Απάντηση της …

Σοφίας Σακοράφα, Βουλευτής ΠΑ.ΣΟ.Κ. Β΄Αθηνων στο κείμενο του κ. Ζαν Κοέν:

"Ο κόσμος του δικτύου πληροφόρησης του Ισραήλ απογυμνωμένος, αλλά άσφαιρος.

Και να πω τί εννοώ. Μάλλον τα 62 χρόνια είναι αρκετά ώστε το δίκτυο πληροφοριών να ατονήσει, να παρουσιάσει σημεία κόπωσης και δυσλειτουργίας.

Σε μια προσπάθεια να τους διευκολύνω, τους συνιστώ να διαβάζουν καλύτερα τα δελτία τύπου που αποστέλλω, ώστε να είναι ακριβείς και σίγουροι για αυτά που λένε.

Κι επειδή δε θέλω να τους βάλω στον κόπο να ανατρέξουν σε δελτία τύπου του παρελθόντος και να μπερδευτούν, να ξεκαθαρίσω ότι πράγματι την πρώτη φορά που έφυγε ο Αρίων ήμουν στο πλοίο, μαζί με το βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Θοδωρή Δρίτσα, το οποίο όμως παρουσίασε μηχανική βλάβη και επέστρεψε στη Λάρνακα. Αμέσως τότε και επειδή ήταν σε εξέλιξη το μακελειό από τον ισραηλινό στρατό κατοχής στη Γάζα, έφυγα για Αίγυπτο προκειμένου μέσω της Ράφα να περάσω στη Γάζα, όπως και έγινε. Μέσα στην εμπόλεμη ζώνη ήρθα σε επαφή με όλες τις αρμόδιες ελληνικές αρχές, προκειμένου να αποτρέψουμε την πειρατεία που επιχειρούσε ο ισραηλινός πολεμικός στόλος στον Αρίωνα που ήδη είχε φτάσει στα διεθνή ύδατα.

Εκείνο λοιπόν το χρονικό διάστημα που δεν ξέρουν που ήμουν, ήμουν μέσα στη Γάζα, αυτόπτης μάρτυρας των πλέον ειδεχθών εγκλημάτων πολέμου.

Επιπροσθέτως ενημερώνω ότι φέτος τον Ιανουάριο του 2010 ήμουν ξανά στη Γάζα με 50 ευρωβουλευτές και βουλευτές ευρωπαϊκών χωρών και συναντηθήκαμε με το δημοκρατικά εκλεγμένο πρωθυπουργό Ισμαήλ Χανίγιε και τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Γάζας.

Σημαντικότατη υπήρξε η συνάντησή μου με τον Μαχμούντ Ζαχάρ – αυτό πραγματικά απορώ πώς τους διέφυγε - επίσης ηγετικό στέλεχος της Χαμάς.

Κι επειδή πιθανώς να τους διαφύγει, ενημερώνω επίσης ότι τον Ιούνιο θα επισκεφτώ τη Δυτική Όχθη.

Αυτά προς αποκατάσταση της εγκυρότητας του ισραηλινού δικτύου πληροφοριών.

Εν συνεχεία επειδή έχουν κάποιες απορίες πολιτικού τύπου να τους τις λύσω.

Απορούν αν όσοι υποστηρίζουν το Free Gaza είναι ανθρωπιστές ή προβαίνουν σε συμβολική επικοινωνιακή κίνηση.

Λοιπόν για μένα δεν ισχύει τίποτε από τα δύο. Ούτε σε τάγμα φιλανθρώπων ανήκω, ούτε έχω αποφασίσει να κάνω επικοινωνιακές κινήσεις με κίνδυνο να γίνω πλαγκτόν στα ανοικτά της Γάζας.

Η υποστήριξη σημαίνει κάτι μεγαλύτερο, σημαντικότερο και πολιτικότατο. Σημαίνει την υποστήριξη του κεντρικού στρατηγικού πολιτικού στόχου της άρσης του παράνομου αποκλεισμού στη Γάζα, της δημιουργίας ελεύθερου και ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους.

Και προχωρώ στην επίλυση των αποριών τους.

