή τις εξελίξεις γύρω από το Φαρμακονήσι, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ και ενδεικτικό του τρόπου δράσης του Λιμενικού απέναντι στους πρόσφυγες.

Άνθρωποι στριμωγμένοι σε μια βάρκα, νύχτα, στη μέση του πελάγους... Άνθρωποι από το Αφγανιστάν, τη Συρία και τη Σομαλία, τρομαγμένοι, υπακούουν στις εντολές των ανδρών του Λιμενικού, που τους σημαδεύουν με όπλα. Ένας από αυτούς φωνάζει στα αγγλικά: “Μην κουνηθείτε, σας σκότωσα!”, “Όλοι τα χέρια πάνω. Μείνετε όλοι μέσα στη βάρκα!”.

“Μα είμαστε αδέρφια”, απαντά με σκυμμένο κεφάλι ένας από τους πρόσφυγες. Και οι φωνές των Ελλήνων γίνονται πιο δυνατές...

Ένας από τους διασωθέντες, ο Αμπντουλάχ Γιουσούφ από τη Σομάλία, μιλάει για εκείνο το βράδυ. Η περιγραφή του... ανατριχιαστική. “Μου είπαν να πάω στο πίσω μέρος του σκάφους και μόλις ένα λεπτό αφού έφτασα, το σκάφος ξεκίνησε”, λέει. Η προπέλα τού προκάλεσε κατάγματα στα πόδια, σε διάφορα σημεία, επισημαίνει ο δημοσιογράφος της Deutsche Welle.

Σε ερώτηση, αν τον βοήθησαν, ο νεαρός Αμπντουλάχ απάντησε: “Ζήτησα βοήθεια, γιατί αιμορραγούσα. Κρύωνα, τα ρούχα μου ήταν βρεγμένα. Ζητούσα μια κουβέρτα, αλλά κανείς δεν μου έδωσε”.

Το ρεπορτάζ συνεχίζει με την παρουσίαση των συνθηκών κράτησης των προσφύγων στη Λέσβο. Τρεις σκηνές και δυο τουαλέτες στο Λιμάνι, από όπου στη συνέχεια θα μεταφερθούν στο κέντρο παράνομων μεταναστών του νησιού. Οι δημοσιογράφοι δεν έχουν πρόσβαση πουθενά, τονίζει με... νόημα ο ρεπόρτερ.

Το αποκαλυπτικό βίντεο ολοκληρώνεται με πλάνα από το νεκροταφείο του νησιού, όπου δίπλα στους τάφους και ανάμεσα στα... σκουπίδια είναι θαμμένοι οι πρόσφυγες που δεν κατάφεραν να κρατηθούν στη ζωή.

Τα μάτια σου...

Συναντάς χιλιάδες μάτια.

Μερικά σε κοιτάζουν αφ’υψηλού.

Άλλα περιμένουν κάτι από σένα. Καμιά φορά να τους δείξεις το δρόμο… Καμιά φορά κοιτάζουν για να δουν θέατρο… καμιά φορά μήπως και μπουρδουκλωθείς…

Μερικά σε βλέπουν καλός, άλλα κακός.

Μερικά δεν σε βλέπουν με καλό μάτι… άλλα δεν θέλουν να σε δουν καν. Καθόλου. Δειλά, η μήπως αλαζονικά…

Δεν ένιωσες ποτέ να σε γδύνουν με τα μάτια; Η… να σε ματιάζουν;

Σίγουρα ναι… το ένιωσες.

Είναι και άλλα μάτια που τα έχεις κάνει να τρεμοπαίζουν από αγάπη… είναι μάτια που έκανες να δακρύζουν, άθελα σου…

Είναι και άλλα εκατομμύρια μάτια που δεν σε είδαν ποτέ…

Είναι και αυτά τα μάτια που σου χαμογελάνε από την πρώτη κιόλας στιγμή που σε είδαν. Αυτά που λάμπουν όταν συναντάνε τα δικά σου… Αυτά που σου μιλάνε χωρίς να πουν λέξη. Αυτά που τα καταλαβαίνεις με την πρώτη ματιά. Αυτά που γεννήθηκαν για να κοιτάζουν μέσα στην ψυχή σου.

