Ο φόνος... έχει προαναγγελθεί.

Ρούσος Βρανάς ("Τα Νέα")

Ο φόνος...

... έχει προαναγγελθεί. Αλλά ποιος θα είναι ο δολοφόνος; Ο ελληνικός λαός; Η Γερμανία; Ή κάποιος άλλος; Ποιος θα σκοτώσει το ευρώ;


Τα λόγια...

... που ακολουθούν δεν τα έγραψε κάποιος επικίνδυνος αριστεριστής ούτε κάποιος αμετανόητος κομμουνιστής. Είναι λόγια του νεαρού Ιβ ντε Κερντέλ, αρθρογράφου της συντηρητικής γαλλικής εφημερίδας «Φιγκαρό» που δείχνουν προκαταβολικά τον δολοφόνο. Ποιος θα σκοτώσει λοιπόν το ευρώ; «Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που θέλησε να κάνει το ευρώ όχι ένα νόμισμα που θα βρίσκεται στην υπηρεσία των ευρωπαϊκών συμφερόντων, αλλά ένα "εξάρτημα" του δολαρίου, ένα είδος αποθεματικού νομίσματος. Σε μία περίοδο που ο πλανήτης ξεχείλιζε από υπερβάλλουσα ρευστότητα και με μία αποκλίνουσα φορολογική πολιτική, το ευρώ έγινε για τους επενδυτές ένα υπερβολικά ισχυρό και ακριβό νόμισμα. Η ΕΚΤ του Ντούιζενμπεργκ και κατόπιν του Τρισέ φέρει κολοσσιαία ευθύνη για το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου. Γονάτισε την ευρωπαϊκή βιομηχανία και πλούτισε τους κερδοσκόπους». Αυτή είναι η αλήθεια. Απλή. Και χωρίς περιστροφές. Το ευρώ είναι σήμερα ένα υπερβολικά ισχυρό νόμισμα, συμφωνεί με τις διαπιστώσεις του Ιβ ντε Κερντέλ και ο οικονομολόγος Μπερνάρ Μαρίς στο περιοδικό «Μαριάν». Είναι ένα νόμισμα που φτιάχτηκε για εκείνους που έχουν συμφέρον να δανείζουν: τους τοκογλύφους, τους αποταμιευτές και τους αδρανείς. Και όχι για εκείνους που έχουν συμφέρον να δανείζονται: τους επιχειρηματίες και τα δραστήρια νοικοκυριά.

Ας βγάλουμε...

... λοιπόν τις μάσκες. Ας πούμε τα πράγματα με το αληθινό όνομά τους. Στην πραγματικότητα, το ευρώ είναι η μάσκα του μάρκου. Το ψευδώνυμό του. Το μάρκο ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της γερμανικής οικονομίας, η οποία παράγει μηχανήματα για τις άλλες χώρες που τα χρειάζονται για να παράγουν αυτοκίνητα, αεροπλάνα και κοκκινογούλια. Κάθε φορά που ανέβαινε το μάρκο, ανέβαιναν και οι γερμανικές εξαγωγές. Και η άνοδος του μάρκου υποχρέωνε τους Γερμανούς επιχειρηματίες να βελτιώνουν συνεχώς την ποιότητα των μηχανημάτων τους, ώστε να γίνονται ολοένα και πιο ανταγωνιστικοί. Τα αυστηρά κριτήρια του Μάαστριχτ τα είχαν προβλέψει όλα, ώστε η γερμανική βιομηχανική βάση να υποστηρίζεται διαρκώς από ένα ισχυρό ευρώ. Ολα, εκτός από τις οικονομικές κρίσεις. Ομως τι άλλο είναι ο καπιταλισμός, εκτός από μια σειρά από απρόβλεπτες και βίαιες οικονομικές κρίσεις;

Οι φωνές...

... που ζητούν μια ενιαία οικονομική πολιτική στην Ευρώπη, σαν να είναι μία ενιαία χώρα, πληθαίνουν. Ετσι που η Γαλλία, ας πούμε, να μπορεί να στηρίζει την Ελλάδα όπως στηρίζει τη Λωραίνη. «Ομως, εδώ είναι ο κόμπος», λέει ο Μπερνάρ Μαρίς. «Αυτό που κάνει μία χώρα οικονομικά ενιαία, όπως τη Γαλλία ή τις ΗΠΑ, δεν είναι μόνο το ενιαίο νόμισμα, αλλά κυρίως η ενιαία αγορά εργασίας, η οικονομική και κοινωνική ενότητα και η κινητικότητα των εργαζομένων. Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει κοινή οικονομική πολιτική, χωρίς κοινή δημοσιονομική και κοινωνική πολιτική; Ομως, αυτές είναι απορίες στις οποίες θα πρέπει να απαντήσει η κυρία Μέρκελ».

Ρούσος Βρανάς ("Τα Νέα")

Απο ΕΔΩ.