Εκείνη, με το διαφορετικό βλέμμα.

Ο πόνος, έχει τον τρόπο του να σε αλλάζει. Σε κάνει να βλέπεις αλλιώς την ζωή και να κοιτάς κατάματα τους γύρω σου. Κάπως έτσι λοιπόν, εκείνοι που συνάντησαν στη ζωή τους πολλές απώλειες, συνεπώς και μοναξιά, χωρίς να το θέλουν, έγιναν πιο ανθεκτικοί από εμάς. Διαφορετικοί.
Ξέρουν, πως η στιγμή μετράει, αυτή γεννάει την αμέτρητη ευτυχία, αυτή και τις ανηφοριές. Κάθε ώρα είναι τώρα, κάθε συναίσθημα απόλυτο και οφείλεις να το καταθέτεις πριν χαθεί μαζί σου.

Σκέφτονται καθημερινά πόσο εύθραυστη είναι η ζωή και είναι σχεδόν μονίμως αφηρημένοι. Σέβονται κάθε τι ζωντανό. Ζητούν συγγνώμη, λένε ευχαριστώ και πάντα μα πάντα, το εννοούν. Ισως αργούν στις αντιδράσεις τους, αλλά μη τους παρεξηγήσεις. Είναι που κουβαλάνε πολλά χαμόγελα και όνειρά στις τρύπιες τσέπες τους.

Εκείνοι, είναι ταπεινοί. Διόλου εγωιστές, δεν θέλουν να προσβάλουν κανέναν, ούτε και να ενοχλούν. Δεν μιλάνε πολύ, προτιμούν να παρατηρουν τον κόσμο γύρω τους. Ντρέπονται και γελούν σα μικρά παιδιά. Τους αγαπούν όλους, αλλά εμπιστεύονται ελάχιστους και δεν κάνουν κακό σε κανέναν. 
Σήκωσαν πολλή πραγματικότητα στους ώμους τους και πλησιάζουν τον κόσμο με μια σκληρή ευαισθησία εξαιτίας αυτού του βάρους και μια ανεπιτήδευτη αυθεντικότητα. Παίρνουν πολύ προσωπικά τη βροχή, σαν τους ποιητές, για αυτό και δεν θα δεις ποτέ κανέναν τους να κρατά ομπρέλα... Δεν κουβαλάνε θυμό μέσα τους, ούτε κακία. Μια θλίψη μόνο, μια βαθιά θλίψη που προτιμούν να την αφήνουν να κοιμάται και αχνοφαίνεται μόνο στα μάτια τους, όταν χαμογελούν ακαταλαβίστικα και ανεξήγητα για σένα και για μένα, που δεν φορέσαμε ποτέ τα παπούτσια τους...

Δεν θα παραδεχτούν ποτέ πως πονάνε, γιατί γνωρίζουν πως ο ανθρώπινος πόνος δεν μοιράζεται, ούτε και μετριέται. Ούτε και θα παλέψουν για να τους αποδεχτείς, αφού η ίδια η ζωή τούς επέλεξε για να ξεχωρίζουν. Ίσως να είναι απότομοι και νευρικοί, απαιτητικοί ακόμα, αν σ' αγαπούν. Μα όλες τους οι αντιδράσεις είναι γνήσιες, γιατί στέκονται δίπλα σου στα ίσα, χωρίς καβάτζες.

Αν συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπό ποτέ, μην ψαχουλέψεις την ψυχή του, αποδέξου τον κι αγάπησέ τον αν μπορείς. Αλλιώς, άφησέ τον να συνεχίσει το δρόμο του...

πηγή

Διαβάζοντας το, μου ήρθε αμέσως στο μυαλό:

Καλημέρα. Σήμερα είναι μια καινούργια μέρα

Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων- ΜΗΝ ΓΙΝΕΣΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ!

“Μου στέρησαν την πατρίδα, αλλά δεν μπορούν να μου στερήσουν το μέλλον”, λέει αισιόδοξα η φωτογραφία… 

Και όμως πόσο υποκριτικό όταν παντού πια τους στερούν την ίδια τους τη ζωή! Την ζωή που προσπάθησαν να την κρατήσουν, διωγμένοι από τα σπίτια τους,  υπό την απειλή των όπλων του “πολιτισμού”.“Να ζεις οπουδήποτε στον κόσμο σήμερα και να είσαι εναντίον της ισότητας εξαιτίας της φυλής ή του χρώματος είναι σαν να ζεις στην Αλάσκα και να είσαι εναντίον του χιονιού”, μας υπενθυμίζει ο Faulkner, νομπελίστας συγγραφέας.

 Βάση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλοι οι άνθρωποι είναι ίσιοι, όλοι έχουν δικαίωμα να κινηθούν ελεύθερα πάνω στην γη, όλοι έχουν το δικαίωμα στην ευτυχία. Και όμως δεν έχουν το δικαίωμα όλοι μέσα στις… “πολιτισμένες” χώρες… Τα ανθρώπινα δικαιώματα έγιναν δυο λέξεις χωρίς ουσία,  από την στιγμή που οι άνθρωποι έπαψαν πια να έχουν ανθρωπιά.

Πως μέσα σε έναν αιώνα που η τεχνολογία είχε προχωρήσει τόσο, χάθηκε η έννοια της ανθρωπιάς;Πως μέσα σε ένα αιώνα που το χρήμα και το κέρδος είχε υπερπλασιαστεί όσο ποτέ άλλοτε στις τσέπες λίγων πάνω στην γη, οι πολλοί γίνονται ακόμα πιο φτωχοί, πιο αδικημένοι, έως και αναλώσιμα είδη;Πως και δεν καταλαβαίνουμε ότι όταν δεν σηκώνουμε ανάστημα για το δίκιο του διπλανού μας- όποιος και αν είναι αυτός- αύριο μπορεί να ακολουθήσουμε εμείς, τα παιδιά, η τα εγγόνια μας;ΠΩΣ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;; 

Νύχτωσε και δεν μπορώ να κοιμηθώ... με την εικόνα ενός -παιδιού στην ουσία- βασανισμένο μέχρι θανάτου επειδή έτυχε να έχει άλλο χρώμα δέρματος πιθανών από τους δολοφόνους του… Ειρωνεία λοιπόν… αύριο γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα των Προσφυγών. Μια ψυχή που θα μπορούσε να ήταν μέσα στο κορμί ενός δικού σας παιδιού! Ξεχάσατε ότι και τα παιδιά σας είναι πια μετανάστες σε άλλες χώρες στο κυνήγι μιας θέσης δουλειάς που θα τους φέρει την πολυπόθητη ανθρώπινη ευτυχία; ΠΩΣ ΛΟΙΠΟΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ; Πως μπορείτε να ξεχάσετε ότι θα μπορούσε να ήταν το δικό σας παιδί; ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΝΑ ΗΤΑΝ ΠΑΙΔΙΑ ΟΛΩΝ ΜΑΣ: διότι ΕΙΝΑΙ -ΑΝΘΡΩΠΩΝ- ΠΑΙΔΙΑ!

