«Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που πιστεύουν στην ομορφιά των ονείρων τους.» Ελιονορ Ρούσβελτ

Κυριακή 6 Ιουλίου 2014

Διεθνής Ημέρα Φιλιού


Ένα φιλάκι είναι λίγο... Διεθνής Ημέρα Φιλιού σήμερα για αυτό δώστε πολλά και αφήστε τις ευεργετικές του ιδιότητες να σας κατακλύσουν!
Κάθε άνθρωπος στη ζωή του υπολογίζεται ότι θα δεχτεί περίπου 25.000 φιλιά ενώ ο καθένας από μας χάνει 14 ημέρες από τη ζωή του… φιλώντας!

«Το φιλί είναι σαν να πίνεις αλατισμένο νερό: πίνεις και η δίψα σου αυξάνεται», λέει μια Κινέζικη παροιμία


Σήμερα κυκλοφόρησε από τους Onirama το"Παράξενο φιλί":

Καλώς ορίσατε στην βόλτα την δικιά μου
Μέσα στους δρόμους κάνει βόλτες η καρδιά μου η μισή
Με ένα φιλί φτιάχνει μια επανάσταση μικρή
κι ας μην θέλει να κοιτάξει την κοινή σας λογική

Καλώς ορίσατε και απόψε στην φωτιά μου
εκεί που εκδίκηση ζητάνε τα όνειρα μου
καινούργια μέρα ψάχνω για να βρω, μοναξιά μου
και μια ανάσα παγωμένη ανατινάζει την καρδιά μου

Καλώς ορίσατε στην ζούγκλα την δικιά μου
Το τρένο φάντασμα έχει φύγει μακριά μου και φωνάζει
είναι η ψυχή μου αληταριό και δεν αλλάζει
και η σκιά μου ξεκολλάει και τρομάζει όπως εσύ,
μα δεν πειράζει
είμαι από την χώρα του ποτέ και δεν με νοιάζει

Έτσι γουστάρουμε κι’όταν φρικάρουμε
τον κόσμο ανάποδα γυρνάμε
μας φτάνει ένα παράξενο φιλί
έτσι αισθάνομαι και όταν χάνομαι
τα χείλη μας δεν ξεκολλάνε
και ξαναγεννιέμαι απ’την αρχή.

Έτσι γουστάρουμε κι’όταν φρικάρουμε
τον κόσμο ανάποδα γυρνάμε
μας φτάνει ένα παράξενο φιλί
#feelfree2kiss

Έτσι αισθάνομαι και όταν χάνομαι
Τα χείλι μας δεν ξεκολλάνε
και ξαναγεννιέμαι απ’την αρχή

Φιλάκια.




Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

Εκείνη, με το διαφορετικό βλέμμα.

Ο πόνος, έχει τον τρόπο του να σε αλλάζει. Σε κάνει να βλέπεις αλλιώς την ζωή και να κοιτάς κατάματα τους γύρω σου. Κάπως έτσι λοιπόν, εκείνοι που συνάντησαν στη ζωή τους πολλές απώλειες, συνεπώς και μοναξιά, χωρίς να το θέλουν, έγιναν πιο ανθεκτικοί από εμάς. Διαφορετικοί.
Ξέρουν, πως η στιγμή μετράει, αυτή γεννάει την αμέτρητη ευτυχία, αυτή και τις ανηφοριές. Κάθε ώρα είναι τώρα, κάθε συναίσθημα απόλυτο και οφείλεις να το καταθέτεις πριν χαθεί μαζί σου.

Σκέφτονται καθημερινά πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και είναι σχεδόν μονίμως αφηρημένοι. Σέβονται κάθε τι ζωντανό. Ζητούν συγγνώμη, λένε ευχαριστώ και πάντα μα πάντα, το εννοούν. Ισως αργούν στις αντιδράσεις τους, αλλά μη τους παρεξηγήσεις. Είναι που κουβαλάνε πολλά χαμόγελα και όνειρά στις τρύπιες τσέπες τους.