Είδες λοιπόν, ότι δεν έχει νόημα να απογοητεύεσαι και να σκέπτεσαι αυτούς που σε κοιτάζουν με κακό μάτι… έτσι και αλλιώς ο κόσμος είναι γεμάτος με τέτοια μάτια…

Διότι υπάρχουν και αυτά τα μάτια που τα περίμενες μια ζωή…

Διότι αυτά τα μοναδικά μάτια που λάμπουν όταν σε βλέπουν και κάνουν τα δικά σου να χαμογελάνε, είναι ολόκληρος ο κόσμος σου.

Περιμένοντας το καλοκαίρι…

Στη μέση του χειμώνα, ανακάλυψα τελικά ότι μέσα μου υπάρχει ένα ατέλειωτο καλοκαίρι...

Βίντεο: Για πρώτη φορά οι επιστήμονες κατέγραψαν σφαιρική αστραπή σε πραγματικές συνθήκες

First recorded scientific video of Ball Lightning από stefanelonikitelo
Το πείραμα έγινε το 2012 από Κινέζους επιστήμονες στην περιφέρεια Qinghai. Οι επιστήμονες  μελετούσαν μία καταιγίδα, χρησιμοποιώντας βιντεοκάμερες και φασματογράφο

Αυτή η λαμπερή σφαίρα δεν είναι ένα UFO. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που μπορεί να το παρατηρήσει κανείς κατά την διάρκεια μιας ηλεκτρικής καταιγίδας.

Είναι γνωστή ως σφαιρική αστραπή ή St Elmo’s Fire και έχει  ήδη αναπαραχθεί σε εργαστήριο. Για πρώτη φορά έχουμε την ευκαιρία να την παρατηρήσουμε στην πραγματική της συμπεριφορά σε πραγματικές συνθήκες.

Το πείραμα έγινε το 2012 από Κινέζους επιστήμονες στην περιφέρεια Qinghai. Οι επιστήμονες  μελετούσαν μία καταιγίδα, χρησιμοποιώντας βιντεοκάμερες και φασματογράφο, μία συσκευή που καταγράφει τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα, πράγμα που βοηθά στον εντοπισμό στοιχείων.

Αποτέλεσμα ήταν να καταγράψουν μία αστραπή που έπληξε το έδαφος και μετά, μία λαμπερή σφαίρα διαμέτρου 5 μέτρων περίπου η οποία ανηφόρισε στον ορίζοντα, ταξίδεψε περίπου 15 μέτρα και εξαφανίστηκε μετά από 1,6 δευτερόλεπτα.

Τα αποτελέσματα της μελέτης των στοιχείων της σφαιρικής αστραπής, δημοσιεύτηκαν στο Physical Review Letters.

Τα αποτελέσματα των ερευνών των Κινέζων επιστημόνων, επιβεβαιώνουν την θεωρία που διατύπωσε το 1999 ο John Abrahamson ο οποίος έλεγε  ότι όταν μία αστραπή χτυπά στο έδαφος, αμέσως αποθηκεύει ενέργεια σε νανοσωματίδια πυριτίου μέσα στο χώμα. Η δύναμη της πρόσκρουσης τότε εκτοξεύει αυτά τα σωματίδια στον αέρα, όπου οξειδώνονται και εκλύουν αυτή την ενέργεια ως θερμότητα και φως.

Πηγή: Huffington Post

Μηχανή του Χρόνου: Η τελευταία σφαγή των ινδιάνων από τους Αμερικάνους. Σκότωσαν ακόμη και μητέρες την ώρα του θηλασμού

Διαβάστε για τη σφαγή 300 Ινδιάνων από τους στρατιώτες του Συνταγματάρχη Φόρσαϊθ

Η Σφαγή στο Γούντεντ Νι

Στις 29 Δεκεμβρίου, οι στρατιώτες του Συνταγματάρχη Φόρσαϊθ σφάγιασαν 300 Ινδιάνους Λακότα, ανάμεσά τους πολλές γυναίκες και παιδιά.

Ήταν η τελευταία ένοπλη σύρραξη Αμερικάνων και Ινδιάνων.