Μην ξεχνάς λοιπόν:
Ο ρατσισμός είναι μια βρωμιά που την ανακάλυψαν οι πλούσιοι για να μπορούν να βασιλεύουν πάνω στους φτωχούς, που εφαρμόζοντας την, διαιρούνται.
ΜΗΝ ΓΙΝΕΣΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ! 

Υ.Γ. Σήμερα προσπαθούν να υποστηρίζουν ότι "άλλο οι μετανάστες και άλλο οι πρόσφυγες". Με λίγα λόγια ο πρόσφυγας καταφεύγει σε άλλα κράτη υπό την απειλή της σωματικής του ακεραιότητας, είτε της ζωής του, για διάφορους λόγους… κατά μιας επίσημης ξεπερασμένης τερμινολογίας που καθορίστηκε πριν την παγκόσμια οικονομική κρίση και πριν τα επιβαλλόμενα μέτρα λιτότητας από μια συντηρητική ηγεσία της ΕΕ, πριν καν από την διορισμένη κυβέρνηση της ελληνικής ολιγαρχίας.Επειδή κουράστηκα με τα επιχειρήματα σε οποιονδήποτε που ζει σε άλλο κόσμο, θα αφήσω εδώ ένα πρωινό σχόλιο ενός @φίλους μου στο fb:
“Οχι καλά τα πρώτα σημερινά νέα...Πριν καλά-καλά ανοίξω τα μάτια μου...διάβασα...!!!!"Πάτρα: Στην πορνεία δεκάχρονα κορίτσια για 5 ευρώ! "Τι στο καλό γίνεται...Πιάσαμε την ...οικονομία και αφήσαμε την κοινωνία στη μοίρα της..???Η μήπως άρχισε η ρευστότητα στην αγορά και έρχεται η ...ανάπτυξη..??Πάντως το ζήτημα δεν είναι για καλαμπούρια...Το θεωρώ πολύ, μα πολύ σημαντικό...Αν και θα περάσει στα...μονόστηλα των εφημερίδων και θα εξαφανιστεί από τα τσοντοκάναλα...Ιδωμεν...Καλή δύναμη για τη συνέχεια...”

 Όποιος υποστηρίζει ότι δεν πρόκειται περί της σωματικής ακεραιότητας όταν μιλάμε για δεκάχρονα παιδιά (η ότι αν έχουν αυτά τα παιδιά την τύχη να επιβιώσουν έως τα 16 τους δεν θα καταφεύγουν σε άλλα κράτη ως πρόσφυγες, αλλά ως μετανάστες) θεωρώ ότι δεν είναι μόνο από άλλη ήπειρο, αλλά από άλλο σύμπαν… ούτε καν παράλληλο. Διότι στην ζωή σημασία έχει η ουσία και όχι η όποια τερμινολογία.

ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΟΙΧΤΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ

 Ο τόπος αυτός μας πληγώνει, μας εξευτελίζει. Δεν το λέω εγώ, το λέει ο Σεφέρης. Η Ελλάδα γίνεται δευτερεύουσα υπόθεση, όταν συλλογίζεται κανείς τον Ελληνισμό. Ό,τι από την Ελλάδα μ' εμποδίζει να σκεφτώ τον Ελληνισμό, ας καταστραφεί. Κι αυτό ο Σεφέρης το λέει. Κι έχει τόσο δίκαιο ο ποιητής που αναρωτιέμαι γιατί δεν βρίσκεται και σήμερα κάποιος Έλληνας να πει, όπως αυτός, με τόσο παραστατικό τρόπο, την αλήθεια γι' αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα μας.

Θαρρείς και χάθηκαν οι ποιητές. Θαρρείς και χάθηκαν οι Έλληνες. Θαρρείς και δεν υπάρχουν πια ήρωες ή έστω απλοί άνθρωποι που να ξέρουν, έστω, πώς να πεθάνουν. Θαρρείς και όλοι γίναμε λωτοφάγοι. Ουτιδανοί και τιποτόφρονες. Αθύρματα μεσιτών, εγχωρίων και της αλλοδαπής, που εμπορεύονται τη ζωή μας. Ξεδιάντροπα και μισοτιμής. Και κυρίως ερήμην μας.

Κι όμως, όπως θα 'λεγε πάλι ο ποιητής, αν ήταν δίκαιο να μεγαλώσει ο τόπος αυτός, δεν ήταν για να έχουμε περισσότερους βουλευτές, νομάρχες ή χωροφύλακες· ήταν για να μπορέσει ν' αναπτυχθεί σε μια γωνιά της γης ο Ελληνισμός — αυτή η ιδέα της ανθρώπινης αξιοσύνης και της ελευθερίας, όχι αυτή η αρχαιολογική ιδέα.

Ζητάω πολλά θα μου πείτε. Ενδεχομένως. Ενδεχομένως και να ζητάω τα ελάχιστα. Σε κάθε πάντως περίπτωση, δεν πιστεύω σ' αυτούς τους ανθρώπους που φλυαρούν, ή στους άλλους που δεν ξέρουν τι κάνουν. Δεν εννοώ να βουλιάξω μέσα στην απερίγραπτη μιζέρια των χαρακτήρων. Πιστεύω σε δυο-τρεις ιδέες που προχωρούν, και τώρα ακόμη, ύστερ' από χιλιάδες χρόνια, σ' αυτή τη γλώσσα. Γι' αυτές τις δυο τρεις ιδέες που πρέπει να ζήσουν εδώ -και μονάχα εδώ θα μπορούσαν να ζήσουν καθώς τις σκέπτομαι - υπομένω αυτή την αθλιότητα.

Και δεν την υπομένω μόνον εγώ, την υπομένουν πολλοί, οι περισσότεροι. Κι ας μην το ομολογούν. Το βλέπεις στο βλέμμα τους. Το αναγνωρίζεις στο ύφος τους. Το παρατηρείς στις καθημερινές τους κινήσεις. Το νιώθεις στην ανάσα τους. Το καταλαβαίνεις στα λόγια που δεν προφέρουν. Το αισθάνεσαι στην αηδία τους για την «κατάσταση» και στα ξερατά τους για τους «κυβερνώντες».

Δυστυχώς, όπως ο Σεφέρης πριν από περίπου 80 χρόνια, έτσι κι εμείς, εν έτει 2014, διαπιστώνουμε πως όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζούμε ολοένα με το εντονότερο συναίσθημα πως δεν είμαστε Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα που τόσοι σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά δεν είναι ο τόπος μας αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα μια πολύ βαριά νοσταλγία.

Μπορεί να τσακωνόμαστε για τα μνημόνια και την τρόικα, για το αν έχουμε ή όχι χρεοκοπήσει, για το αν αποφασίζει ο Σαμαράς ή η Μέρκελ όμως τίποτε δεν είναι πιο πικρό και μεγαλύτερη ομολογία αποτυχίας από το να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου. Γιατί αυτό νιώθουμε όλοι, μνήμονες και αμνήμονες. Αυτή η αίσθηση είναι και η μεγάλη μας ήττα. Γι' αυτήν πρέπει να λογοδοτήσουν, και πρώτα απ' όλα στην Ιστορία, όσοι μας στέρησαν το δικαίωμα ακόμη και στην πέτρα της υπομονής να προσμένουμε το θαύμα. Και μόνον γι' αυτή τη στέρηση αξίζει να εξεγερθούμε.