Εκείνοι, είναι ταπεινοί. Διόλου εγωιστές, δεν θέλουν να προσβάλουν κανέναν, ούτε και να ενοχλούν. Δεν μιλάνε πολύ, προτιμούν να παρατηρουν τον κόσμο γύρω τους. Ντρέπονται και γελούν σα μικρά παιδιά. Τους αγαπούν όλους, αλλά εμπιστεύονται ελάχιστους και δεν κάνουν κακό σε κανέναν. 
Σήκωσαν πολλή πραγματικότητα στους ώμους τους και πλησιάζουν τον κόσμο με μια σκληρή ευαισθησία εξαιτίας αυτού του βάρους και μια ανεπιτήδευτη αυθεντικότητα. Παίρνουν πολύ προσωπικά τη βροχή, σαν τους ποιητές, για αυτό και δεν θα δεις ποτέ κανέναν τους να κρατά ομπρέλα... Δεν κουβαλάνε θυμό μέσα τους, ούτε κακία. Μια θλίψη μόνο, μια βαθιά θλίψη που προτιμούν να την αφήνουν να κοιμάται και αχνοφαίνεται μόνο στα μάτια τους, όταν χαμογελούν ακαταλαβίστικα και ανεξήγητα για σένα και για μένα, που δεν φορέσαμε ποτέ τα παπούτσια τους...

Δεν θα παραδεχτούν ποτέ πως πονάνε, γιατί γνωρίζουν πως ο ανθρώπινος πόνος δεν μοιράζεται, ούτε και μετριέται. Ούτε και θα παλέψουν για να τους αποδεχτείς, αφού η ίδια η ζωή τούς επέλεξε για να ξεχωρίζουν. Ίσως να είναι απότομοι και νευρικοί, απαιτητικοί ακόμα, αν σ' αγαπούν. Μα όλες τους οι αντιδράσεις είναι γνήσιες, γιατί στέκονται δίπλα σου στα ίσα, χωρίς καβάτζες.

Αν συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπό ποτέ, μην ψαχουλέψεις την ψυχή του, αποδέξου τον κι αγάπησέ τον αν μπορείς. Αλλιώς, άφησέ τον να συνεχίσει το δρόμο του...

πηγή


Διαβάζοντας το, μου ήρθε αμέσως στο μυαλό:




Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων- ΜΗΝ ΓΙΝΕΣΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ!

“Μου στέρησαν την πατρίδα, αλλά δεν μπορούν να μου στερήσουν το μέλλον”, λέει αισιόδοξα η φωτογραφία… 

Και όμως πόσο υποκριτικό όταν παντού πια τους στερούν την ίδια τους τη ζωή! Την ζωή που προσπάθησαν να την κρατήσουν, διωγμένοι από τα σπίτια τους,  υπό την απειλή των όπλων του “πολιτισμού”.“Να ζεις οπουδήποτε στον κόσμο σήμερα και να είσαι εναντίον της ισότητας εξαιτίας της φυλής ή του χρώματος είναι σαν να ζεις στην Αλάσκα και να είσαι εναντίον του χιονιού”, μας υπενθυμίζει ο Faulkner, νομπελίστας συγγραφέας.

 Βάση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλοι οι άνθρωποι είναι ίσιοι, όλοι έχουν δικαίωμα να κινηθούν ελεύθερα πάνω στην γη, όλοι έχουν το δικαίωμα στην ευτυχία. Και όμως δεν έχουν το δικαίωμα όλοι μέσα στις… “πολιτισμένες” χώρες… Τα ανθρώπινα δικαιώματα έγιναν δυο λέξεις χωρίς ουσία,  από την στιγμή που οι άνθρωποι έπαψαν πια να έχουν ανθρωπιά.
Πως μέσα σε έναν αιώνα που η τεχνολογία είχε προχωρήσει τόσο, χάθηκε η έννοια της ανθρωπιάς;Πως μέσα σε ένα αιώνα που το χρήμα και το κέρδος είχε υπερπλασιαστεί όσο ποτέ άλλοτε στις τσέπες λίγων πάνω στην γη, οι πολλοί γίνονται ακόμα πιο φτωχοί, πιο αδικημένοι, έως και αναλώσιμα είδη;Πως και δεν καταλαβαίνουμε ότι όταν δεν σηκώνουμε ανάστημα για το δίκιο του διπλανού μας- όποιος και αν είναι αυτός- αύριο μπορεί να ακολουθήσουμε εμείς, τα παιδιά, η τα εγγόνια μας;ΠΩΣ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; 


