Δυο φορές πρόσφυγας: Ο ρατσισμός που βίωσαν οι Μικρασιάτες στην Ελλάδα από τους συμπατριώτες τους

Διαβάστε την ιστορία της 92χρονης Κατίνας από τη Μικρά Ασία, έτσι όπως τη διηγήθηκε στα δισέγγονα της, λίγες μέρες προτού φύγει από τη ζωή. Ο ρατσισμός προς τους Έλληνες πρόσφυγες από τους ίδιους τους συμπατριώτες τους

"Τη νύχτα την περάσαμε σ’ένα άλλο χωριό, ήταν κι ο ελληνικός στρατός εκεί. Το πρωί ο στρατός μαγείρεψε πιλάφι και μοίρασε και στον κόσμο. Δεν ήμασταν μόνο εμείς που φύγαμε, ήταν κι άλλοι. Φοβήθηκε ο κόσμος, κι όποιος είχε τη δυνατότητα να φύγει, έφευγε. Βάζει η μητέρα στο στόμα το φαΐ και λέει, "αδερφή, γίναμε πρόσφυγες!"...".

Η νέα ιστοσελίδα με ιστορίες προσφύγων της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, συγκεντρώνει συγκλονιστικές ιστορίες ανθρώπων που έχασαν την πατρίδα τους και αναγκάστηκαν να αναζητήσουν νέα τύχη για το μέλλον τους σε άλλα κράτη, υπό εχθρικές συνθήκες.

Ιστορίες που δείχνουν ότι ο ρατσισμός δεν γνωρίζει χρώμα, έθνος και φυλή και μπορεί να εκφράζεται ακόμα και ανάμεσα σε συμπατριώτες.

Η 92χρονη Κατίνα από τη Μικρά Ασία, αφηγήθηκε τη συγκλονιστική της ιστορία στα δισέγγονα της, λίγες μέρες προτού φύγει από τη ζωή.

Η πρώτη προσφυγιά: από το Θηβάσιο στην Προύσα

"Γεννήθηκα το 1918. Φύγαμε το 1921, ξημέρωμα του νέου έτους. Ήμουν τριών χρονών.

Φύγαμε κρυφά, δύο η ώρα τα ξημερώματα, μ’ένα πουλαράκι, που είχε αγοράσει ο θείος. Το πουλάρι το μικρό τι μπορεί να φορτωθεί; Δεν υπήρχαν ζώα γιατί τα είχε επιτάξει ο στρατός. Φορτώσαμε λοιπόν ορισμένα ρούχα και ξεκινήσαμε με τα πόδια να πάμε στην Προύσα. Δεν ξέρω πόσα χιλιόμετρα απέχει η πατρίδα μας, το Θηβάσιο.  Θηβάσιο λέγεται στα ελληνικά, Σογιούντ στα τούρκικα που σημαίνει «ιτιά», γιατί είχε πολλά νερά και πολλές ιτιές.

Τη νύχτα την περάσαμε σ’ένα άλλο χωριό, ήταν κι ο ελληνικός στρατός εκεί. Το πρωί ο στρατός μαγείρεψε πιλάφι και μοίρασε και στον κόσμο. Δεν ήμασταν μόνο εμείς που φύγαμε, ήταν κι άλλοι.

Φοβήθηκε ο κόσμος, κι όποιος είχε τη δυνατότητα να φύγει, έφευγε. Βάζει η μητέρα στο στόμα το φαΐ και λέει «αδερφή, γίναμε πρόσφυγες!». Το φαΐ ήταν μαγειρεμένο με ελαιόλαδο. Αυτές μαγειρεύανε με βούτυρο, το ελαιόλαδο το είχαν μόνο για σαλάτα! «Ποπό αδερφή μου γίναμε πρόσφυγες από τώρα!»

Την άλλη μέρα φτάσαμε στην Προύσα.

Πήγαμε και μείναμε σ’ ένα τζαμί, μαζί με άλλους πατριώτες μας. Πού να πηγαίναμε! Μετά από κάμποσες μέρες βρήκαμε σπίτι. Σιγά-σιγά η μητέρα μου και η θεία μου ‘καναν νοικοκυριό εκεί. Αγοράσανε ξανά ρουχισμό, στρώματα, παπλώματα, ό,τι χρειαζόντουσαν.

"Κάποια φορά, η μητέρα με το Ζαχαρία και οι θείοι μου γύριζαν τη Θεσσαλονίκη να νοικιάσουν σπίτι. Μα, έλεγα στη μητέρα μου μετά, στην κατάσταση που ήσασταν, βρωμεροί, τσαλακωμένοι, πατημένοι, ποιος θα σας νοίκιαζε σπίτι; Ποιος θα εμπιστευόταν έναν πρόσφυγα;"

Η δεύτερη προσφυγιά: από την Προύσα στην Ελλάδα

Από την Προύσα φύγαμε το Σεπτέμβριο του ’22, όταν κατέρρευσε το μέτωπο. Ένας γνωστός μας στρατιωτικός ειδοποίησε να τα μαζέψουμε και να κατεβούμε στην παραλία για να μας φυγαδέψει. Ήρθαν τα καράβια, τα γαλλικά, τα εγγλέζικα.