Λένε ότι η ελληνική ιστοσελίδα της οργάνωσης υποστηρίζει την αντίσταση των Παλαιστινίων με όλα τα μέσα. Τώρα ήρθε η ώρα να απορήσω εγώ μαζί τους.

Ως "συλλέκτες πληροφοριών" γνωρίζουν τουλάχιστον τα γεγονότα της ελληνικής ιστορίας.

Είμαστε ένας λαός που πήραμε τα όπλα και πολεμήσαμε στα βουνά εναντίον του ναζιστή κατακτητή και εγγράψαμε στην ιστορία των αντιστάσεων τη δική μας σελίδα, αυτή της εθνικής αντίστασης.

Είμαστε ένας λαός που πραγματοποιήσαμε την ανατίναξη του Γοργοπόταμου.

Ξέρετε κύριοι, η εθνική αντίσταση, η ανατίναξη του Γοργοπόταμου δεν έγινε με πέτρες και λουλούδια, με σφαίρες έγινε και βόμβες. Γνωρίζουμε λοιπόν ότι όταν ένας λαός αντιστέκεται δεν είναι τρομοκράτης. Τρομοκράτης είναι αυτός που καίει το Δίστομο, τα Καλάβρυτα και τη Γάζα, τιμωρώντας συλλογικά, σκοτώνοντας γυναικόπαιδα, επειδή αντιστέκονται.

Τέλος επειδή ψελίζουν κάτι περί νομιμοποίησης της κυβέρνησης της Χαμάς με την παρουσία μας (Ελλήνων βουλευτών), παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από την ομιλία μου για το Παλαιαστινιακό (αυτή που έκανα στην Τεχεράνη... ξέρουν εκείνοι...) για να έχουν ολοκληρωμένη άποψη γύρω από τη θέσης μου: "Απέναντι σε αυτό το νέο περιβάλλον είναι υποχρεωμένος και ο δυτικός κόσμος να επανατοποθετηθεί. Και η πιο χρήσιμη, η πιο αναγκαία, η πιο επείγουσα επανατοποθέτηση αφορά, καταρχάς, στην αναγνώριση της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης του παλαιστινιακού λαού, της Χαμάς.

Και αμέσως μετά, ο δυτικός κόσμος είναι υποχρεωμένος, χωρίς αιρέσεις και επιφυλάξεις, να αποδεχτεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το πολιτικό όργανο που θα εκπροσωπεί το σύνολο της παλαιστινιακής αντίστασης, κατά τα πρότυπα της PLO.

Και τέλος, είναι υποχρέωση του δυτικού κόσμου να αποδείξει ότι, το σύστημα αξιών για το οποίο έχει αγωνισθεί, το οποίο έχει πληρώσει στο Β΄Παγκόσμιο πόλεμο με εκατομμύρια νεκρούς, και το οποίο προβάλλει υπερήφανα ως καταστάλαγμα δικαιοσύνης και ως προυπόθεση δίκαιης ειρήνης, θα ισχύσει και για αυτόν τον πόλεμο.

Το δικαστήριο της Νυρεμβέργης για τα εγκλήματα του πολέμου είναι ένα διαρκές δικαστήριο, με παγκόσμιο ακροατήριο και ανοικτό εδώλιο για όποιον εγκληματία, όποιας ταυτότητας και κάθε εποχής.

Και αυτή είναι η μόνη δυνατότητα κάθαρσης απέναντι σε αυτά τα εγκλήματα της σιωπηλής και εν πολλοίς αμέτοχης Ευρώπης, αλλά και η μόνη αφετηρία λύτρωσης του ισραηλινού λαού από το άγος των εγκλημάτων που διέπραξε το κράτος του."

Πηγή εδώ.

Όταν στο Λάτσιο (Ρώμη) έχεις υποψήφια για την Περιφέρεια μια Επίτροπο του Berlusconi στην Ε.Ε

Όταν στο Λάτσιο (Ρώμη) έχεις υποψήφια για την Περιφέρεια μια Επίτροπο του Berlusconi στην Ε.Ε., όταν το πρόγραμμά σου δεν διαφέρει από αυτό…

…της δεξιάς, όταν τονίζεις συνεχώς πως ουδεμία σχέση έχεις με την αριστερά και μιλάς για "εκσυγχρονισμούς" και "διαβουλεύσεις"…

Τότε χαρίζεις στη δεξιά τα πάντα!