Το 1888, μία θρησκευτική αίρεση είχε εξαπλωθεί ανάμεσα στους Ινδιάνους Λακότα της Ντακότα, με το όνομα «Χορός των Φαντασμάτων».

Εμπνευστής της θρησκείας ήταν ο σοφός Γουοβόκα. Πίστευε ότι η γη σύντομα θα καταστρεφόταν, για να ξαναγεννηθεί νέα και αμόλυντη. Θα ήταν γεμάτη πράσινα, εύφορα λιβάδια και αμέτρητα κοπάδια βούβαλων, που κόντευαν να εξαφανιστούν απ’ το ασταμάτητο κυνήγι των λευκών.

Αυτό τον επίγειο παράδεισο θα κληρονομούσαν οι Ινδιάνοι, αν ζούσαν μία ζωή σε αρμονία με τη φύση και έμεναν μακριά απ’ τις ανήθικες συνήθειες των λευκών, κυρίως το αλκοόλ.

Οι πιστοί του Γουοβόκα δε χρειαζόταν να θρηνούν τους νεκρούς τους, γιατί θα ανασταίνονταν όλοι όταν ξαναγεννιόταν η γη.

Όλοι μπορούσαν να εξασφαλίσουν μια θέση στην καινούρια γη, αν προσεύχονταν τακτικά. Η προσευχή του Γουοβόκα ήταν ένας χορός, που ονομάστηκε «χορός των φαντασμάτων». Έλεγε ότι όσο χόρευε κανείς, μπορούσε να κλείσει τα μάτια του και να δει τον μελλοντικό παράδεισο.

Δύο άλλοι σοφοί, η Αρκούδα που Κλωτσάει και το Κοντό Βουβάλι, εμπλούτισαν τη θρησκεία, δίνοντάς της μία πιο επιθετική χροιά. Δημιούργησαν ιερά ενδύματα, που όποιος τα φορούσε ήταν προστατευμένος απ’ τις σφαίρες των λευκών. Θα τα είχαν ανάγκη, όταν θα πολεμούσαν με τους λευκούς, για να καθαρίσουν τη γη απ’ αυτούς.

Οι αξιωματικοί των «λευκών» ανησύχησαν με τη θρησκευτική μανία των Ινδιάνων και τον Δεκέμβριο του 1890 πήραν μια ακατανόητη απόφαση. Απαγόρευσαν τη λατρεία του χορού των φαντασμάτων.

Φυσικά, οι Λακότα συνέχισαν να χορεύουν και τότε ανέλαβε το «βαρύ πυροβολικό» των λευκών.

Ήρθε ο στρατός, με επικεφαλής τον βετεράνο στρατηγό Νέλσον Μάιλς, ο οποίος διέταξε να γίνουν συλλήψεις των αρχηγών της φυλής Λακότα.

Ο αρχηγός Πιτσιλωτό Ελάφι κατάφερε να ξεφύγει, μαζί με 350 μέλη της φυλής του. Στο κατόπι τους βγήκε το 7ο Τάγμα Ιππικού με τον Ταγματάρχη Γουίτσαϊντ.

Τους εντόπισαν δίπλα στο Πορκιουπάιν Κρικ της Νότιας Ντακότα. Χωρίς να φέρουν καμία αντίσταση, οι Ινδιάνοι συμφώνησαν

να ακολουθήσουν τον Γουίτσαϊντ μέχρι το Γούντεντ Νι Κρικ, όπου κατασκήνωσαν. Ο αρχηγός Πιτσιλωτό Ελάφι ακολούθησε με κάρο, γιατί ήταν βαριά άρρωστος με πνευμονία.

Μέσα στη μέρα, έφτασαν κι άλλες ενισχύσεις για τους Αμερικάνους και τον Συνταγματάρχη Φόρσαϊθ. Πεντακόσιοι στρατιώτες είχαν περικυκλώσει την κατασκήνωση, που βρίσκονταν 350 Ινδιάνοι, εκ των οποίων οι 120 ήταν γυναίκες και παιδιά.