Γέμισε η παραλία με κόσμο. Μια γυναίκα που ήταν έγκυος έπεσε στην πλατφόρμα και περνούσαν από πάνω της! Το βγάλανε το παιδί, αυτή όμως πέθανε. Με είχε εμένα η μητέρα στην αγκαλιά και καθόταν στην πλατφόρμα άκρη-άκρη εκεί στη θάλασσα, κι έλεγε αν έρθουν να μας σφάξουν, να πέσει με το παιδί της στη θάλασσα. Ο δε αδερφούλης μου, ο Ζαχαρίας, άφαντος! Πού να πάει η μητέρα μέσα στον πανζουρλισμό να ψάχνει το παιδί! Κάποια στιγμή ήρθε και τη βρήκε.«Βρε, που ήσουνα;» «Πήγα να κολυμπήσω!». Πήγε να κολυμπήσει στη θάλασσα! Το βάζει το μυαλό σου;

Την άλλη μέρα, πλησίασε ένα ελληνικό καράβι. Μπήκαμε μέσα, βρήκαμε μια θέση να καθήσουμε. Μια οικογένεια έστρωσε να φάνε. Λένε στη θεία Ελένη: εσύ έχεις ένα παγούρι νερό, δώσε μας να πιούμε και να πάμε να σας φέρουμε . Απ’ το καράβι, όμως, πού να φέρεις νερό;

Το’ δωσε η θεία και μείναμε χωρίς νερό. Η μάνα μου έπαθε αφυδάτωση. Ο ξάδερφός μου, ο Σωτήρης, με το Ζαχαρία να πηγαίνουν στις μηχανές και να βάζουν κυπελλάκια να μαζέψουν τα υγρά που πέφτανε, να της φέρουν να πιεί.

Βγήκαμε στη Ραιδεστό με το καράβι, κατεβήκαμε και ξανά πάλι στο τρένο για την Αδριανούπολη. Ο κόσμος εκεί είχε ξεσηκωθεί να υποδεχτεί τους πρόσφυγες, αλλά έγινε φασαρία με τους Τούρκους, κι αναγκαστήκαμε να μπούμε πάλι στα τρένα. Δεν χωρούσανε όλοι κι ανεβήκανε ακόμα και πάνω στις σκεπές.

Κι έτσι ήρθαμε στην Ελλάδα… Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη, στα στρατόπεδα που μένανε παλιά οι Άγγλοι στρατιώτες στον ευρωπαϊκό πόλεμο.

Εκεί πάλι, είχαν αφήσει πολεμοφόδια. Κάθε μέρα γίνονταν εκρήξεις. Πεθαίνανε παιδιά που πειράζανε ό,τι βρίσκανε. Έσκαγαν οι οβίδες και είχαμε θανάτους πολλούς.

Κάποια φορά, η μητέρα με το Ζαχαρία και οι θείοι μου γύριζαν τη Θεσσαλονίκη να νοικιάσουν σπίτι. Μα, έλεγα στη μητέρα μου μετά, στην κατάσταση που ήσασταν, βρωμεροί, τσαλακωμένοι, πατημένοι, ποιος θα σας νοίκιαζε σπίτι;

Ποιος θα εμπιστευόταν έναν πρόσφυγα;

Η εγκατάσταση στην Ελλάδα: τα πρώτα χρόνια

Κι έτσι πήγαμε στα Σέρρας – μας είχαν πει ότι εκεί είχε άδεια σπίτια – και στην αρχή μείναμε σ’ ένα αρχοντικό. Του «Αλή πασά», έτσι το λέγανε. Στη σάλα καθόταν μια οικογένεια, στα δωμάτια μια άλλη… Στη συνέχεια χτίσαμε σπίτι, αλλά ούτε παράθυρα ούτε κουφώματα είχε γιατί δεν υπήρχε ξυλεία. Το μισό δωμάτιο δεν είχε πάτωμα. Φέρνανε ξυλεία αλλά πού να φτάσει για όλον αυτό τον κόσμο που ήθελε να χτίσει!

Αλλά κι αφού ήρθαμε στα Σέρρας, οι ντόπιοι δε μας θέλανε. Πήγαινε ο θείος να πάρει ζάχαρη για το τσάι και δεν του δίναν. Κάρβουνα δεν δίναν σε πρόσφυγα! Να, ο ρατσισμός πώς ήταν!

Εγώ μέχρι που τέλειωσα το σχολείο, στην Ελλάδα, βιβλία δεν είχα, εκτός από το αναγνωστικό κι ένα βιβλίο φυσικής! Η ιστορία ήταν ένα τεύχος σαν κόμικς, ούτε γραμματική είχα, τα μαθηματικά μας τα ‘λεγαν προφορικά και τα σημειώναμε. Κι εγώ έπαιρνα και διάβαζα από τα βιβλία των αγοριών, που τα είχαν φέρει από την πατρίδα, γιατί εκεί είχαν όλα τα βιβλία, είχαν και σάλπιγγες και κάνανε και μουσική! Μόνο τις σάλπιγγες δεν μπόρεσαν να φέρουν! Όλα τα είχαμε στην πατρίδα!".

* Όπως γράφει η συγγενής της γιαγιάς Κατίνας από τη Μικρά Ασία:

"Η παραπάνω ιστορία είναι απομαγνητοφώνηση αποσπασμάτων της διήγησης της Κατίνας Εμφιετζή-Μητσάκου ή αλλιώς της «θείας Κατίνας», όπως τη φωνάζαμε όλοι. Στην πραγματικότητα, η θεία Κατίνα δεν ήταν «θεία» αλλά «προγιαγιά», γιατί ήταν πρώτη εξαδέρφη του προπάππου μου Σωτήρη Τσεσμετζή. Η θεία Κατίνα έφυγε από τη Μικρά Ασία σε ηλικία τριών ετών μαζί με τη μητέρα της Αναστασία, το αδερφό της Ζαχαρία και την οικογένεια των θείων της Χρήστου και Ελένης Τσεσμετζή, γονιών του προπάππου μου. Ο πατέρας της, Ιορδάνης Εμφιετζής, εκτελέστηκε από τον τουρκικό στρατό, επειδή ως τούρκος υπήκοος κλήθηκε να υπηρετήσει σ’ αυτόν, λιποτάκτησε και τον συλλάβανε. Συνεπώς, όλα αυτά που διηγείται είναι ό,τι άκουγε από τις αφηγήσεις της μητέρας της.

Η αφήγηση μαγνητοφωνήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 2010. Στις 13 Ιανουαρίου, λίγες μέρες μετά, η θεία Κατίνα έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 92 ετών, μετά από ατύχημα και τραυματισμό στο κεφάλι. Μέχρι τα τελευταία της είχε πλήρη διαύγεια πνεύματος".