Νύχτωσε και δεν μπορώ να κοιμηθώ... με την εικόνα ενός -παιδιού στην ουσία- βασανισμένο μέχρι θανάτου επειδή έτυχε να έχει άλλο χρώμα δέρματος πιθανών από τους δολοφόνους του… Ειρωνεία λοιπόν… αύριο γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα των ΠροσφυγώνΜια ψυχή που θα μπορούσε να ήταν μέσα στο κορμί ενός δικού σας παιδιού! Ξεχάσατε ότι και τα παιδιά σας είναι πια μετανάστες σε άλλες χώρες στο κυνήγι μιας θέσης δουλειάς που θα τους φέρει την πολυπόθητη ανθρώπινη ευτυχία; ΠΩΣ ΛΟΙΠΟΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ; Πως μπορείτε να ξεχάσετε ότι θα μπορούσε να ήταν το δικό σας παιδί; ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΝΑ ΗΤΑΝ ΠΑΙΔΙΑ ΟΛΩΝ ΜΑΣ: διότι ΕΙΝΑΙ -ΑΝΘΡΩΠΩΝ- ΠΑΙΔΙΑ!

Μην ξεχνάς λοιπόν:
Ο ρατσισμός είναι μια βρωμιά που την ανακάλυψαν οι πλούσιοι για να μπορούν να βασιλεύουν πάνω στους φτωχούς, που εφαρμόζοντας την, διαιρούνται.
ΜΗΝ ΓΙΝΕΣΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ! 


Υ.Γ. Σήμερα προσπαθούν να υποστηρίζουν ότι "άλλο οι μετανάστες και άλλο οι πρόσφυγες". Με λίγα λόγια ο πρόσφυγας καταφεύγει σε άλλα κράτη υπό την απειλή της σωματικής του ακεραιότητας, είτε της ζωής του, για διάφορους λόγους… κατά μιας επίσημης ξεπερασμένης τερμινολογίας που καθορίστηκε πριν την παγκόσμια οικονομική κρίση και πριν τα επιβαλλόμενα μέτρα λιτότητας από μια συντηρητική ηγεσία της ΕΕ, πριν καν από την διορισμένη κυβέρνηση της ελληνικής ολιγαρχίας.Επειδή κουράστηκα με τα επιχειρήματα σε οποιονδήποτε που ζει σε άλλο κόσμο, θα αφήσω εδώ ένα πρωινό σχόλιο ενός @φίλους μου στο fb:
“Οχι καλά τα πρώτα σημερινά νέα...
Πριν καλά-καλά ανοίξω τα μάτια μου...διάβασα...!!!!"Πάτρα: Στην πορνεία δεκάχρονα κορίτσια για 5 ευρώ! "Τι στο καλό γίνεται...Πιάσαμε την ...οικονομία και αφήσαμε την κοινωνία στη μοίρα της..???Η μήπως άρχισε η ρευστότητα στην αγορά και έρχεται η ...ανάπτυξη..??Πάντως το ζήτημα δεν είναι για καλαμπούρια...Το θεωρώ πολύ, μα πολύ σημαντικό...Αν και θα περάσει στα...μονόστηλα των εφημερίδων και θα εξαφανιστεί από τα τσοντοκάναλα...Ιδωμεν...Καλή δύναμη για τη συνέχεια...”