Όταν την τύχη αυτού του τόπου φτάνει να την ορίζει ένας Ντινόπουλος και κάποιος Γρηγοράκος, ένας Γιακουμάτος και κάποιος Κωνσταντινόπουλος τότε όχι «Παπαρήγα και μολότοφ», όπως έλεγε, παλαιότερα, κάποιος φίλος μου, αλλά "φωτιά και τσεκούρι", όπως θα 'λεγε ένας άλλος μεγάλος Έλληνας, συνάδελφος του Σεφέρη κι αυτός, ο Παλαμάς. Δεν ξέρω αν, όπως έλεγε ο Σινόπουλος, η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια ανάμεσα στους δολοφόνους, είμαι όμως πεπεισμένος πως για να ορθοποδήσει χρειάζεται να ...δολοφονήσει τους δολοφόνους της.

Και μην αναρωτιέστε ποιοι είναι αυτοί, τους αναφέρει ο Παλαμάς. Σ' ένα "απαγορευμένο" για τους εκπαιδευτικούς μας -για να το διδάσκουν στα σχολεία και να το βάζουν να διαγωνίζονται οι μαθητές- ποίημα, στο "Γύριζε". Ίσως επειδή 100 και κάτι χρόνια πριν περιέγραψε αυτό που ζούμε σήμερα. Ίσως επειδή μιλούσε για την ...πόρνη Ρωμιοσύνη, τον περίγελο των Ευρωπαίων, τους μανδαρίνους και τον Έλληνα που είχε ξαναγίνει σκλάβος. Ίσως επειδή αναθεμάτιζε τους διεθνείς δανειστές μας που όπως και σήμερα έτσι και τότε ήλεγχαν την πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας. Ίσως επειδή γράφει για τον λαό που πένεται και υποφέρει από τα χαράτσια, τους φόρους, τα ψέματα και τις διαμάχες των πολιτικών.

Από θαμπούς δερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους,

κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.

Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους Αρλεκίνους!

Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα

ραγιάδες έχεις, μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι

κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα

των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.

Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι

και Μαμμωνάδες βάρβαροι και χαύνοι λεβαντίνοι

λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι

και οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη!

Να δολοφονήσουμε τους δολοφόνους μας λοιπόν χρειάζεται. Με τους κούφιους, τους οκνούς, τους ραγιάδες, τους αδιάντροπους, τους δημοκόπους, τα ψωριασμένα σκυλιά και τους μπιστικούς των λεβαντίνων, με αυτούς που έκαναν την πατρίδα μας πόρνη (πρέπει να) έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς. Αυτά τα τέρατα πρέπει να εξοντώσουμε. Και πρέπει να το κάνουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε. Κι όχι με τον τρόπο του Γιώργου Σεφέρη, αλλά με τον τρόπο που από αρχαιοτάτων χρόνων και σε όλες τις χώρες η Ιστορία έχει μάθει να γυρίζει σελίδα.

Ούτε, να το κάνουμε, επειδή όπου και να ταξιδέψεις η Ελλάδα σε πληγώνει ή επειδή η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονάει, αλλά επειδή σε λίγο δεν θα υπάρχει Ελλάδα για να ταξιδέψεις ούτε, λόγω επιχειρούμενης λοβοτομής, μνήμη για να σε πονέσει. Ό,τι, λοιπόν, από την Ελλάδα μας εμποδίζει να σκεφτούμε τους Έλληνες, ας καταστραφεί. Ας το καταστρέψουμε...

Φελνίκος

Μια δικιά μου σκέψη διαβάζοντας το καταπληκτικό κείμενο:

Προς αυτό το αδρανές λαό- σε λίγο θα στηθείτε εθελοντικά σε δυο μεγάλες ουρές όπου θα σας βάζουν την σφραγίδα ιδιοκτησίας η κάθε οικογένεια της ελληνικής ολιγαρχίας. Και εσείς είστε η πλειοψηφία που αποφασίζει για όλους μας…??? 

ΞΥΠΝΑΤΕ και ΕΞΕΓΕΡΘΕΙΤΕ!!!!! ΤΩΡΑ!!!!!
Για όσους προτιμούν την σιωπή, την απάθεια και την αδιαφορία: επειδή δεν σκεφτήκατε ποτέ τις μελλοντικές γενιές δεν θα σας ξεχάσουν ούτε αυτές! Ποτέ…

Telegraph: Η φωτογραφία που θα σοκάρει τη Γαλλία - H φωτογραφία του 16χρονου Ρομά που ξυλοκοπήθηκε βάναυσα και πετάχτηκε σε ένα καροτσάκι σούπερ μάρκετ...

Η βρετανική Telegraph δημοσιεύει φωτογραφία του 16χρονου Ρομά που ξυλοκοπήθηκε βάναυσα και κυριολεκτικά πετάχτηκε σε ένα καροτσάκι σούπερ μάρκετ, μια ανάσα πριν από τον θάνατο.

Σχόλιο μου:

Ειλικρινά προσπαθώ να μην δημοσιεύω ποτέ φωτογραφίες φρίκης. Αλλά αυτό νομίζω ότι ΠΡΕΠΕΙ να το δούνε ΟΛΟΙ που προτιμούν να κρατήσουν τα μάτια τους κλειστά.
Αυτό το γεγονός με έκανε και θυμήθηκα το περιστατικό με το ξανθό κοριτσάκι που τελικά αποδείχτηκε τσιγγανάκι από την Βουλγαρία. Περιστατικό που έβγαλε τις ρατσιστικές μάσκες μερικών «σοσιαλιστών» που έκριναν ότι "πρέπει ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ να κρατηθούν σε καταυλισμούς οι τσιγγάνοι, όπως έκανε ο Χίτλερ”. «Σοσιαλιστές» που έγραψαν στο fb φαρδιά- πλατιά ότι «καλά έκανε ο Σαρκοζί να διώξει τους τσιγγάνους. Καλά θα κάνουν όλες οι χώρες της ΕΕ να διώξουν τους Βούλγαρους και τους Ρουμάνους από την περιοχή τους». Εκτός που αναρωτιέμαι τι άλλα «προηγούμενα» μπορεί να έχει και με άλλα έθνη, νομίζω ότι όποιος συμφωνεί ρατσιστικά με τον Σαρκοζί δεν έχει το δικαίωμα να λέγεται ούτε κατά διάνοια «σοσιαλιστής»!!! Όσο για τα ονόματα τους, όσο και για το που γλύφουν φανερά και που κρυφά, προς το παρόν τα κρατώ για μένα. Διότι δεν αξίζουν καμιά διαφήμιση, έστω και μικρή, είτε πρόκειται για μια αρρωστημένη πλεκτάνη, είτε μόνο για τα κούφια τους μυαλά. (Αν και λυπάμαι ΠΟΛΥ να βλέπω έναν από δαύτους να εκμεταλλευτεί δημόσια τις φωτογραφίες που έβγαλε δίπλα σε μεγάλους ανθρώπους στους οποίους παρουσίασαν το ένα από τα πολλά τους πρόσωπα- μάσκες. Δυστυχώς.)
Είναι τα ίδια υποκείμενα που παλιά μιλούσαν εναντίον των Αλβανών, των Εβραιών, των ξένων γενικά, για να παρουσιάζουν τώρα τους «πολέμιους εναντίον του ρατσισμού». Είναι οι ίδιοι που έγλυψαν έναν πολιτικό –όπως και συνεχίζουν ΔΗΘΕΝ στα φανερά- για να καταλήγουν όμως να κάνουν like στην επίσημη σελίδα του αντιπάλου του. Ανεξάρτητα ηλικιών, ανεξάρτητα σε ποια χώρα μένουν, ανεξάρτητα των πιθανόν γνωριμιών τους (δυστυχώς!), ανεξάρτητα των χρόνων που δηλώνουν «σοσιαλιστές», τους απεχθάνομαι αφάνταστα. ΚΑΙ διότι με δαύτους ανάμεσα μας γεννιέται και αναπτύσσεται η ακροδεξιά στην κοινωνία.
Και όχι, δεν πρέπει να ανήκουμε σε καμιά ομάδα των αδικημένων για να πολεμάμε για το δίκαιο ΟΛΩΝ, πανηλίθια, ανεγκέφαλα, άκαρδα υποκείμενα που δηλώνετε και «χριστιανοί» εκτός από «σοσιαλιστές»… ΤΡΟΜΑΡΑ ΣΑΣ!!!!!!!!! ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΛΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!!!!!!!! Που να το καταλάβετε εσείς όμως??? 