περισσότερα εδώ.

Σεργκέι Ραχμάνινοφ- Bless the Lord, O My Soul

Ο Σεργκέι Βασίλιεβιτς Ραχμάνινοφ ( Сергей Васильевич Рахманинов, Sergej Vasil’evič Rahmaninov, ο ίδιος έγραφε το όνομά του Sergei Vasilievich Rachmaninoff, (1 Απριλίου 1873– 28 Μαρτίου 1943) ήταν Ρώσος συνθέτης, πιανίστας και διευθυντής ορχήστρας.

“Η μουσική οφείλει –σε τε­λική ανά­λυση- να είναι η έκφραση της προσωπικότητας του συνθέτη, οφείλει να αντικατοπτρίζει τη χώρα γέννησής του, αγαπημένα συναισθή­ματα, τη θρησκεία του, τη γλώσσα του, τα βιβλία και τις εικόνες που αγάπησε και τον επηρέασαν, οφείλει να είναι το σύνολο των εμπειριών του. Μελετή­στε τα αριστουργήματα των μεγάλων συνθετών και θα βρείτε κάθε πτυχή της προσωπικότητας και του περιβάλλοντός τους στη μουσική τους. Ο χρόνος μπορεί να αλλάξει τις τεχνικές που χρησιμο­ποιούνται στη μου­σική, δε θα αλλάξει όμως ποτέ την αποστολή της...” eίχε πει στην τελευταία του συνέντευξη, λίγο πριν το θάνατο του, στις 28 Μαρτίου 1943.

Περισσότερα εδώ.

Με καταλαβαίνεις, “Her Müller”;

Auf Wiedersehen, Herr Müller!
Μια αλλιώτικη απάντηση στον επίτροπο Her Müller από τον αθάνατο Louis de Funes, αναγκασμένος να του δώσει μια μυστική συνταγή :

“ κ. Müller, επαναλαμβάνω:
1 κιλό πατάτες. 1 λίτρο γάλα. 3 αυγά. 90 γραμμάριο βουτύρου. Αλάτι. Και - Και;! ΜΟΣΧΟΚΑΡΥΔΟ! Μοσχοκάρυδο, κ. Müller! "
Με καταλαβαίνεις, κ. Müller; "
"Ναι."
"Αντίο, κ. Müller "

Μπορεί να βρείτε ενδιαφέρον και αυτό το άρθρο.

Μαύρη τρύπα: μια λύση για αυτούς που δεν φέρνουν πίσω τα λεφτά!

Οι ανισότητες κάνουν κακό στην υγεία

Ότι οι ανισότητες είναι ηθικά απαράδεκτες, το γνωρίζαμε. Ότι προκαλούν φθόνο και κυνισμό, επίσης. Τώρα μαθαίνουμε ότι είναι και θανατηφόρες.

Η έρευνα δημοσιεύτηκε τον περασμένο Νοέμβριο στη «Βρετανική Ιατρική Επιθεώρηση», αλλά για προφανείς λόγους αποκτά τώρα μια τραγική επικαιρότητα. Επιστήμονες του Χάρβαρντ και του ιαπωνικού Πανεπιστημίου Γιαμανάσι συνδύασαν 28 προηγούμενες έρευνες που στηρίχθηκαν σε 60 εκατομμύρια ανθρώπους και διαπίστωσαν ότι οι ανισότητες σε μια κοινωνία αρχίζουν και αφαιρούν ζωές όταν ένας συγκεκριμένος δείκτης που μετρά το επίπεδό τους, και λέγεται δείκτης Gini, ξεπερνά τις 0,3 μονάδες. Αυτό σημαίνει ότι σε 30 μεγάλες βιομηχανικές χώρες (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα) κάπου 1,4 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν πρόωρα κάθε χρόνο εξαιτίας ανισοτήτων στα εισοδήματα.