Η ιστορία δημοσιεύθηκε στο unhcr.gr

πηγή

Επτά σπουδαίες προσωπικότητες που δεν πήγαν σχολείο αλλά άλλαξαν τον κόσμο

Επτά σπουδαίες προσωπικότητες κατάφεραν με το δικό τους τρόπο να επηρεάσουν τον κόσμο μονάχα με τη δύναμη του μυαλού τους. τον κόσμο ώστε να τον αλλάξουν.

Τόμας Έντισον

Ο Τόμας Έντισον πήγε στο σχολείο σε ηλικία οκτώ χρονών και έμεινε τρεις μήνες. Ήταν ο τελευταίος στην τάξη και ο δάσκαλος «δεν τον χώνευε». Ο πατέρας του Έντισον πίστευε ότι ο γιος του ήταν κουτός (μάλλον εκείνος δεν ήταν ιδιαίτερα ευφυής). Κάποια μέρα ο δάσκαλος είπε στον Έντισον -μπροστά σε όλη την τάξη- ότι είναι αδειοκέφαλος. Ο Τόμας, που δεν ήταν το πιο πειθήνιο παιδί, εγκατέλειψε αμέσως στην τάξη και στο σπίτι είπε ξεκάθαρα στη μητέρα του ότι δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ στο σχολείο. Και πράγματι έτσι έκανε (το σχολείο δεν ήταν υποχρεωτικό το 1855). Έμεινε να διαβάζει στο σπίτι, έχοντας ως δασκάλα τη μητέρα του. Εκείνη μπόρεσε να του μάθει μόνο τα βασικά.

Σε ηλικία δεκαεννιά χρονών ο Έντισον έγραφε τις επιστολές χωρίς να χρησιμοποιεί καθόλου σημεία στίξης. Κι αυτό μπορεί να μη μας φαίνεται περίεργο στον Οδυσσέα του Τζόις, αλλά τι εντύπωση θα μας έκανε αν κάποιος μάς έστελνε ένα γράμμα χωρίς κόμματα και τελείες;

Ο μικρός Έντισον, πέρα από τα σημεία στίξης, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για το διάβασμα. Διάβαζε ολημερίς Σαίξπηρ, Ντίκενς και ό,τι άλλο έπεφτε στα χέρια του. Μέχρι που μια μέρα η μητέρα του έφερε το βιβλίο «Σχολή της φυσικής», και τότε ουσιαστικά γεννήθηκε ο εφευρέτης Έντισον. Έστησε ένα μικρό εργαστήριο στο υπόγειο του σπιτιού και όλη μέρα έκανε πειράματα.

Σε ηλικία δώδεκα χρονών, ενώ είχε συναρμολογήσει μόνος του έναν τηλέγραφο και είχε φτιάξει μια ηλεκτρική παγίδα για ποντίκια, κατάλαβε ότι χρειαζόταν λεφτά για να βελτιώσει το εργαστήριό του και ξεκίνησε να ψάχνει για δουλειά. Βρήκε σε μια γειτονική πόλη. Για να πηγαίνει ως εκεί έπρεπε να ταξιδεύει με το τρένο τρεις ώρες καθημερινά.

Ο Έντισον εκμεταλλεύτηκε αυτό τον χρόνο για να διαβάζει και για να κερδίζει χρήματα, αφού πουλούσε στους επιβάτες φρούτα, ξηρούς καρπούς και καραμέλες. Λίγο μετά ξεκίνησε να πουλάει στους επιβάτες και την εφημερίδα του! Αγόρασε από κάποιον παλαιοπώλη ένα παλιό χειροκίνητο πιεστήριο και κατά τον πηγαιμό έγραφε, στοιχειοθετούσε και τύπωνε μια μικρή εφημερίδα που είχε ως ύλη τα δρομολόγια των τρένων και μερικά πολιτικά νέα. Στον γυρισμό την πουλούσε.

Ο Έντισον συνέχισε έτσι (να κερδίζει χρήματα και να τα επενδύει στο εργαστήριό του) και έκανε μερικές από τις σημαντικότερες εφευρέσεις: Το μικρόφωνο, τον φωνογράφο, την ηλεκτρική λυχνία, το μπετόν και τελειοποίησε το τηλέφωνο, τη μηχανή λήψης φωτογραφιών, την ηλεκτρική γεννήτρια. Το 1882, σε ηλικία 35 χρονών, έθεσε σε λειτουργία το πρώτο εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρισμού (στη Νέα Υόρκη). Δυόμισι χιλιάδες διπλώματα ευρεσιτεχνίας φέρουν το όνομα του -και έχουν και σημεία στίξης. Ας θυμηθούμε και την πιο γνωστή του φράση: «Η ιδιοφυία είναι 1% έμπνευση και 99% εφίδρωση».

Αβραάμ Λίνκολν

Ένας άλλος «αμόρφωτος» ήταν ο Αβραάμ Λίνκολν. Ο Λίνκολν, με την «emancipation proclamation», έδωσε την ελευθερία στους μέχρι τότε σκλάβους της Αμερικής. Γι’ αυτό και δολοφονήθηκε τρία χρόνια μετά.

Ο Άμπε ήταν γιος ξυλοκόπου και δεν πήγε ούτε ένα χρόνο δημοτικό σχολείο. Όμως ενώ εργαζόταν ως υποτακτικός σε κάποιον κτηματία, εκμεταλλευόταν κάθε ελεύθερη στιγμή για να μάθει να διαβάζει (αυτός διάβαζε κυρίως εφημερίδες). Σε ηλικία είκοσι έξι χρονών ξεκίνησε να μελετάει μόνος νομικά συγγράμματα και δύο χρόνια αργότερα κατάφερε να του δοθεί η άδεια για την άσκηση δικηγορίας.

Σε όλη του την πολιτική σταδιοδρομία οι αντίπαλοί του στόχευαν διαρκώς στη φτωχική του καταγωγή και την έλλειψη επίσημης μόρφωσης, αλλά ο Λίνκολν δεν αισθανόταν μειονεκτικά γι' αυτό.