“Είναι σαφές πως οι τραπεζίτες δεν είναι άνθρωποι για να τους εμπιστεύεται κανείς...”

“Είναι σαφές πως οι τραπεζίτες δεν είναι άνθρωποι για να τους εμπιστεύεται κανείς...”

    Στο αριστούργημά του  «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον» (εκδόσεις Καστανιώτη) που πολεμήθηκε όσο λίγα από την Εκκλησία και που η πορτογαλική κυβέρνηση το απέσυρε από το Ευρωπαϊκό Βραβείο Μυθιστορήματος με το αιτιολογικό ότι… «δεν εξέφραζε τη χώρα», γράφει:

 «O Ιησούς σηκώθηκε, ένιωσε μια άπειρη δύναμη να ξυπνά στο πνεύμα του, εκείνη την ώρα ήταν ικανός να κάνει τα πάντα, να διώξει το θάνατο από εκείνο το κορμί, να κάνει να επιστρέψει σ' αυτό η ύπαρξη και το είναι του ακέραια, ο λόγος, η κίνηση, το γέλιο και το δάκρυ ακόμη, όχι όμως κι ο πόνος, μπορούσε να πει, Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή, όποιος σε μένα πιστεύει, ακόμη και νεκρός, θα ζήσει, και θα ρωτούσε τη Μάρθα. Εσύ το πιστεύεις αυτό, και εκείνη θα απαντούσε, Ναι, πιστεύω ότι είσαι ο γιος του Θεού που θα ερχόταν στον κόσμο, κι έτσι, αφού βρίσκονται όλα τα χρειώδη διαθέσιμα και παρατεταγμένα, η δύναμη και η δυνατότητα, η θέληση να τις χρησιμοποιήσει, το μόνο που λείπει είναι ο Ιησούς, κοιτάζοντας το εγκαταλειμμένο από την ψυχή του σώμα, απλώνοντάς του τα χέρια, δείχνοντάς του το δρόμο της επιστροφής, να πει, Λάζαρε, σήκω, κι ο Λάζαρος να σηκωθεί, γιατί ο Θεός το θέλησε, ακριβώς όμως εκείνη τη στιγμή, την πραγματικά τελευταία και έσχατη, η Μαρία η Μαγδαληνή βάζει το χέρι της πάνω στον ώμο του Ιησού και του λέει. Κανείς δεν έχει αμαρτήσει τόσο στη ζωή του που ν' αξίζει να πεθάνει δυο φορές, και τότε ο Ιησούς άφησε τα χέρια του να πέσουν και βγήκε έξω να κλάψει».

   Έξι χρόνια αργότερα, το 1998, όταν του απονέμεται το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, λέει («Βήμα», 18/10/1998):

«Σε έναν κόσμο όπου μια χούφτα άνθρωποι κατέχουν περισσότερα αγαθά από ό,τι ο μισός πληθυσμός του πλανήτη και κανένας δεν κάνει τίποτε γι' αυτό, νομίζω ότι όλες οι υπόλοιπες συντέλειες περισσεύουν».

   Το 2004, συγκλονισμένος από την τακτική γενοκτονίας του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων, δηλώνει: 

«Η Ραμάλα είναι το Άουσβιτς του σήμερα: Στη Ραμάλα είδα την ανθρωπότητα ταπεινωμένη και εκμηδενισμένη, όπως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί».

   Στο βιβλίο του «Το τετράδιο» (εκδόσεις Καστανιώτη) μνημονεύει τα λόγια του Πορτογάλου ποιητή Αλμέιντα Γκαρέτ:   

«Κι εγώ ρωτώ τους οικονομολόγους, τους πολιτικούς, τους ηθικολόγους: υπολόγισαν ποτέ τον αριθμό των ατόμων που υποχρεωτικά καταδικάζονται σε αθλιότητα, σε άνιση εργασία, σε εξαχρείωση, σε αφροσύνη, σε διεφθαρμένη άγνοια, σε ανίκητη δυστυχία, σε απόλυτη ένδεια, για να παραχθεί ένας πλούσιος;»

   Στην ερώτηση «γιατί παραμένει κομμουνιστής;», μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Πορτογαλίας από το 1964, απαντά:

«Το σώμα μου παράγει ορμόνες για να μεγαλώνουν τα γένια μου και κάποιες άλλες που με κρατάνε κομμουνιστή. Να αλλάξω; Για ποιο λόγο; Θα ντρεπόμουν».

   Με το ξέσπασμα της κρίσης και την πολιτική που επιβάλλεται τόσο στη χώρα του την Πορτογαλία, όσο και στην Ισπανία, όπου ζει από το 1992 αυτοεξόριστος λόγω της στάσης της πορτογαλικής κυβέρνησης του Καβάκο Σίλβα στο βιβλίο του «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον», σχολιάζει:

 «Είναι σαφές πως οι τραπεζίτες δεν είναι άνθρωποι για να τους εμπιστεύεται κανείς...».

   Ο Ζοζέ Σαραμάγκου, αυτή η τεράστια μορφή του ευρωπαικού και παγκόσμιου πολιτισμού, μαχητής κατά της χούντας του Σαλαζάρ στην «Επανάσταση των γαριφάλων», ένας άνθρωπος που λόγω της φτώχειας της αγροτικής  οικογένειάς του δεν τελείωσε ούτε καν τη βασική εκπαίδευση, που κατέκτησε τη θέση του στο πάνθεον της λογοτεχνικής αθανασίας αν και άρχισε να γράφει μόλις μετά τα 50 του χρόνια, που εξηγούσε – αφοπλιστικά - ότι ήταν κομμουνιστής γιατί «δεν θέλω να χάσω τον μόνο λόγο που έχω για να ζω: τη συνείδηση του ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε δεν είναι ένας κόσμος καλός, το αντίθετο, και ότι είναι ανάγκη να τον αλλάξουμε», πέθανε σαν σήμερα, στις 18 Ιουνίου του 2010.