 Όποιος υποστηρίζει ότι δεν πρόκειται περί της σωματικής ακεραιότητας όταν μιλάμε για δεκάχρονα παιδιά (η ότι αν έχουν αυτά τα παιδιά την τύχη να επιβιώσουν έως τα 16 τους δεν θα καταφεύγουν σε άλλα κράτη ως πρόσφυγες, αλλά ως μετανάστες) θεωρώ ότι δεν είναι μόνο από άλλη ήπειρο, αλλά από άλλο σύμπαν… ούτε καν παράλληλο. Διότι στην ζωή σημασία έχει η ουσία και όχι η όποια τερμινολογία.

ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΟΙΧΤΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ

 Ο τόπος αυτός μας πληγώνει, μας εξευτελίζει. Δεν το λέω εγώ, το λέει ο Σεφέρης. Η Ελλάδα γίνεται δευτερεύουσα υπόθεση, όταν συλλογίζεται κανείς τον Ελληνισμό. Ό,τι από την Ελλάδα μ' εμποδίζει να σκεφτώ τον Ελληνισμό, ας καταστραφεί. Κι αυτό ο Σεφέρης το λέει. Κι έχει τόσο δίκαιο ο ποιητής που αναρωτιέμαι γιατί δεν βρίσκεται και σήμερα κάποιος Έλληνας να πει, όπως αυτός, με τόσο παραστατικό τρόπο, την αλήθεια γι' αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα μας.

Θαρρείς και χάθηκαν οι ποιητές. Θαρρείς και χάθηκαν οι Έλληνες. Θαρρείς και δεν υπάρχουν πια ήρωες ή έστω απλοί άνθρωποι που να ξέρουν, έστω, πώς να πεθάνουν. Θαρρείς και όλοι γίναμε λωτοφάγοι. Ουτιδανοί και τιποτόφρονες. Αθύρματα μεσιτών, εγχωρίων και της αλλοδαπής, που εμπορεύονται τη ζωή μας. Ξεδιάντροπα και μισοτιμής. Και κυρίως ερήμην μας.

Κι όμως, όπως θα 'λεγε πάλι ο ποιητής, αν ήταν δίκαιο να μεγαλώσει ο τόπος αυτός, δεν ήταν για να έχουμε περισσότερους βουλευτές, νομάρχες ή χωροφύλακες· ήταν για να μπορέσει ν' αναπτυχθεί σε μια γωνιά της γης ο Ελληνισμός — αυτή η ιδέα της ανθρώπινης αξιοσύνης και της ελευθερίας, όχι αυτή η αρχαιολογική ιδέα.

Ζητάω πολλά θα μου πείτε. Ενδεχομένως. Ενδεχομένως και να ζητάω τα ελάχιστα. Σε κάθε πάντως περίπτωση, δεν πιστεύω σ' αυτούς τους ανθρώπους που φλυαρούν, ή στους άλλους που δεν ξέρουν τι κάνουν. Δεν εννοώ να βουλιάξω μέσα στην απερίγραπτη μιζέρια των χαρακτήρων. Πιστεύω σε δυο-τρεις ιδέες που προχωρούν, και τώρα ακόμη, ύστερ' από χιλιάδες χρόνια, σ' αυτή τη γλώσσα. Γι' αυτές τις δυο τρεις ιδέες που πρέπει να ζήσουν εδώ -και μονάχα εδώ θα μπορούσαν να ζήσουν καθώς τις σκέπτομαι - υπομένω αυτή την αθλιότητα.

Και δεν την υπομένω μόνον εγώ, την υπομένουν πολλοί, οι περισσότεροι. Κι ας μην το ομολογούν. Το βλέπεις στο βλέμμα τους. Το αναγνωρίζεις στο ύφος τους. Το παρατηρείς στις καθημερινές τους κινήσεις. Το νιώθεις στην ανάσα τους. Το καταλαβαίνεις στα λόγια που δεν προφέρουν. Το αισθάνεσαι στην αηδία τους για την «κατάσταση» και στα ξερατά τους για τους «κυβερνώντες».