Μάρκ Τουέιν

Αφήνοντας τις εφευρέσεις και την πολιτική θα περάσουμε στο χώρο της λογοτεχνίας, όπου θα συναντήσουμε δύο «μεγάλους» που επίσης ήταν αυτοδίδακτοι. Ο πρώτος είναι ένας από τους πιο αγαπητούς συγγραφείς, αφού ο «Τομ Σόγιερ» και ο «Χικλμπέρι Φιν» είναι μπεστ σέλερ τα τελευταία 150 χρόνια.

Ο Μάρκ Τουέιν (αληθινό όνομα Σάμουελ Λάνχορν Κλέμενς) θα είχε χαρακτηριστεί υπερκινητικό παιδί και θα τον είχαν μπουκώσει στα φάρμακα, αν είχε γεννηθεί στην εποχή μας. Η μητέρα του και η δασκάλα του πολύ πρόθυμα θα το είχαν κάνει, αφού όπως φαίνεται ο Σαμ ήταν αδύνατο να μείνει ακίνητος πάνω από ένα δευτερόλεπτο. Έκανε λίγα μαθήματα, λίγες εβδομάδες σύνολο. Δώδεκα χρονών -και ενώ μόλις που είχε μάθει να διαβάζει-, πέθανε ο πατέρας του και ο Κλέμενς αναγκάστηκε να εργαστεί. Έκανε ό,τι δουλειά μπορούσε να βρει ταξιδεύοντας στην Αμερική από άκρη σε άκρη. Δούλεψε σε ποταμόπλοιο απ’ όπου πήρε και το ψευδώνυμό του. Δούλεψε σε τυπογραφείο και λίγο καιρό αργότερα ανέλαβε τη σύνταξη μιας μικρής αγροτικής εφημερίδας, με 50-100 αναγνώστες.

Ο Τουέιν ξεκίνησε να γράφει τα αγροτικά νέα με το χιούμορ που χαρακτήριζε τα βιβλία του. Έλεγε, για παράδειγμα, ότι ο καιρός ήταν κατάλληλος για να κλαδέψουν τα πατατόδεντρα. Η εφημερίδα του είχε τεράστια επιτυχία και σύντομα ξεκίνησε να γράφει άρθρα και σε άλλες. Έκανε ταξιδιωτικά ρεπορτάζ απ’ όλο τον κόσμο -είχε περάσει και από την Ελλάδα- κι όταν εκδόθηκαν τα βιβλία του κατέκτησε παγκόσμια διασημότητα και αναγνώριση. Σε ηλικία εξήντα επτά χρονών το υπερκινητικό παιδί με την ελλιπή μόρφωση έγινε διδάκτορας στο πανεπιστήμιο του Μιζούρι, καθώς και σε εκείνο της Οξφόρδης.

Τσαρλς Ντίκενς

Ένας άλλος «ελλιπής» που έγινε ένας από τους σημαντικότερους μυθιστοριογράφους όλων των εποχών ήταν ο Τσαρλς Ντίκενς. Αυτός πήγε μέχρι τα έντεκα στο σχολείο, αλλά εκεί γνώρισε τη φρίκη, όπως την περιγράφει στον «Δαβίδ Κόπερφηλντ». Γράφει για τον δάσκαλό του, τον κύριο Κρικ, που μάλλον απολάμβανε τον ξυλοδαρμό των μαθητών.

«Αλήθεια, σκέφτομαι σήμερα όταν κοιτάζω πίσω μου, τι φοβερό ξεκίνημα για τη ζωή, να εξευτελίζεσαι και να σέρνεσαι από έναν τόσο ανίκανο και θρασύ άνθρωπο.»

Έντεκα χρονών ο Κάρολος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο για να προσέχει τα πέντε μικρότερα αδέλφια του και να εργάζεται σε μια βιοτεχνία βερνικιών, αφού οι γονείς του ήταν παρόντες-απόντες. Λίγο καιρό μετά όλη η οικογένεια συνελήφθη και τους έκλεισαν σε φυλακή χρεωστών! Μόνο ο Κάρολος κατάφερε να αποφύγει τη φυλακή και έμεινε σε ένα δωμάτιο μόνος, έχοντας κληρονομήσει μοναχά μια κασέλα με βιβλία. Διάβαζε τον «Ροβινσόνα Κρούσο» και «Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ» και ονειρευόταν να γράψει κάτι ανάλογο.

Τσάρλι Σπένσερ Τσάπλιν (Σαρλό)

Η πιο εντυπωσιακή περίπτωση αυτοπραγμάτωσης είναι πιθανότατα εκείνη του Τσάρλι Σπένσερ, ο οποίος ως Σαρλό έμελε να γίνει η πιο αναγνωρίσιμη φιγούρα του εικοστού αιώνα. Ο Τσάρλι δεν πήγε ποτέ σχολείο. Μόνη του επιδίωξη στα παιδικά του χρόνια, όπως λέει ο ίδιος, ήταν.

«Πώς θα χορτάσω την πείνα μου».

Ζούσε στο Λονδίνο με τη μητέρα του και τον ετεροθαλή αδελφό του, σε απερίγραπτη φτώχεια. Ο πατέρας του, ένας ηθοποιός που είχε γίνει αλκοολικός, τους είχε εγκαταλείψει από νωρίς. Πολύ νωρίς η μητέρα του, πρώην πιανίστα που εργαζόταν ως ράφτρα, κατέρρευσε ψυχοσωματικά και κλείστηκε στο φρενοκομείο, ενώ τα παιδιά πήραν τη θέση τους στο ορφανοτροφείο.

Γράφει ο γιος του Τσάπλιν

«Τα παιδιά στο ορφανοτροφείο δεν είχαν ποτέ αρκετό φαγητό και ζεστά ρούχα. Για το αδίκημά τους, που δεν ήταν άλλο από τη φτώχεια, τους μεταχειρίζονταν σαν εγκληματίες».