Το επόμενο πρωί, στις 29 Δεκεμβρίου, οι στρατιώτες μπήκαν στην κατασκήνωση και διέταξαν όλοι οι Ινδιάνοι να παραδώσουν τα όπλα τους.

Οι Ινδιάνοι πίστευαν στον χορό των φαντασμάτων και είχαν εφοδιαστεί με τα «ιερά ενδύματα», που θα τους προστάτευαν απ’ τις σφαίρες. Γι’ αυτό δεν υπάκουσαν αμέσως στις εντολές των στρατιωτών.

Εκνευρισμένος, ένας στρατιώτης άρπαξε το όπλο από έναν Ινδιάνο, το Μαύρο Κογιότ. Δεν ήξερε όμως, ότι ο Ινδιάνος ήταν κουφός και δεν είχε καταλάβει τι γινόταν.

Το Μαύρο Κογιότ έφερε αντίσταση, γιατί νόμισε ότι του επιτέθηκε ο στρατιώτης και μες στη συμπλοκή, το τουφέκι εκπυρσοκρότησε.

Όταν οι στρατιώτες άκουσαν τον πυροβολισμό, επιτέθηκαν στους Ινδιάνους. Στην αρχή έγινε κανονική μάχη, αλλά σύντομα οι Ινδιάνοι συνειδητοποίησαν ότι τα «ιερά ενδύματα» δεν τους έσωζαν απ’ τις σφαίρες.

Άρχισαν να τρέχουν μακριά απ’ την κατασκήνωση για να σωθούν, αλλά οι Αμερικανοί τους σκότωσαν όλους, ακόμα και τα γυναικόπαιδα, που δεν είχαν προβάλει καμία αντίσταση.

Απ’ τους πρώτους που σκότωσαν, ήταν ο αρχηγός Πιτσιλωτό Ελάφι, που ήταν άρρωστος και δεν μπόρεσε να αμυνθεί.

Μέσα σε λιγότερο από μία ώρα, σχεδόν 300 Ινδιάνοι είχαν σφαγιαστεί. Οι υπόλοιποι 50 ήταν βαριά τραυματισμένοι.

Η μαρτυρία του Ινδιάνου Αμερικάνικο Άλογο συγκλονίζει: «Μια γυναίκα που είχε αγκαλιά το μωρό της, σκοτώθηκε τη στιγμή που ακούμπησε τη σημαία της ανακωχής. Το μωρό της, που δεν ήξερε ότι η μητέρα του ήταν νεκρή, συνέχισε να θηλάζει.

 

Αφού σκότωσαν σχεδόν όλους όσους είχαν μείνει στην κατασκήνωση, φώναξαν να επιστρέψουν όσοι είχαν φύγει κι ότι δεν θα τους κάνουν κακό. Μερικά αγόρια ξεπρόβαλαν πίσω από κάτι θάμνους και με το που πλησίασαν, τα πυροβόλησαν εν ψυχρώ».

Ο Στρατηγός Μάιλς κατηγόρησε τον Συνταγματάρχη Φόρσαϊθ ότι είχε σχεδιάσει τη σφαγή των Ινδιάνων. Ο Φόρσαϊθ, όχι μόνο αθωώθηκε, αλλά λίγα χρόνια μετά έγινε και υποστράτηγος.

Ο Τύπος υποδέχτηκε με μάλλον καλή διάθεση τα νέα της σφαγής. Στις 3 Ιανουαρίου του 1891, μια εφημερίδα έγραφε: «Ο μόνος τρόπος να είμαστε ασφαλείς, είναι να εξολοθρεύσουμε μια και καλή τους Ινδιάνους. Αφού τους έχουμε φερθεί με τον χείριστο τρόπο για τόσους αιώνες, καλύτερα να κάνουμε ένα ακόμα κακό, για να προστατευτούμε και να εξαφανίσουμε από τον κόσμο αυτά τα άγρια και ατίθασα πλάσματα».

Η σφαγή στο Γούντεντ Νι θεωρείται η τελευταία συμπλοκή μεταξύ Αμερικάνων και Ινδιάνων.

Μόλις το 1990 μπήκε το Γούντεντ Νι Κρικ στη λίστα των Εθνικών Ιστορικών Μνημείων της Αμερικής.

πηγή