πηγή

"Να αισθανθείς με την καρδιά"... Έλεν Κέλερ-ΜΙΑ ΦΛΟΓΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Η γυναίκα που θριάμβευσε πάνω στην αντιξοότητα και την αναπηρία!

Η Έλεν Κέλερ (Ιούνιος 27,1880-Ιούνιος 1,1968) υπήρξε αμερικανίδα συγγραφέας, πολιτική ακτιβίστρια και λέκτορας. Ήταν η πρώτη κουφή-τυφλή που πήρε το πτυχίο Καλών Τεχνών.

Η ιστορία του πως ο δάσκαλος της Κέλερ, Annie Sullivan, έσπασε την απομόνωση της -λόγω έλλειψης γλώσσας- επιτρέποντας στο κορίτσι να εξελιχθεί καθώς μάθαινε να επικοινωνεί, έχει γίνει γνωστή μέσα από το έργο “The miracle worker”.

Ως παραγωγική  συγγραφέας, η Κέλερ ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο και δήλωσε ξεκάθαρα την αντίθεσή της στον πόλεμο. Συμμετείχε στην εκστρατεία για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών, τα δικαιώματα των εργατών, τον σοσιαλισμό καθώς επίσης και για άλλους προοδευτικούς σκοπούς.

Όταν το να είσαι τυφλός και κωφάλαλος δεν φαίνεται να παίζει κανέναν ρόλο στη ζωή, εκεί αναζήτησε την Έλεν Κέλερ, τον άνθρωπο που έκανε το προσωπικό δράμα θρίαμβο της θέλησης και της αποφασιστικότητας.

Η γυναίκα που έμαθε στην οικουμένη να σέβεται τα άτομα με ειδικές ανάγκες, που έκανε τον βίο της μοντέλο δραστηριότητας και παράδειγμα προς μίμηση, δεν έχει ανάγκη από τίτλους και χαρακτηρισμούς.

Χτυπημένη από τη συμφορά σε νεαρή ηλικία, έμεινε τυφλή και κωφάλαλη, δεν έχασε ωστόσο την όρεξη για ζωή: με τη βοήθεια της δασκάλας της για μισό σχεδόν αιώνα, σημείωσε τεράστια πρόοδο στις επικοινωνιακές της δεξιότητες, γεγονός που θα εξαργυρωνόταν αργότερα με πανεπιστημιακό πτυχίο!

Κι από κει το έργο και η προσωπική της υπερπροσπάθεια δεν έχει πραγματικά τέλος: πολιτική και κοινωνική ακτιβίστρια, εργάστηκε πυρετωδώς για τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρία, γράφοντας άρθρα, δίνοντας διαλέξεις, ιδρύοντας ιδρύματα, συμμετέχοντας σε φιλανθρωπικούς οργανισμούς και περιδιαβαίνοντας τον κόσμο με τα οικουμενικά μηνύματα του σεβασμού και της αγαστής συνύπαρξης.

Η αξιοθαύμαστη ζωή της είναι το πλέον τρανό παράδειγμα ότι η ανθρώπινη ύπαρξη όρια δεν γνωρίζει, έστω και αν οι φραγμοί είναι οι φυσικές τροχοπέδες της αναπηρίας και της δυσλειτουργίας...

Πρώτα χρόνια



Η Έλεν Άνταμς Κέλερ γεννιέται στις 27 Ιουνίου 1880 στην Αλαμπάμα ως η πρώτη από τις δύο κόρες του βετεράνου αξιωματικού του Αμερικανικού Εμφυλίου Άρθουρ Κέλερ και της Κάθριν Άνταμς Κέλερ, την ίδια ώρα που είχε δύο μεγαλύτερα ετεροθαλή αδέλφια.

Η οικογένεια δεν ήταν ιδιαιτέρως ευκατάστατη και ζούσε από το φειδωλό εισόδημα της φυτείας βαμβακιού που διατηρούσε, ενώ αργότερα ο πατέρας της θα γινόταν εκδότης μιας εβδομαδιαίας τοπικής εφημερίδας.

Η Κέλερ γεννήθηκε υγιής, έχοντας τις αισθήσεις της όρασης και της ακοής. Ξεκίνησε μάλιστα να μιλά από πολύ νωρίς, σε ηλικία 6 μηνών, ενώ πριν κλείσει τον πρώτο χρόνο ζωής περπατούσε κανονικά...

Απώλεια όρασης και ακοής



Το 1882 ωστόσο η Έλεν αρρωσταίνει, «εγκεφαλικός πυρετός» ήταν η διάγνωση του οικογενειακού γιατρού, με τον υψηλό πυρετό να ταλαιπωρεί τη μικρή για πολλές μέρες. Η πραγματική φύση της νόσου της παραμένει μέχρι και σήμερα μυστήριο, με τους ειδικούς να υποθέτουν ότι επρόκειτο για μηνιγγίτιδα ή οστρακιά. Λίγες μέρες ωστόσο μετά το ξέσπασμα της ασθένειας, η μητέρα της παρατηρεί ότι η μικρή Έλεν δεν αντιδρά πλέον σε οπτικά και ακουστικά ερεθίσματα: η Κέλερ έμεινε τυφλή και κωφή, όντας μόλις 18 μηνών.

Μεγαλώνοντας, η Κέλερ ανέπτυξε μια -περιορισμένη βέβαια- μέθοδο επικοινωνίας με τη φίλη της Martha Washington, τη εξάχρονη κόρη της οικογενειακής μαγείρισσας, που μπόρεσε να δημιουργήσει μια νοηματική γλώσσα γι’αυτήν- στην ηλικία των επτά ήξερε εξήντα νοήματα για να επικοινωνεί με την οικογένειά της. Σύμφωνα με τον σοβιετικό κουφό και τυφλό ψυχολόγο Meshcheryakov, η φιλία της Martha και η διδασκαλία της ήταν ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη της Κέλερ. Τα δυο κορίτσια είχαν εφεύρει διάφορες νοηματικές τεχνικές, όμοια με τη γλώσσα των κωφαλάλων, και όταν η Κέλερ ήταν 7 ετών οι δυο τους μπορούσαν να επικοινωνήσουν με περισσότερα από 60 σήματα. 

Ο ψυχισμός της ωστόσο δονούταν από αγριότητα, με το νεαρό κορίτσι να κλοτσά και να ουρλιάζει όταν εκνευριζόταν ή αντιθέτως να χαχανίζει νευρικά και ανεξέλεγκτα στη χαρά της. Τα μανιασμένα ξεσπάσματα στη Martha και τους γονείς της θα έκαναν τον περίγυρο να καλεί πλέον την οικογένεια να την κλείσει σε άσυλο.