Ο Τσάπλιν έμεινε αρκετό καιρό εκεί. Μεγαλώνοντας, και με τη μεσολάβηση του πατέρα του, πήρε τους πρώτους ρόλους, ως κομπάρσος, στο θέατρο. Μόλις κέρδισε κάποια χρήματα πήρε το δρόμο του για την Αμερική. Εκεί, 21 χρονών, άρχισε να τον ανησυχεί η ελλιπής σχολική του μόρφωση. «Ήθελα», έγραφε, «να ξέρω τόσα όσα και οι άλλοι, για να μπορώ να αμύνομαι ενάντια στην περιφρόνηση που δείχνει ο κόσμος στους αμόρφωτους και αδαείς».

Το πρώτο βιβλίο που αγόρασε ήταν η αγγλική γραμματική και μετά ένα αγγλολατινικό λεξικό. Τα βιβλία έμειναν σε μια βαλίτσα έτσι όπως αγοραστήκανε. Το επόμενο βιβλίο που αγόρασε ήταν το «Ο κόσμος σαν βούληση και σαν παράσταση», του Σοπενχάουερ. Αυτό το βιβλίο, λέει ο Τσάπλιν, το διάβαζε για σαράντα χρόνια, κάθε τόσο και πάλι από την αρχή, «χωρίς ποτέ να εμβαθύνει στο νόημά του».

Αυτό ήταν το σύνολο της μόρφωσης του ανθρώπου που άλλαξε τον κινηματογράφο κι έκανε τόσους ανθρώπους σε κάθε γωνιά του πλανήτη να γελάσουν και να κλάψουν.

Χάινριχ Σλήμαν

Και θα τελειώσουμε τον κατάλογο των «αμόρφωτων» με έναν άνθρωπο που είχε αποφασίσει από οκτώ χρονών τι θέλει να κάνει -και μέχρι να το κάνει έμαθε και δεκάξι γλώσσες. Ο Χάινριχ Σλήμαν, σε ηλικία οκτώ χρονών, είδε σ ένα περιοδικό μια αναπαράσταση από τη φλεγόμενη Τροία, και αποφάσισε ότι έπρεπε να την ανακαλύψει. Ο πατέρας του προσπάθησε να τον πείσει ότι η Τροία ήταν μια μυθική πόλη. Το παιδί όμως είχε βάλει στόχο.

Σε ηλικία δεκατεσσάρων χρονών, κι έχοντας μάθει πολύ λίγα «γράμματα» από τον πατέρα του, ο Σλήμαν αναγκάζεται να γίνει μαθητευόμενος σε έναν έμπορο. Επειδή κατάλαβε ότι για να κάνει τις ανασκαφές θα χρειαζόταν πολλά λεφτά, ο Χάινριχ βρήκε μια καινούρια δουλειά σε ένα καράβι, με το οποίο θα έφτανε ως την Αμερική, «τη χώρα των ευκαιριών». Δυστυχώς το καράβι ναυάγησε στις ολλανδικές ακτές και ο Χάινριχ έμεινε στην Ολλανδία. Εκεί, και ενώ δούλευε ως κλητήρας σε εμπορική επιχείρηση, φάνηκε η γλωσσική του μεγαλοφυΐα. Σε τρία χρόνια έμαθε να γράφει και να διαβάζει: ολλανδικά, αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά και πορτογαλικά. Αργότερα βρέθηκε στην Πετρούπολη, όπου έμαθε ρωσικά και ξεκίνησε να εμπορεύεται ινδικά χρώματα, νίτρο, θειάφι κ.ά.

Σε ηλικία 26 χρονών ήταν εκατομμυριούχος και ξεκίνησε για την Αμερική. Σε διάρκεια 6 εβδομάδων έμαθε πολωνικά και σουηδικά. Κέρδισε πολλά ακόμα χρήματα κάνοντας εμπόριο χρυσού και μόλις είχε μαζέψει αρκετά ξεκίνησε για το παιδικό του όνειρο: Να ανακαλύψει το Ίλιον του Ομήρου. Οι τελευταίες γλώσσες που έμαθε ήταν αραβικά και ελληνικά. Ταξίδεψε στην Ανατολή (Εγγύς, Μέση και Άπω) και τελικά εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα (όπου παντρεύτηκε και Ελληνίδα).

Στα 48 του χρόνια και βασιζόμενος κυρίως στην Ιλιάδα ξεκίνησε τις ανασκαφές στη Μικρά Ασία. Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα βρήκε πράγματι την πόλη των ονείρων του (και μερικές ακόμα μετά).

Άλλοι αμόρφωτοι ήταν ο Σουηδός Άλφρεντ Νόμπελ, που εννιά χρονών αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο και να πουλάει σπίρτα για να επιβιώσει, ο Σκωτσέζος Άντριου Κάρνετζυ, που ως παιδί δούλευε σε υφαντουργεία και ως θερμαστής, και ο Μπέντζαμιν Φράνκλιν που πήγε για ενάμιση χρόνο σε σχολείο.

Κι ο Ζοζέ Σαραμάγκου ελάχιστα «γράμματα» έμαθε. Εγγονός ακτήμονων χωρικών και γιος αστυνομικού, τέλειωσε το δημοτικό κι ύστερα γράφτηκε σε τεχνικό γυμνάσιο. Σαν τέλειωσε, ξεκίνησε να δουλεύει ως μηχανικός αυτοκινήτων. Το πώς κατάφερε να γράψει κάποια από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα, καθώς και να δημιουργήσει ένα στυλ γραφής καθαρά προσωπικό είναι κάτι που μόνο ο ίδιος ο Σαραμάγκου θα μπορούσε να μας εξηγήσει. Ίσως ούτε κι αυτός να μπορούσε. Η ζωή είναι αναπόφευκτη και απρόβλεπτη.