Με σημείο αναφοράς τις χώρες όπου ο δείκτης Gini είναι κάτω των 0,3 μονάδων (στις οποίες περιλαμβάνονται η Γερμανία, η Γαλλία, η Σουηδία και η Ολλανδία), στην καλύτερη θέση βρίσκεται ο Καναδάς. Ο δείκτης εδώ ισούται με 0,301 και οι πρόωροι θάνατοι που αντιστοιχούν σε ανισότητες είναι 103. Ο αντίστοιχος δείκτης για την Ελλάδα είναι 0,345, γεγονός που σημαίνει ότι 674 συμπατριώτες μας πεθαίνουν πρόωρα κάθε χρόνο εξαιτίας των ανισοτήτων. Το μεγαλύτερο ποσοστό θανάτων επί του συνόλου ανήκει στις Ηνωμένες Πολιτείες: με δείκτη Gini 0,357, οι πρόωροι θάνατοι φτάνουν τους 883.914 τον χρόνο.

Όπως εξηγεί ο Ζαν-Φρανσουά Λιζέ στον ιστότοπο Rue89, υπάρχουν δύο τρόποι να αξιολογηθούν οι επιπτώσεις των ανισοτήτων στη δημόσια υγεία. Σύμφωνα με τον πρώτο, αυτό που έχει σημασία είναι να υπάρχει ένα σύστημα που εξασφαλίζει την αύξηση των εισοδημάτων όλων των κοινωνικών στρωμάτων. Σημασία έχει να μειώνεται η φτώχεια, κι ας αυξάνονται οι ανισότητες: αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στην Κίνα. Η δεύτερη προσέγγιση, που επιβεβαιώνεται από τη συγκεκριμένη έρευνα, λέει πως όσος κι αν είναι ο πλούτος που κατανέμεται, οι υπερβολικά μεγάλες ανισότητες υπονομεύουν την υγεία όλων των κοινωνικών στρωμάτων. Κι αυτό, επειδή αποτελούν παράγοντα διαίρεσης και κοινωνικής διάβρωσης.

Είναι πλέον σαφές ότι οι άνισες κοινωνίες υποφέρουν από μεγάλο αριθμό κοινωνικών προβλημάτων, τονίζουν οι συντάκτες της έκθεσης. Στα προβλήματα αυτά περιλαμβάνονται τα αυξημένα κρούσματα βίας, οι εκβιασμοί, η εγκυμοσύνη σε νεαρή ηλικία, το χαμηλό επίπεδο αλληλεγγύης και η μικρή κοινωνική κινητικότητα. Τα ψυχοκοινωνικά φαινόμενα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ανισότητα. Και τα πλεονεκτήματα μιας μεγαλύτερης ισότητας μπορεί να αφορούν κυρίως τους φτωχούς, αλλά εκτείνονται σε όλα τα μέλη της κοινωνίας.

Ποιο είναι το δίδαγμα για τη χώρα μας; Ότι ο μακροπρόθεσμος στόχος των όποιων μέτρων λαμβάνονται πρέπει να είναι η μείωση των ανισοτήτων. Διότι αν φτωχύνει το μεγάλο μέρος του πληθυσμού και οι πλούσιοι εξακολουθούν να είναι το ίδιο (ή περισσότερο) πλούσιοι, ο δείκτης Gini θα εκτοξευτεί στα ύψη. Και θα μετράμε τα κορμιά στους δρόμους.

Διαστάσεις

Ο φόνος... έχει προαναγγελθεί.

Ρούσος Βρανάς ("Τα Νέα")

Ο φόνος...

... έχει προαναγγελθεί. Αλλά ποιος θα είναι ο δολοφόνος; Ο ελληνικός λαός; Η Γερμανία; Ή κάποιος άλλος; Ποιος θα σκοτώσει το ευρώ;


Τα λόγια...