Δυστυχώς, όπως ο Σεφέρης πριν από περίπου 80 χρόνια, έτσι κι εμείς, εν έτει 2014, διαπιστώνουμε πως όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζούμε ολοένα με το εντονότερο συναίσθημα πως δεν είμαστε Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα που τόσοι σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά δεν είναι ο τόπος μας αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα μια πολύ βαριά νοσταλγία.

Μπορεί να τσακωνόμαστε για τα μνημόνια και την τρόικα, για το αν έχουμε ή όχι χρεοκοπήσει, για το αν αποφασίζει ο Σαμαράς ή η Μέρκελ όμως τίποτε δεν είναι πιο πικρό και μεγαλύτερη ομολογία αποτυχίας από το να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου. Γιατί αυτό νιώθουμε όλοι, μνήμονες και αμνήμονες. Αυτή η αίσθηση είναι και η μεγάλη μας ήττα. Γι' αυτήν πρέπει να λογοδοτήσουν, και πρώτα απ' όλα στην Ιστορία, όσοι μας στέρησαν το δικαίωμα ακόμη και στην πέτρα της υπομονής να προσμένουμε το θαύμα. Και μόνον γι' αυτή τη στέρηση αξίζει να εξεγερθούμε.

Όταν την τύχη αυτού του τόπου φτάνει να την ορίζει ένας Ντινόπουλος και κάποιος Γρηγοράκος, ένας Γιακουμάτος και κάποιος Κωνσταντινόπουλος τότε όχι «Παπαρήγα και μολότοφ», όπως έλεγε, παλαιότερα, κάποιος φίλος μου, αλλά "φωτιά και τσεκούρι", όπως θα 'λεγε ένας άλλος μεγάλος Έλληνας, συνάδελφος του Σεφέρη κι αυτός, ο Παλαμάς. Δεν ξέρω αν, όπως έλεγε ο Σινόπουλος, η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια ανάμεσα στους δολοφόνους, είμαι όμως πεπεισμένος πως για να ορθοποδήσει χρειάζεται να ...δολοφονήσει τους δολοφόνους της.

Και μην αναρωτιέστε ποιοι είναι αυτοί, τους αναφέρει ο Παλαμάς. Σ' ένα "απαγορευμένο" για τους εκπαιδευτικούς μας -για να το διδάσκουν στα σχολεία και να το βάζουν να διαγωνίζονται οι μαθητές- ποίημα, στο "Γύριζε". Ίσως επειδή 100 και κάτι χρόνια πριν περιέγραψε αυτό που ζούμε σήμερα. Ίσως επειδή μιλούσε για την ...πόρνη Ρωμιοσύνη, τον περίγελο των Ευρωπαίων, τους μανδαρίνους και τον Έλληνα που είχε ξαναγίνει σκλάβος. Ίσως επειδή αναθεμάτιζε τους διεθνείς δανειστές μας που όπως και σήμερα έτσι και τότε ήλεγχαν την πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας. Ίσως επειδή γράφει για τον λαό που πένεται και υποφέρει από τα χαράτσια, τους φόρους, τα ψέματα και τις διαμάχες των πολιτικών.

Από θαμπούς δερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους,
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους Αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.
Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα
ραγιάδες έχεις, μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι
και Μαμμωνάδες βάρβαροι και χαύνοι λεβαντίνοι
λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
και οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη!

Να δολοφονήσουμε τους δολοφόνους μας λοιπόν χρειάζεται. Με τους κούφιους, τους οκνούς, τους ραγιάδες, τους αδιάντροπους, τους δημοκόπους, τα ψωριασμένα σκυλιά και τους μπιστικούς των λεβαντίνων, με αυτούς που έκαναν την πατρίδα μας πόρνη (πρέπει να) έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς. Αυτά τα τέρατα πρέπει να εξοντώσουμε. Και πρέπει να το κάνουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε. Κι όχι με τον τρόπο του Γιώργου Σεφέρη, αλλά με τον τρόπο που από αρχαιοτάτων χρόνων και σε όλες τις χώρες η Ιστορία έχει μάθει να γυρίζει σελίδα.