Οι ιστορίες προέρχονται από το βιβλίο του Γκέρχαρντ Πράουζε: «Οι μεγάλοι στο σχολείο -θρύλος και αλήθεια για την επιτυχία στη ζωή». Τίτλος πρωτότυπου: «Genies in der schule». Εκδόσεις Νότος ΕΠΕ 1977

ΠΗΓΕΣ: ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΟΣ huffingtonpost.gr

“Δεν έχουν ούτε γάλα να πιούν” - Κάλεσμα για οικονομική βοήθεια σε πενταμελή οικογένεια

Η φτώχια μερικών συνανθρώπων μας μεγάλωσε σε τέτοιο βαθμό όσο μεγάλωσε ο πλούτος κάποιων λίγων. Μία τέτοια περίπτωση είναι η Έφη Σκουπάκη από το Ηράκλειο.

Η Έφη σήμερα είναι χήρα, με αναγνωρισμένη αναπηρία 67% και 4 παιδιά. Η κατάστασή της είναι τόσο δραματική ώστε για να ζήσει την οικογένειά της κάθε μέρα πηγαίνει στα βουνά να συλλέξουν χόρτα. Όμως, δεν έχουν ούτε λάδι να βάλουν. Τα παιδιά της που πάνε ακόμα σχολείο δεν έχουν δυνάμεις, αφού δεν υπάρχει ούτε ένα ποτήρι γάλα να πιούν.

Η ψυχολόγος Τερέζα Βαλαβάνη, μέσα από προσωπικό της μήνυμα στο facebook ενημερώνει για την κατάσταση της συγκεκριμένης οικογένειας, την οποία άλλωστε γνωρίζει και προσωπικά, και ζητά από οσους μπορούν να στηριξουν με κατάθεση χρημάτων σε τραπεζικό λογαριασμό, προσφορά ειδών πρώτης ανάγκης, αλλά, ακόμα καλύτερα και μια προσφορά ζώων τα οποία θαπρομηθεύουν την οικογένεια με σταθερή τροφή, όπως κότες και κατσίκια.

Διαβάστε τι γράφει η Τερέζα Βαλαβάνη:

Γνώρισα την Έφη προ 20ετίας, όταν πέθανε ο πατέρας μου, σαν μια γυναίκα πολύ φτωχή από χωριό, που αναλάμβανε ν’ ανάβει τα καντήλια στους τάφους των αγαπημένων νεκρών μας στο νεκροταφείο του Αγίου Κωνσταντίνου.

Όλα αυτά τα χρόνια κρατήσαμε μια επαφή, την είχα επισκεφτεί και στο νοσοκομείο όταν έμπαινε με τα χρόνια προβλήματα υγείας, που την ταλαιπωρούσαν και την κατέστησαν ανήμπορη με αναγνωρισμένη αναπηρία 67%, λόγο πνευμονικής και καρδιακής ανεπάρκειας και κινητικών προβλημάτων.

Εδώ και 4 χρόνια χήρα, ο άντρας της πέθανε από καρκίνο, με πήρε πριν λίγες μέρες τηλέφωνο απελπισμένη, μη έχοντας την δυνατότητα να θρέψει τα 4 παιδιά της.

Τα δυο μεγαλύτερα, ένα κορίτσι 29 και ένα αγόρι 24 χρονών άνεργα, τα δυο μικρότερα μαθητές, το αγόρι 16 χρονών του Γυμνασίου, 11 χρονών η μικρή της κόρη στο δημοτικό.

«Μαζεύω από τα χωράφια και βράζω χόρτα, δεν έχουμε ούτε λάδι να τους βάλουμε. Τα παιδιά δεν έχουν δυνάμεις να πάνε στο σχολείο, δεν έχουν ούτε γάλα να πιούν».

Μια ιστορία κοινωνικής εξαθλίωσης όχι πια ασυνήθιστη στις μέρες μας. Η Έφη με παρακάλεσε, αν μπορώ να την βοηθήσω να συγκεντρώσει τρόφιμα.

Κι εγώ σκέφτηκα πως θα μπορούσαμε να την βοηθήσουμε όχι μόνο σήμερα να ξεπεινάσει μαζί με τα παιδιά της και αύριο που θα την έχουμε ξεχάσει πάλι, όπως και όλους τους άλλους πεινασμένους, να βρεθεί σε χειρότερη μοίρα.

Εκτός από τρόφιμα, ρούχα, φάρμακα και ότι άλλο μπορεί να μαζευτεί για την οικογένεια της Έφης, σκέφτηκα πως θα ήταν πολύ χρήσιμο να τους βοηθήσουμε χαρίζοντας τους μερικές κότες που να γεννάνε αυγά, 2-3 κατσίκες για γάλα, κουνέλια, ένα μικρό κομμάτι γης εκεί κοντά στον Άγιο Βασίλειο Πεδιάδας που μένουν να φτιάξουν ένα κήπο με λαχανικά, αλλά πάνω απ’ όλα δουλειά.

Η Έφη είναι σε θέση να πλέξει πουλόβερ και να φτιάξει μπομπονιέρες, τα μεγαλύτερα παιδιά μπορούν ν’ ασχοληθούν με οποιαδήποτε ανειδίκευτη έντιμη δουλειά θα μπορούσε να επιφέρει κάποια χρήματα στην οικογένεια τους.

Κάποια ζευγάρια, που είναι άκληρα θα μπορούσαν σαν αναδοχή ν’ αναλάβουν ένα μέρος των εξόδων των ανήλικων παιδιών.

Όποιοι έχουν οικονομική δυνατότητα να βάλουν χρήματα στον τραπεζικό λογαριασμό της Έφης.

Αν ενδιαφερθούμε αρκετοί και φτιάξουμε ένα πλέγμα αλληλεγγύης γύρω από την οικογένεια της Έφης, αυτά τα παιδιά θα νοιώσουν ότι υπάρχουν γύρω τους άνθρωποι που ενδιαφέρονται και ότι δεν είναι ξεχασμένα κι εγκαταλελειμμένα σ’ έναν κόσμο, που τους στρέφει την πλάτη.