Η παιδαγωγός Αν Σάλιβαν 


Αναζητώντας κουράγιο και απαντήσεις, πέφτει στα χέρια της μητέρας Κέλερ το 1886 το οδοιπορικό του Τσαρλς Ντίκενς «American Notes», απ' όπου και πληροφορείται για την πετυχημένη εκπαίδευση ενός τυφλού και κωφού παιδιού. Αμέσως οι γονείς μεταβαίνουν στη Βαλτιμόρη για να συναντήσουν τον ειδικό γιατρό Julian Chisolm, ο οποίος εξετάζοντας τη νεαρή Κέλερ συστήνει στους γονείς να συναντήσουν τον Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ, τον εφευρέτη του τηλεφώνου, ο οποίος εκείνη την εποχή εργαζόταν με κωφά παιδιά.

Και πράγματι έτσι έγινε: ο Μπελ προτείνει στην οικογένεια να ταξιδέψουν μέχρι τη Βοστόνη και το Perkins Institute for the Blind, που είχε την απαραίτητη εξειδίκευση για την περίπτωση της Έλεν. Εκεί θα γνωριστούν με μια από τους πρόσφατους αποφοίτους του ινστιτούτου, την Anne Sullivan, και η 49χρονη σχέση μεταξύ δασκάλας και μαθήτριας θα ξεκινήσει.



Τον Μάρτιο του 1887, η Σάλιβαν θα εγκατασταθεί στην οικία των Κέλερ στην Αλαμπάμα και θα αρχίσει το διδακτικό πρόγραμμα: τον συλλαβισμό με τα δάχτυλα. Η άρνηση ωστόσο της 7χρονης Έλεν να συνεργαστεί και η ιδιαίτερη δυναμική της οικογένειας θα απέτρεπαν οποιαδήποτε επιτυχία στις διδακτικές προσπάθειες. Η Αν απαιτεί την πλήρη απομόνωση δασκάλου και μαθητή για να συνεχίσει, με την ίδια και την Έλεν να ζουν πλέον «εξόριστες» σε καλύβα της φυτείας.

Παλεύοντας υπομονετικά με την αισθητική απομόνωση της Έλεν και τις εκρήξεις θυμού της, η Αν καταφέρνει να της μάθει τη λέξη «νερό»: η πολυπόθητη πρώτη σύνδεση μεταξύ αντικειμένου και γραμμάτων είχε μόλις συμβεί! Το «παιχνίδι των λέξεων» κεντρίζει το κορίτσι, που μέχρι το βράδυ έχει μάθει περισσότερες από 30 λέξεις...

Κανονική εκπαίδευση



Το 1890, η Έλεν αρχίζει μαθήματα ομιλίας στη σχολή κωφών Horace Mann School for the Deaf της Βοστόνης. Θα περνούσαν βέβαια 25 κοπιώδη χρόνια πριν μάθει η Κέλερ να μιλά με τρόπο που να την καταλαβαίνουν οι άλλοι, οι βάσεις είχαν ωστόσο τεθεί. Από το 1894-1896, θα παρακολουθήσει μαθήματα στο σχολείο για κωφούς Wright-Humason School for the Deaf της Νέας Υόρκης, όπου και βελτιώνει τις επικοινωνιακές της δεξιότητες, αποκομίζοντας ταυτόχρονα εγκυκλοπαιδικές γνώσεις.

Την ίδια περίπου εποχή, η Κέλερ βάζει στόχο να πάει κάποια στιγμή στο πανεπιστήμιο. Το 1896 γράφεται στο Cambridge School for Young Ladies, μια προπαρασκευαστική εκπαιδευτική δομή για γυναίκες, όπου και γνωρίζει μια σειρά από αξιοσημείωτους ανθρώπους. Ξεχωρίζει φυσικά ο συγγραφέας Μαρκ Τουέιν, ο οποίος εντυπωσιάζεται από την επιμονή της και σύντομα οι δυο τους γίνονται φίλοι!



Ο Τουέιν θα τη γνωρίσει στον πιστό του φίλο Henry Rogers, διευθυντή στην πετρελαϊκή Standard Oil, ο οποίος θαμπώνεται επίσης από το ταλέντο και την αποφασιστικότητα της Κέλερ και συμφωνεί να της χορηγήσει υποτροφία για να φοιτήσει στο Κολέγιο Radcliff. Η Κέλερ ξεκινά μαθήματα, με την Αν πάντα στο πλευρό της για να της «μεταφράζει» τις παραδόσεις και τα γραπτά κείμενα.

Μέχρι την εποχή αυτή, η Κέλερ διέθετε στο επικοινωνιακό της οπλοστάσιο μια σειρά από δεξιότητες, όπως το διάβασμα χειλιών με την αφή, τον κώδικα Μπράιγ, τον συλλαβισμό με τα δάχτυλα και την ομιλία φυσικά. Με τη βοήθεια της Σάλιβαν και του κατοπινού συζύγου της δασκάλας, Τζον Μέισι, η Κέλερ γράφει το πρώτο της βιβλίο, το περίφημο «The Story of My Life», στο οποίο συνοψίζεται η ιστορία του τυφλού και κωφάλαλου κοριτσιού και η μεταμόρφωσή του σε 21χρονη φοιτήτρια! Η Κέλερ αποφοιτεί από το Radcliffe το 1904, σε ηλικία 24 ετών.

Το 1905, η Σάλιβαν παντρεύεται τον Μέισι, λέκτορα στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, παραμένοντας ωστόσο πάντα στο πλευρό της Κέλερ ως δασκάλα, φίλη και μέντορας. Τελικά η Κέλερ θα μετακομίσει στο σπίτι του ζευγαριού, για να μπορούν να της δίνουν όλη τη φροντίδα που χρειαζόταν. Προοδευτικά βέβαια η στενή σχέση Κέλερ-Σάλιβαν θα απομάκρυνε το ζευγάρι, καθώς η αφοσίωση της Αν στην Έλεν ήταν μοναδική στα χρονικά. Μερικά χρόνια μετά, το ζευγάρι θα χωρίσει, χωρίς ωστόσο να παίρνει ποτέ διαζύγιο...

Κοινωνικός ακτιβισμός



Μετά το πανεπιστήμιο, ο ασίγαστος νους της Κέλερ δεν καταλάγιασε: όχι μόνο θέλησε να μάθει περισσότερα για τον κόσμο, αλλά έβαλε σκοπό να βελτιώσει τις ζωές των άλλων! Η απίστευτη ιστορία της ζωής της σύντομα θα την έκανε δημοσιότητα, περιδιαβαίνοντας την Αμερική και δίνοντας εμπνευσμένες διαλέξεις, μοιραζόμενη την εμπειρία της με το κοινό που το είχε περισσότερο ανάγκη, τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες.

Καθ' όλη τη διάρκεια του πρώτου μισού του 20ού αιώνα, η Κέλερ θα αφιερωθεί ολόψυχα σε κοινωνικές διεκδικήσεις και πολιτικούς αγώνες, από το δικαίωμα ψήφου στη γυναίκα και τον έλεγχο των γεννήσεων μέχρι και οικουμενικότερες αξίες όπως ο πασιφισμός. Έφτασε μάλιστα μέχρι το Κογκρέσο, επιχειρηματολογώντας με πυγμή υπέρ των δικαιωμάτων των τυφλών και των τρόπων βελτίωσης της ζωής τους.