Ούτε, να το κάνουμε, επειδή όπου και να ταξιδέψεις η Ελλάδα σε πληγώνει ή επειδή η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονάει, αλλά επειδή σε λίγο δεν θα υπάρχει Ελλάδα για να ταξιδέψεις ούτε, λόγω επιχειρούμενης λοβοτομής, μνήμη για να σε πονέσει. Ό,τι, λοιπόν, από την Ελλάδα μας εμποδίζει να σκεφτούμε τους Έλληνες, ας καταστραφεί. Ας το καταστρέψουμε...


Μια δικιά μου σκέψη διαβάζοντας το καταπληκτικό κείμενο:

Προς αυτό το αδρανές λαό- σε λίγο θα στηθείτε εθελοντικά σε δυο μεγάλες ουρές όπου θα σας βάζουν την σφραγίδα ιδιοκτησίας η κάθε οικογένεια της ελληνικής ολιγαρχίας. Και εσείς είστε η πλειοψηφία που αποφασίζει για όλους μας…??? 
ΞΥΠΝΑΤΕ και ΕΞΕΓΕΡΘΕΙΤΕ!!!!! ΤΩΡΑ!!!!!
Για όσους προτιμούν την σιωπή, την απάθεια και την αδιαφορία: επειδή δεν σκεφτήκατε ποτέ τις μελλοντικές γενιές δεν θα σας ξεχάσουν ούτε αυτές! Ποτέ…

Telegraph: Η φωτογραφία που θα σοκάρει τη Γαλλία - H φωτογραφία του 16χρονου Ρομά που ξυλοκοπήθηκε βάναυσα και πετάχτηκε σε ένα καροτσάκι σούπερ μάρκετ...







Η βρετανική Telegraph δημοσιεύει φωτογραφία του 16χρονου Ρομά που ξυλοκοπήθηκε βάναυσα και κυριολεκτικά πετάχτηκε σε ένα καροτσάκι σούπερ μάρκετ, μια ανάσα πριν από τον θάνατο.





Σχόλιο μου:

Ειλικρινά προσπαθώ να μην δημοσιεύω ποτέ φωτογραφίες φρίκης. Αλλά αυτό νομίζω ότι ΠΡΕΠΕΙ να το δούνε ΟΛΟΙ που προτιμούν να κρατήσουν τα μάτια τους κλειστά.
Αυτό το γεγονός με έκανε και θυμήθηκα το περιστατικό με το ξανθό κοριτσάκι που τελικά αποδείχτηκε τσιγγανάκι από την Βουλγαρία. Περιστατικό που έβγαλε τις ρατσιστικές μάσκες μερικών «σοσιαλιστών» που έκριναν ότι "πρέπει ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ να κρατηθούν σε καταυλισμούς οι τσιγγάνοι, όπως έκανε ο Χίτλερ”. «Σοσιαλιστές» που έγραψαν στο fb φαρδιά- πλατιά ότι «καλά έκανε ο Σαρκοζί να διώξει τους τσιγγάνους. Καλά θα κάνουν όλες οι χώρες της ΕΕ να διώξουν τους Βούλγαρους και τους Ρουμάνους από την περιοχή τους». Εκτός που αναρωτιέμαι τι άλλα «προηγούμενα» μπορεί να έχει και με άλλα έθνη, νομίζω ότι όποιος συμφωνεί ρατσιστικά με τον Σαρκοζί δεν έχει το δικαίωμα να λέγεται ούτε κατά διάνοια «σοσιαλιστής»!!! Όσο για τα ονόματα τους, όσο και για το που γλύφουν φανερά και που κρυφά, προς το παρόν τα κρατώ για μένα. Διότι δεν αξίζουν καμιά διαφήμιση, έστω και μικρή, είτε πρόκειται για μια αρρωστημένη πλεκτάνη, είτε μόνο για τα κούφια τους μυαλά. (Αν και λυπάμαι ΠΟΛΥ να βλέπω έναν από δαύτους να εκμεταλλευτεί δημόσια τις φωτογραφίες που έβγαλε δίπλα σε μεγάλους ανθρώπους στους οποίους παρουσίασαν το ένα από τα πολλά τους πρόσωπα- μάσκες. Δυστυχώς.)
Είναι τα ίδια υποκείμενα που παλιά μιλούσαν εναντίον των Αλβανών, των Εβραιών, των ξένων γενικά, για να παρουσιάζουν τώρα τους «πολέμιους εναντίον του ρατσισμού». Είναι οι ίδιοι που έγλυψαν έναν πολιτικό –όπως και συνεχίζουν ΔΗΘΕΝ στα φανερά- για να καταλήγουν όμως να κάνουν like στην επίσημη σελίδα του αντιπάλου του. Ανεξάρτητα ηλικιών, ανεξάρτητα σε ποια χώρα μένουν, ανεξάρτητα των πιθανόν γνωριμιών τους (δυστυχώς!), ανεξάρτητα των χρόνων που δηλώνουν «σοσιαλιστές», τους απεχθάνομαι αφάνταστα. ΚΑΙ διότι με δαύτους ανάμεσα μας γεννιέται και αναπτύσσεται η ακροδεξιά στην κοινωνία.
Και όχι, δεν πρέπει να ανήκουμε σε καμιά ομάδα των αδικημένων για να πολεμάμε για το δίκαιο ΟΛΩΝ, πανηλίθια, ανεγκέφαλα, άκαρδα υποκείμενα που δηλώνετε και «χριστιανοί» εκτός από «σοσιαλιστές»… ΤΡΟΜΑΡΑ ΣΑΣ!!!!!!!!! ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΛΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!!!!!! Που να το καταλάβετε εσείς όμως??? 

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

“Είναι σαφές πως οι τραπεζίτες δεν είναι άνθρωποι για να τους εμπιστεύεται κανείς...”