Άλλωστε σήμερα είναι η οικογένεια της Έφης που δυστυχεί, αύριο πιθανόν να είμαστε εμείς και τα δικά μας παιδιά. Καλλιεργώντας την αλληλεγγύη εξασφαλίζουμε και την δική μας μελλοντική επιβίωση. Εξασφαλίζουμε ταυτόχρονα την ανθρωπιά μας.

Συλλέγω τρόφιμα, ρούχα, φάρμακα για την Έφη στη «Σχολή Σχέσεων», Γκάλι 8, Πάροδο Χρυσοστόμου στο ύψος του «Γκλόρια», μετά από τηλ. επικοινωνία στο 6977-479717 και 2810 326570 και 2810 225983.

Μπορείτε να επικοινωνήσετε με την Ευθυμία (Έφη) Σκουπάκη στο κινητό τηλ. 6979-185318. Διαμένει στον Άγιο Βασίλειο Πεδιάδας και μπορείτε να της βάλετε χρήματα στο λογαριασμό της στην ΠΑΓΚΡΗΤΙΑ Τράπεζα GR 6108700050000000007547710

ΠΗΓΗ: http://irakliotikosteki.blogspot.gr/

"Σκ@σε και πλήρωνε"...?

Aκούσαμε πολλά  τις προηγούμενες μέρες και θα ακούσουμε τις επόμενες περισσότερα για το...
"τέλος του μνημονίου" , για την επιτυχία της κυβέρνησης να μας οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση, για το τέλος της Εποπτείας και της Επιτήρησης. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ψεύτες υπερβαίνουν τους εαυτούς τους έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στη γκεμπελίστικη λογική ότι όσο μεγαλύτερο είναι ένα ψέμα τόσο πιο πιστευτό γίνεται…

Ωστόσο, παρά τους ψεύτες και τα ψέματα υπάρχει η πραγματικότητα, η οποία είναι απλούστατη:...
Οι δανειστές επιμένουν να μας δανείζουν
Τα νέα δάνεια για την εξυπηρέτηση των παλαιών σημαίνουν νέες δεσμεύσεις και μνημόνια
Οι νέες δεσμεύσεις σημαίνουν παράταση της εποπτείας και της επιτήρησης
Το συμπέρασμα είναι απλούστατο όπως αποκαλύπτουν οι πιο κάτω αριθμοί  του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους και περιγράφουν τα μέχρι αυτήν τη στιγμή προβλεπόμενα  ποσά που η χώρα χρωστά μέχρι το 2030.
2013: χρεολύσια 12,890 - τόκοι 5,887
2014: χρεολύσια 24,900 - τόκοι 6,026
2015: χρεολύσια 16,018 - τόκοι 5,878
2016: χρεολύσια 7,075 - τόκοι 6,028
2017: χρεολύσια 7,480 - τόκοι 6,405
2018: χρεολύσια 4,672 - τόκοι 6,590
2019: χρεολύσια 9,949 - τόκοι 6,622
 2020: χρεολύσια 7,052 - τόκοι 6,360
 2021: χρεολύσια 7,169 - τόκοι 10,956
2022: χρεολύσια 8,873 - τόκοι 24,489
2023: χρεολύσια 11,186 - τόκοι 17,551
2024: χρεολύσια 10,864 - τόκοι 13,641
2025: χρεολύσια 8,795 - τόκοι 9,030
2026: χρεολύσια 8,569 - τόκοι 8,642
 2027: χρεολύσια 8,453 - τόκοι 8,215
 2028: χρεολύσια 8,060 - τόκοι 7,779
 2029: χρεολύσια 7,308 - τόκοι 7,290
 2030: χρεολύσια 7,329 - τόκοι 6,853
Αν σε αυτά τα δισεκατομμύρια συνυπολογιστούν
·         τα περίπου 90 που πλήρωσε η χώρα το 2012
·        Τα αναμενόμενα  χρηματοδοτικά κενά  του 2015-16  που θα καλυφθούν κι αυτά με δανεισμό
·        Αλλά και όσα ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει από το 1991 μέχρι και σήμερα και που αγγίζουν το 1 τρισεκατομμύριο ευρώ

Αν λοιπόν συνυπολογιστούν όλα αυτά τότε η εικόνα της ελληνικής αποικίας χρέους σχηματίζεται ολοκάθαρα.

Τί ακριβώς σημαίνει αποικία χρέους δεν χρειάζεται κανείς να είναι οικονομολόγος για να το αντιληφθεί. Μπορεί να απευθυνθεί σε ένα συνοικιακό τοκογλύφο για να του το εξηγήσει: Αυτός που έχει πέσει στα χέρια του τοκογλύφου, όπως και μια αποικία χρέους σαν την Ελλάδα, υπάρχει και δραστηριοποιείται μόνο και μόνο για να πληρώνει το χρέος του. Είναι, νομίζουμε προφανές ότι ο τοκογλύφος δεν έχει κανένα συμφέρον να ξοφλήσει ο πελάτης το χρέος του. Εκτός κι αν το κάνει με νέα δανεικά…

Σ αυτό ακριβώς λοιπόν το σημείο βρίσκεται η κυβέρνηση. Είναι έτοιμη να συνάψει τη νέα συμφωνία με τον τοκογλύφο.

Θα ονομαστεί αυτή η συμφωνία προληπτική γραμμή πίστωσης, θα συνεπάγεται νέες δεσμεύσεις και θα προϋποθέτει την στενή Εποπτεία της χώρας από τους μηχανισμούς των τοκογλύφων δανειστών.

Συμπέρασμα: Για εσένα που ακόμη εξακολουθείς να μπερδεύεσαι  από την αντίφαση την οποία  δημιουργεί η ζοφερή πραγματικότητα που ζεις με τα όσα αισιόδοξα σου  λένε οι συγκυβερνώντες, αξίζει τον κόπο να ακούσεις με περισσότερη προσοχή την απλή οδηγία που στέλνουν με κάθε τρόπο οι τοκογλύφοι: Σκάσε και πλήρωνε…
topontiki.gr

Χούντα έχουμε, κύριε Πρετεντέρη...