... που ακολουθούν δεν τα έγραψε κάποιος επικίνδυνος αριστεριστής ούτε κάποιος αμετανόητος κομμουνιστής. Είναι λόγια του νεαρού Ιβ ντε Κερντέλ, αρθρογράφου της συντηρητικής γαλλικής εφημερίδας «Φιγκαρό» που δείχνουν προκαταβολικά τον δολοφόνο. Ποιος θα σκοτώσει λοιπόν το ευρώ; «Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που θέλησε να κάνει το ευρώ όχι ένα νόμισμα που θα βρίσκεται στην υπηρεσία των ευρωπαϊκών συμφερόντων, αλλά ένα "εξάρτημα" του δολαρίου, ένα είδος αποθεματικού νομίσματος. Σε μία περίοδο που ο πλανήτης ξεχείλιζε από υπερβάλλουσα ρευστότητα και με μία αποκλίνουσα φορολογική πολιτική, το ευρώ έγινε για τους επενδυτές ένα υπερβολικά ισχυρό και ακριβό νόμισμα. Η ΕΚΤ του Ντούιζενμπεργκ και κατόπιν του Τρισέ φέρει κολοσσιαία ευθύνη για το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου. Γονάτισε την ευρωπαϊκή βιομηχανία και πλούτισε τους κερδοσκόπους». Αυτή είναι η αλήθεια. Απλή. Και χωρίς περιστροφές. Το ευρώ είναι σήμερα ένα υπερβολικά ισχυρό νόμισμα, συμφωνεί με τις διαπιστώσεις του Ιβ ντε Κερντέλ και ο οικονομολόγος Μπερνάρ Μαρίς στο περιοδικό «Μαριάν». Είναι ένα νόμισμα που φτιάχτηκε για εκείνους που έχουν συμφέρον να δανείζουν: τους τοκογλύφους, τους αποταμιευτές και τους αδρανείς. Και όχι για εκείνους που έχουν συμφέρον να δανείζονται: τους επιχειρηματίες και τα δραστήρια νοικοκυριά.

Ας βγάλουμε...

... λοιπόν τις μάσκες. Ας πούμε τα πράγματα με το αληθινό όνομά τους. Στην πραγματικότητα, το ευρώ είναι η μάσκα του μάρκου. Το ψευδώνυμό του. Το μάρκο ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της γερμανικής οικονομίας, η οποία παράγει μηχανήματα για τις άλλες χώρες που τα χρειάζονται για να παράγουν αυτοκίνητα, αεροπλάνα και κοκκινογούλια. Κάθε φορά που ανέβαινε το μάρκο, ανέβαιναν και οι γερμανικές εξαγωγές. Και η άνοδος του μάρκου υποχρέωνε τους Γερμανούς επιχειρηματίες να βελτιώνουν συνεχώς την ποιότητα των μηχανημάτων τους, ώστε να γίνονται ολοένα και πιο ανταγωνιστικοί. Τα αυστηρά κριτήρια του Μάαστριχτ τα είχαν προβλέψει όλα, ώστε η γερμανική βιομηχανική βάση να υποστηρίζεται διαρκώς από ένα ισχυρό ευρώ. Ολα, εκτός από τις οικονομικές κρίσεις. Ομως τι άλλο είναι ο καπιταλισμός, εκτός από μια σειρά από απρόβλεπτες και βίαιες οικονομικές κρίσεις;

Οι φωνές...

... που ζητούν μια ενιαία οικονομική πολιτική στην Ευρώπη, σαν να είναι μία ενιαία χώρα, πληθαίνουν. Ετσι που η Γαλλία, ας πούμε, να μπορεί να στηρίζει την Ελλάδα όπως στηρίζει τη Λωραίνη. «Ομως, εδώ είναι ο κόμπος», λέει ο Μπερνάρ Μαρίς. «Αυτό που κάνει μία χώρα οικονομικά ενιαία, όπως τη Γαλλία ή τις ΗΠΑ, δεν είναι μόνο το ενιαίο νόμισμα, αλλά κυρίως η ενιαία αγορά εργασίας, η οικονομική και κοινωνική ενότητα και η κινητικότητα των εργαζομένων. Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει κοινή οικονομική πολιτική, χωρίς κοινή δημοσιονομική και κοινωνική πολιτική; Ομως, αυτές είναι απορίες στις οποίες θα πρέπει να απαντήσει η κυρία Μέρκελ».

Ρούσος Βρανάς ("Τα Νέα")

Απο ΕΔΩ.