Το 1915 ιδρύει από κοινού με τον περίφημο πολεοδόμο George Kessler το ίδρυμα Helen Keller International, σε μια προσπάθεια να αντιπαρατεθούν με τις συνθήκες και τις επιπτώσεις του υποσιτισμού αλλά και της τύφλωσης. Το 1920, γίνεται ενεργό μέλος και βοηθά στη δημιουργία της ένωσης πολιτικών ελευθεριών της Αμερικής (American Civil Liberties Union).

Όταν σχηματίστηκε η αμερικανική ένωση για τους τυφλούς (American Federation for the Blind) το 1921, η Κέλερ έλαβε την αναγνώριση που της έπρεπε: γίνεται επίσημο μέλος το 1924 και περιοδεύει στη χώρα για να συγκεντρώσει κονδύλια και να αυξήσει την ευαισθητοποίηση του πληθυσμού σε θέματα που είχαν να κάνουν με τη ζωή των τυφλών. Την ίδια εποχή προσχωρεί και σε μια σειρά ακόμα από φιλανθρωπικούς οργανισμούς αφιερωμένους στην ανακούφιση και τη βοήθεια των λιγότερο προνομιούχων ανθρώπων.



Με το που αποφοίτησε από το κολέγιο, η Κέλερ έγινε μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, κάτω από την επίδραση του δηλωμένου αριστερού καθηγητή Τζον Μέισι. Από το 1909-1921, γράφει μια σειρά από άρθρα και δοκίμια για τον σοσιαλισμό, τα οποία θα εκδοθούν αργότερα σε τόμο, με τίτλο «Out of the Dark», όπου και περιγράφει τις απόψεις της για την πολιτική ιδεολογία αλλά και τον τρόπο που βλέπει διεθνή ζητήματα.

Κι όμως, η δραστήρια πολιτική ενασχόλησή της με τον σοσιαλισμό θα της έφερνε και τις πρώτες κριτικές για την κατάστασή της, κάνοντάς τη θύμα της προκατάληψης και του φόβου που προκαλεί η διαφορετικότητα. Ενώ μέχρι τότε ο Τύπος ήταν εξαιρετικά υποστηρικτικός στις δραστηριότητές της, εγκωμιάζοντας το κουράγιο και εκθειάζοντας τη νοημοσύνη της, με το που κατέστησε δημόσιες τις απόψεις της για τον σοσιαλισμό, οι εφημερίδες άρχισαν να της ασκούν κριτική στη βάση ότι ήταν άτομο με ειδικές ανάγκες! Αναφορές έκαναν τον γύρο της Αμερικής που απέδιδαν τις σοσιαλιστικές της απόψεις στους «πρόδηλους περιορισμούς της ανάπτυξής της»...

Εργασία και επιρροή



Το 1936, η αναμφισβήτητη σύντροφος της ζωής της και επί 49 χρόνια δασκάλα της, η πολυαγαπημένη της Αν Σάλιβαν, πεθαίνει, όντας πλέον και η ίδια τυφλή από το 1932. Η νεαρή γραμματέας της Κέλερ, Polly Thompson, που ήταν στη δούλεψή της ήδη από το 1914, θα γίνει πλέον η μόνιμη συνοδός της.

Το 1946, η Κέλερ γίνεται σύμβουλος σε διεθνή ζητήματα της Αμερικανικής Ένωσης Τυφλών, θέση που της εξασφαλίζει παγκόσμια αναγνώριση: από το 1946-1957, ταξιδεύει σε περισσότερες από 35 χώρες σε 5 ηπείρους, μεταφέροντας το μήνυμα για καλύτερη ζωή των ατόμων με ειδικές ανάγκες.



Το 1955, σε ηλικία 75 ετών, η Κέλερ θα εγκαινιάζει το πιο εξαντλητικό ταξίδι της ζωής της: ένα 5μηνο οδοιπορικό 65.000 χιλιομέτρων στην Ασία! Μέσα από τις καθημερινές ομιλίες και τις δημόσιες εμφανίσεις της, θα έφερνε έμπνευση και κουράγιο σε εκατομμύρια ανθρώπους.

Η αυτοβιογραφία της Κέλερ «The Story of My Life» θα γινόταν τηλεοπτική σειρά το 1957 (The Miracle Worker), ενώ το 1959 η ιστορία της θα μετατραπεί σε θεατρικό έργο στο Μπρόντγουεϊ, με τη μεταφορά του συναρπαστικού βίου της στον κινηματογράφο να έρχεται λίγο αργότερα, το 1962, γεγονός που η αμερικανική ακαδημία δεν μπορούσε παρά να βραβεύσει με Όσκαρ...

Θάνατος και κληρονομιά



Η Κέλερ χτυπήθηκε από μια σειρά από εγκεφαλικά επεισόδια το 1961 και πέρασε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της στο σπίτι της στο Κονέκτικατ. Κατά τη διάρκεια του βίου της βραβεύτηκε πολυάριθμες φορές για τις δράσεις αλλά και την προσωπική υπερπροσπάθεια που έκανε, σε ένα είδος αναγνώρισης των επιτευγμάτων της (Theodore Roosevelt Distinguished Service Medal το 1936, Presidential Medal of Freedom το 1964, συμπερίληψή της στο Women's Hall of Fame το 1965).



Έλαβε επίσης τιμητικούς διδακτορικούς τίτλους από μια σειρά πανεπιστημίων του κόσμου, όπως της Γλασκόβης, του Βερολίνου, του Νέου Δελχί, του Γιοχάνεσμπουργκ και φυσικά από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ.

Η Έλεν Κέλερ πέθανε στον ύπνο της την 1η Ιουνίου 1968, λίγες μόνο εβδομάδες πριν από τα 88α γενέθλιά της. Στη διάρκεια της αξιοσημείωτης ζωής της, μετατράπηκε σε ένα λαμπρό παράδειγμα του πώς η αποφασιστικότητα, η σκληρή δουλειά και η φαντασία μπορούν να υπερπηδήσουν οποιοδήποτε εμπόδιο στη ζωή, ακόμα και τις τροχοπέδες της φυσικής ανεπάρκειας. Όλη της η ιστορία μπορεί να συνοψιστεί στις εξής λέξεις: ένας εξαίσιος θρίαμβος πάνω στην αντιξοότητα...

Έχει γράψει 12 βιβλία και έχει δημοσιεύσει πολλά άλλα άρθρα.

Μερικά από τα έργα της είναι:

1. The Frost King (στην ηλικία των 11)

2. The Story of my Life (αυτοβιογραφία)

3. Out of the Dark

4. My Religion (θρησκευτική αυτοβιογραφία)

Μερικές διάσημες φράσεις της είναι οι εξής:

“Όταν μια πόρτα ευτυχίας κλείνει, μια άλλη ανοίγει- όμως πολλές φορές κοιτάμε τόσο πολύ την κλειστή πόρτα που δεν βλέπουμε την πόρτα που έχει ανοίξει για μας”.