Τον τάπωσε στην καρέκλα του, η μικρή μαθήτρια...
Μόλις ακουσε τη λέξη "χούντα" από την Ιωάννα, την φιλοξενούμενη στην εκμπομπή του, μαθήτρια της Β' Λυκείου, τσίμπησε ο Ντερμπεντέρης. 
"Χούντα, είναι μεγάλη κουβέντα. Εγω ήμουν στο σχολείο μαθητής, επί χούντας και... 
σε διαβεβαιώ, πως, ήταν πολύ μαύρη η κατάσταση", της είπε. 
Η μικρή συνέχισε ακάθεκτη:  Ετσι ακριβώς είναι και σήμερα κυριε Πρετεντέρη. Είμαστε φιμωμένοι. Μας φέρνουν τα ΜΑΤ και τον εισαγγελέα. Δεν μπορούμε να πούμε τα αιτήματα μας. Τι διαφορά εχει? 
Ο Ντερμπεντέρης, αμήχανα, στριφογύριζε μαζί με την περιστρεφόμενη καρέκλα του. Κι ακόμη γυρίζει.
Ζαλίστηκε...
πηγή 
Σχετικό άρθρο εδώ

Business Insider: Η ευρωπαϊκή κρίση είναι χειρότερη από το αμερικανικό κραχ του '29 -Το παράδειγμα της Ελλάδας Πηγή: Business Insider: Η ευρωπαϊκή κρίση είναι χειρότερη από το αμερικανικό κραχ του '29 -Το παράδειγμα της Ελλάδας

Μέχρι τη στιγμή που ο Πρόεδρος Ρούσβελτ έδωσε την εναρκτήρια ομιλία του τον Μάρτιο του 1933, η Αμερική ήταν ήδη στο πέμπτο έτος της Μεγάλης Ύφεσης. Αυτή η εθνική τραγωδία άφησε πίσω της στρατιές ανέργων -ανθρώπων που βρίσκονταν στην πιο παραγωγική ηλικία τους, ωστόσο δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά. Το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά 1/3, ενώ η βιομηχανική παραγωγή περίπου στο μισό.

Το Business Insider, κάνοντας μια θλιβερή σύγκριση, σημειώνει πως το Κραχη του '29 δεν έχει καμία σχέση με την κρίση στην Ευρωζώνη, καθώς η δεύτερη είναι χειρότερη. Μπορεί τα επίσημα στοιχεία να δείχνουν πως το πραγματικό ΑΕΠ της Ευρώπης μειώθηκε μόνο κατά 5% και η ανεργία έφτασε μόλις στο 12%, όμως πίσω από αυτά τα στοιχεία υπάρχουν... αμαρτίες που δεν μπορούν να κρυφτούν.

Το άρθρο φέρνει το παράδειγμα της Ελλάδας, σημειώνοντας πως η πραγματική μείωση του ΑΕΠ της έφτασε στο 25% από το τελευταίο τρίμηνο του 2007 έως το τελευταίο τρίμηνο του 2013. Παράλληλα η ανεργία στη χώρα έπιασε υψηλά νούμερα, ειδικά στους νέους, όπως και στην Ιταλία και την Πορτογαλία, που ανέβηκε στο 44% και 35% αντίστοιχα.

Και στις δύο περιπτώσεις (Κραχ του '29 και ευρωκρίση) η κρίση είχε βαρύ τίμημα για την κοινωνία και ειδικότερα για τις πιο φτωχές και ευάλωτες κατηγορίες ανθρώπων, καθώς είναι εκείνοι που έχουν πληγεί περισσότερο. Αντί μάλιστα να υπάρξουν δράσεις και πολιτικές που θα μετέστρεφαν την κατάσταση, στην ουσία τα πράγματα αφέθηκαν στη μοίρα τους.

Με σειρά διαγραμμάτων, το άρθρο εξηγεί πώς η κρίση στην Ευρωζώνη είναι βαθύτερη από εκείνη που βίωσε η αμερικανική κοινωνία, ενώ κάνει αντιπαραβολή εικόνων που μοιάζουν. Άνθρωποι στις ΗΠΑ να στέκονται στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό. Εικόνα που εμφανίζεται, δεκαετίες μετά, στην Ελλάδα.

Η δε λήξη της Μεγάλης Ύφεσης στις ΗΠΑ βρήκε ένα έθνος ενωμένο, που προσπαθούσε να κλείσει τις πληγές του και να μάθει από την εθνική περιπέτεια. Σε αντίθεση με την Ευρώπη, που πλέον είναι χωρισμένη σε δύο μεγάλα κομμάτια: τους ευρωσκεπτικιστές και εκείνους που επιμένουν στη λιτότητα.

Πηγή: Business Insider: Η ευρωπαϊκή κρίση είναι χειρότερη από το αμερικανικό κραχ του '29 -Το παράδειγμα της Ελλάδας 

Remember

https://www.youtube.com/watch?v=Eds5X0K7t3Q

Να είσαι πάντα ειλικρινής και να υποστηρίζεις τις απόψεις σου. Οι άνθρωποι που αξίζουν να είναι στη ζωή σου, θα μείνουν.

Το να είσαι ειλικρινής μπορεί να μη σου φέρει πολλούς φίλους, αλλά θα σου φέρει τους σωστούς φίλους.

Αυτό που με κρατάει στη ζωή, είναι η εικόνα που έχω για τον εαυτό μου. Δεν ξεγελάστηκα ποτέ από την εικόνα που είχαν οι άλλοι για μένα.

Δεν χρειάζεσαι κανέναν να σου πει ποιος είσαι ή τι είσαι. Είσαι αυτό που είσαι.

Η αγάπη είναι η απάντηση. Ποια ήταν η ερώτηση;

John Lennon