“Είναι σαφές πως οι τραπεζίτες δεν είναι άνθρωποι για να τους εμπιστεύεται κανείς...”
    Στο αριστούργημά του  «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον» (εκδόσεις Καστανιώτη) που πολεμήθηκε όσο λίγα από την Εκκλησία και που η πορτογαλική κυβέρνηση το απέσυρε από το Ευρωπαϊκό Βραβείο Μυθιστορήματος με το αιτιολογικό ότι… «δεν εξέφραζε τη χώρα», γράφει:
 «O Ιησούς σηκώθηκε, ένιωσε μια άπειρη δύναμη να ξυπνά στο πνεύμα του, εκείνη την ώρα ήταν ικανός να κάνει τα πάντα, να διώξει το θάνατο από εκείνο το κορμί, να κάνει να επιστρέψει σ' αυτό η ύπαρξη και το είναι του ακέραια, ο λόγος, η κίνηση, το γέλιο και το δάκρυ ακόμη, όχι όμως κι ο πόνος, μπορούσε να πει, Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή, όποιος σε μένα πιστεύει, ακόμη και νεκρός, θα ζήσει, και θα ρωτούσε τη Μάρθα. Εσύ το πιστεύεις αυτό, και εκείνη θα απαντούσε, Ναι, πιστεύω ότι είσαι ο γιος του Θεού που θα ερχόταν στον κόσμο, κι έτσι, αφού βρίσκονται όλα τα χρειώδη διαθέσιμα και παρατεταγμένα, η δύναμη και η δυνατότητα, η θέληση να τις χρησιμοποιήσει, το μόνο που λείπει είναι ο Ιησούς, κοιτάζοντας το εγκαταλειμμένο από την ψυχή του σώμα, απλώνοντάς του τα χέρια, δείχνοντάς του το δρόμο της επιστροφής, να πει, Λάζαρε, σήκω, κι ο Λάζαρος να σηκωθεί, γιατί ο Θεός το θέλησε, ακριβώς όμως εκείνη τη στιγμή, την πραγματικά τελευταία και έσχατη, η Μαρία η Μαγδαληνή βάζει το χέρι της πάνω στον ώμο του Ιησού και του λέει. Κανείς δεν έχει αμαρτήσει τόσο στη ζωή του που ν' αξίζει να πεθάνει δυο φορές, και τότε ο Ιησούς άφησε τα χέρια του να πέσουν και βγήκε έξω να κλάψει».
   Έξι χρόνια αργότερα, το 1998, όταν του απονέμεται το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, λέει («Βήμα», 18/10/1998):
«Σε έναν κόσμο όπου μια χούφτα άνθρωποι κατέχουν περισσότερα αγαθά από ό,τι ο μισός πληθυσμός του πλανήτη και κανένας δεν κάνει τίποτε γι' αυτό, νομίζω ότι όλες οι υπόλοιπες συντέλειες περισσεύουν».
   Το 2004, συγκλονισμένος από την τακτική γενοκτονίας του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων, δηλώνει: 
«Η Ραμάλα είναι το Άουσβιτς του σήμερα: Στη Ραμάλα είδα την ανθρωπότητα ταπεινωμένη και εκμηδενισμένη, όπως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί».
   Στο βιβλίο του «Το τετράδιο» (εκδόσεις Καστανιώτη) μνημονεύει τα λόγια του Πορτογάλου ποιητή Αλμέιντα Γκαρέτ:   
«Κι εγώ ρωτώ τους οικονομολόγους, τους πολιτικούς, τους ηθικολόγους: υπολόγισαν ποτέ τον αριθμό των ατόμων που υποχρεωτικά καταδικάζονται σε αθλιότητα, σε άνιση εργασία, σε εξαχρείωση, σε αφροσύνη, σε διεφθαρμένη άγνοια, σε ανίκητη δυστυχία, σε απόλυτη ένδεια, για να παραχθεί ένας πλούσιος;»
   Στην ερώτηση «γιατί παραμένει κομμουνιστής;», μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Πορτογαλίας από το 1964, απαντά:
«Το σώμα μου παράγει ορμόνες για να μεγαλώνουν τα γένια μου και κάποιες άλλες που με κρατάνε κομμουνιστή. Να αλλάξω; Για ποιο λόγο; Θα ντρεπόμουν».
   Με το ξέσπασμα της κρίσης και την πολιτική που επιβάλλεται τόσο στη χώρα του την Πορτογαλία, όσο και στην Ισπανία, όπου ζει από το 1992 αυτοεξόριστος λόγω της στάσης της πορτογαλικής κυβέρνησης του Καβάκο Σίλβα στο βιβλίο του «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον», σχολιάζει:
 «Είναι σαφές πως οι τραπεζίτες δεν είναι άνθρωποι για να τους εμπιστεύεται κανείς...».
   Ο Ζοζέ Σαραμάγκου, αυτή η τεράστια μορφή του ευρωπαικού και παγκόσμιου πολιτισμού, μαχητής κατά της χούντας του Σαλαζάρ στην «Επανάσταση των γαριφάλων», ένας άνθρωπος που λόγω της φτώχειας της αγροτικής  οικογένειάς του δεν τελείωσε ούτε καν τη βασική εκπαίδευση, που κατέκτησε τη θέση του στο πάνθεον της λογοτεχνικής αθανασίας αν και άρχισε να γράφει μόλις μετά τα 50 του χρόνια, που εξηγούσε – αφοπλιστικά - ότι ήταν κομμουνιστής γιατί «δεν θέλω να χάσω τον μόνο λόγο που έχω για να ζω: τη συνείδηση του ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε δεν είναι ένας κόσμος καλός, το αντίθετο, και ότι είναι ανάγκη να τον αλλάξουμε», πέθανε σαν σήμερα, στις 18 Ιουνίου του 2010.