“Η αισιοδοξία είναι η πίστη που οδηγεί στην επιτυχία. Τίποτε δεν μπορεί να γίνει χωρίς ελπίδα και αυτοπεποίθηση”

“Μόνοι μπορούμε να κάνουμε τόσα λίγα-μαζί μπορούμε να κάνουμε  τόσα πολλά”

“Το μόνο πράγμα που είναι χειρότερο από το να είναι κανείς τυφλός είναι να έχει όραση μα όχι όραμα”

” Τα καλύτερα και πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο δεν μπορεί να τα δει ή να τα αγγίξει κανείς. Πρέπει να τα αισθανθείς με την καρδιά.”

“Το να περπατάς με ένα φίλο στο σκοτάδι είναι καλύτερο από το να περπατάς μόνος στο φως.”

“Όλα όσα απολαύσαμε δεν πρόκειται ποτέ να χαθούν. Όλα όσα αγαπάμε γίνονται κομμάτι μας”

“Πίστη είναι η δύναμη με την οποία ένας κομματιασμένος κόσμος θα αναδυθεί στο φως”

“Κράτησε το πρόσωπό σου κάτω από τις ηλιαχτίδες και ποτέ δεν θα δεις την σκιά..”

"Αν είναι αλήθεια ότι το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε τα Ελληνικά είναι το βιολί της σκέψης."

"Κανένας απαισιόδοξος δεν ανακάλυψε ποτέ το μυστικό των αστεριών ούτε ταξίδεψε ποτέ σε μια άγνωστη γη."

"Η ζωή είναι μια τολμηρή περιπέτεια ή δεν είναι τίποτε άλλο."

"Παρόλο που ο κόσμος είναι γεμάτος πόνο, είναι επίσης γεμάτος και από το ξεπέρασμά του."

"Δεν υπάρχει βασιλιάς που να μην έχει ένα σκλάβο ανάμεσα στους προγόνους του ούτε σκλάβος που να μην έχει ένα βασιλιά ανάμεσα στους δικούς του."

Ο αυτοπροσδιορισμός της Κέλερ:

Η πλέον αποκαλυπτική – εξομολογητική φράση της Κέλερ  την εποχή της παγκόσμιας αναγνώρισής της, είναι χαρακτηριστική του τρόπου με τον οποίο η διάσημη αμερικανίδα τυφλοκωφή αντιλαμβανόταν τον πρωταγωνιστικό της ρόλο: “Αφού δεν υπάρχει βασιλικός δρόμος για την κορυφή χρειάζεται να προχωρώ με δυσκολία το ανηφορικό μονοπάτι. Πολλές φορές γλιστράω προς τα πίσω, πέφτω, σηκώνομαι όμως γρήγορα και τρέχω ενάντια στα εμπόδια. Συχνά χάνω για λίγο την διάθεσή μου, αλλά την ξαναβρίσκω και την κρατώ πιο σφικτά. Σέρνομαι τότε αποφασιστικά προς τα πάνω, κερδίζω κάτι λίγο, αναθαρρώ, παίρνω πιο πολύ ζήλο, ανεβαίνω ψηλότερα και τότε αρχίζω να βλέπω τον ορίζοντα να πλαταίνει. Ο κάθε προσωπικός αγώνας που δίνεται είναι από μόνος του μια νίκη”. Είναι προφανές ότι ο αυτοπροσδιορισμός της Κέλερ στο ελάχιστο δεν παραπέμπει στο μοντέλο της “γυναίκας – θαύματος” που διακρίνεται από τις ειδικές ικανότητές της. Αντίθετα παραπέμπει στις πλέον χαρακτηριστικές της Ιστορίας επαναστατικές συνειδήσεις και στις διαδικασίες ολοκλήρωσης και ωρίμανσής τους.

Η επαναστατική προσωπικότητα της Κέλερ:

Ενδεικτικά πιστοποιητικά του βαθιά προοδευτικού χαρακτήρα και της συγκρουσιακής προσωπικότητας της Κέλερ, κομίζουμε από τη μια και μοναδική της επίσκεψη, σε χρόνια εμφύλιο-πολεμικά δίσεκτα, το Νοέμβριο του 1946. Μετά το πέρας της επίσκεψης η Κέλερ απευθύνεται με επιστολή της προς τους οικοδεσπότες της (Διοίκηση Φάρου Τυφλών) και αντί των “τυπικών” ευχαριστηρίων προς τους “άρχοντες της ψωροκώσταινας”, αντί των αναμενόμενων από μια διάσημη αμερικανίδα που επισκέφτηκε την “πτωχή πλην τίμια” Ελλάδα στους χρόνους της απροσχημάτιστης εξάρτησής της, διατυπώνει λόγο … αγενέστατα επαναστατικό: “Όταν σκέπτομαι την εγκληματικά ανόητη πολιτική των συμμάχων σχετικά με την αποκατάσταση της μοναρχίας στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο, θυμώνω πολύ. Ό,τι μεθοδεύτηκε και έγινε σήμαινε την επιστροφή των αντιδραστικών δυνάμεων που ποδοπατούν τις αξίες για τις οποίες – υποτίθεται – πολεμήσαμε στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο: ελεύθερο λόγο, τύπο, απελευθέρωση από τον φόβο και την τυραννία. Αναρωτιέμαι σε τι άραγε ωφελεί τον ελληνικό λαό η μόνο τυπική εθνική ανεξαρτησία αν του αρνούνται αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα...” Σε ότι δε αφορά την επικυρίαρχο της πτωχής πλην τίμιας Ελλάδας γενέθλια χώρα της, η Κέλερ απευθυνόμενη στους κυριαρχούμενους αποτιμά: “ Από τις ανεπαρκείς και αντιδραστικές διοικήσεις των ΗΠΑ και τους ανά τον κόσμο εντολοδόχους τους γίνεται κάθε προσπάθεια να καταπνιγεί ο ριζοσπαστισμός. Μπορώ και θέλω να ελπίζω όμως, ότι οι άνθρωποι θα ξεσηκωθούν πριν να είναι πολύ αργά για να υποστηρίξουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια”.

Επιμύθιο:

Αδιαμφισβήτητα η αμερικανίδα τυφλοκωφή Έλεν Κέλερ ήταν ένα από τα πολύ μεγάλα “θαύματα θέλησης” του προηγούμενου αιώνα. Θαύμα κρινόμενο με μέτρα φυσικά ανθρώπινα, όχι με … ειδικά, μεταφυσικά. Και όπως όλα τα θαύματα που κρίνονται με ανθρώπινο μέτρο, έτσι και αυτό εμπεριείχε ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό του – ικανή και αναγκαία συνθήκη ύπαρξής του – την βαθιά ανατρεπτική – επαναστατική συνείδηση. Τα ανθρώπινα “θαύματα” (που καμία σχέση δεν έχουν με τα μεταφυσικά), είναι εξ ορισμού σκέψη και πράξη επαναστατική!

Like Helen Keller said:

I am only one, but still I am one. I cannot do everything, but still I can do something; and because I cannot do everything, I will not refuse to do something that I can do.

Everyone can make a Difference!

Όλοι μας και ο καθένας από μας μπορούμε να κάνουμε την διαφορά! Αρκεί να θέλουμε.

https://www.youtube.com/watch?v=8ch_H8pt9M8