Βάζουν καρφιά για να μην κοιμούνται οι άστεγοι!

Οποία προσβολή, οποία ξευτίλα. Οι άστεγοι να αντιμετωπίζονται σαν τα περιττώματα της πόλης. Και η «λύση» του εκρηκτικού προβλήματος λόγω οικονομικής κρίσης να είναι η «εξαφάνισή» τους, ο αποκλεισμός τους από την πρόσοψη των κτηρίων, τις γέφυρες και τα παγκάκια. Η αντιμετώπιση του προβλήματος να είναι η ίδια που ακολουθείται για τη ραγδαία αύξηση του πληθυσμού των περιστεριών… Η τοποθέτηση μεγάλων μεταλλικών καρφιών σε κάθε πιθανό σημείο που μπορεί να ξαποστάσουν!

Στο Λονδίνο τις τελευταίες δυο μέρες έχει ξεσπάσει σάλος μετά την αποκάλυψη ότι σε κτήριο διαμερισμάτων στο κέντρο της πόλης τοποθέτησαν μεγάλα καρφιά, μεταλλικές ακίδες στις εσοχές προκειμένου να μην βρίσκουν εκεί «καταφύγιο» οι άστεγοι.
Τις φωτογραφίες δημοσίευσε ο χρήστης του twitter  Ethical Pioneer, προκαλώντας οργή στα κοινωνικά δίκτυα και κινητοποιώντας τις αρχές.
Οι ένοικοι του κτηρίου παραδέχθηκαν ότι τα καρφιά τοποθετήθηκαν τον Μάιο προκειμένου να μην κοιμούνται στην πρόσοψη του κτηρίου άστεγοι και χαλάει η μόστρα.

Η πραγματικότητα είναι, όμως, ότι αυτού του είδους η «αντιμετώπιση» του προβλήματος των αστέγων δεν είναι καινούργιο φρούτο αλλά χρησιμοποιείται εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία σε πολλές πόλεις στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Μεγάλα μεταλλικά καρφιά ή μεγάλες τσιμεντένιες ακίδες  τοποθετούνται έξω από κτήρια και κάτω από γέφυρες ενώ διαχωριστικά τοποθετούνται στα παγκάκια για να μην μπορούν οι άστεγοι να ξαπλώσουν.

Στο βίντεο που ακολουθεί έχουν καταγραφεί οι διάφορες πατέντες που έχουν σκεφθεί οι λεγόμενοι καθ΄ύλην αρμόδιοι στη Γαλλία, στον Καναδά, στις ΗΠΑ και όχι μόνον για να απομακρύνουν τους αστέγους από τη βιτρίνα της πόλης.  
 
ΥΓ
Με την ελπίδα να μην βρεθεί κανένα σαΐνι στην Ελλάδα που θα θελήσει να μιμηθεί το design του αποκλεισμού και του φόβου


πηγή

Carmina Burana

Σκηνική καντάτα του γερμανού συνθέτη και μουσικοπαιδαγωγού Καρλ Ορφ (1895-1982).

Γράφτηκε το 1935 για μεγάλη ορχήστρα, χορωδία και σολίστ. Είναι βασισμένη σε μεσαιωνικά ποιήματα του 12ου και 13ου αιώνα, που γράφτηκαν από μοναχούς και ανακαλύφθηκαν σε πάπυρο το 1803 στο μοναστήρι των Βενεδικτίνων στο Μπόιερν της Βαυαρίας, εξ ου και η ονομασία τους Carmina Burana (Κάρμινα Μπουράνα), στα λατινικά Τα τραγούδια του Μπόιερν.

Το χειρόγραφο που βρέθηκε περιλαμβάνει 228 ποιήματα, θρησκευτικού και κοσμικού περιεχομένου, πολλά από τα οποία είναι γραμμένα σε διάφορες γλώσσες ή χρησιμοποιούν λέξεις από διαφορετικές γλώσσες μέσα στο ίδιο ποίημα (Μακαρονισμός). Ο Ορφ μελοποίησε 24 κοσμικά ποιήματα για την τύχη, τον έρωτα και το κρασί.

H πρεμιέρα του έργου δόθηκε στις 8 Ιουνίου 1937 στη Φρανκφούρτη. Η μεγάλη επιτυχία των Carmina Burana αιφνιδίασε τον Ορφ, που έγραψε έμπλεος χαράς στον εκδότη του: «Ό,τι συνέθεσα μέχρι τώρα και το έχεις στην κατοχή σου πρέπει να καταστραφεί. Το έργο μου αρχίζει με το Carmina Burana».

To Ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας θορυβήθηκε με το περιεχόμενο κάποιων ποιημάτων. Παρόλα αυτά, έγινε το πιο δημοφιλές για το κοινό μουσικό κομμάτι που γράφτηκε στη δεκαετία του '30. Η δημοτικότητά του διαρκώς αυξανόταν μετά τον πόλεμο και τη δεκαετία του '60 έγινε τμήμα του διεθνούς κλασικού ρεπερτορίου.

Στη χώρα μας, το Carmina Burana έγινε γνωστό στα μέσα της δεκαετίας του '80, κυρίως από την πομπώδη εισαγωγή του Ο Fortuna, που «άνοιγε» τις συγκεντρώσεις του «Ανδρεϊκού» ΠΑΣΟΚ.

Το έργο χωρίζεται σε πέντε βασικά τμήματα και 25 συνολικά μέρη, με το πρώτο να επαναλαμβάνεται κατά το ήμισυ στο τέλος:

Fortuna Imperatrix Mundi (Τύχη αυτοκράτειρα του κόσμου)

1. O Fortuna (Ω, Τύχη)
2. Fortune plango vulnera (Θρηνώ της τύχης τα χτυπήματα)

Ι. Primo vere (Άνοιξη)

3. Veris leta facies (Το χαρούμενο πρόσωπο της Άνοιξης)
4. Omnia sol temperat (O ήλιος κυβερνά τα  πάντα)
5. Ecce gratum [Ιδού η χαρούμενη (άνοιξη)]

Uf dem Anger (Στο Λιβάδι)

6. Tanz (Χορός)
7. Floret silva nobilis (Το ευγενικό δάσος με τα άνθη)
8. Chramer, gip die varwe mir (Γυρολόγε, δώσ' μου χρώμα)
9. Reie (Είδος κυκλικού χορού)
10. Were diu werlt alle min (Όλος ο κόσμος δικός μου) «...Θα χάριζα όλο τον κόσμο για να κράταγα  στην αγκαλιά του τη βασίλισσα της Αγγλίας» λέει ένα στιχάκι.

ΙΙ. In Taberna (Στην Ταβέρνα)

11. Estuans interius (Φλέγομαι μέσα μου)
12. Olim lacus colueram (Κάποτε ζούσα στις λίμνες)
13. Ego sum abbas (Εγώ είμαι ο ηγούμενος) …«και μοναχοί μου οι πότες», συνεχίζει το ποίημα.
14. In taberna quando sumus (Όταν είμαστε στην ταβέρνα)

ΙΙΙ. Cour d'amours (Η Αυλή της Αγάπης)

15. Amor volat undique (Η Αγάπη πετάει  παντού)
16. Dies, nox et omnia (Μέρα, νύχτα και κάθε τι)
17. Stetit puella (Ένα κορίτσι στέκεται)
18. Circa mea pectora (Στο στήθος μου)
19. Si puer cum puellula (Εάν ένα αγόρι με ένα κορίτσι) ...«μείνουν σε ένα μικρό δωμάτιο, τι ευτυχία», συνεχίζει το ποίημα.
20. Veni, veni, venias (Έλα, Έλα, Ω, Έλα)
21. In truitina (Στην ισορροπία)
22. Tempus est iocundum (Χαρούμενος είναι ο χρόνος)
23. Dulcissime (Γλυκυτάτη)

Blanziflor et Helena (Μπλαζινφλόρ και Ελένη)

24. Ave formosissima (Σε χαιρετώ ομορφοτάτη)

Fortuna Imperatrix Mundi (Τύχη, αυτοκράτειρα του κόσμου)

25. O Fortuna (Ω, Τύχη)

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr

Πορτρέτα ανθρώπων που ζουν με ένα δολάριο την ημέρα

Απλά θα ήθελα να ξέρω τι μισθό έχουν οι αξιωματούχοι και οι υπάλληλοι του Διεθνούς Οργανισμού για την καταπολέμηση της πείνας και της φτώχειας… Κατά τα άλλα διαβάστε μερικά γεγονότα για τους φτωχούς της γης, όπως ακριβώς τα αναμεταδίδει η πηγή tvxs.gr και o-klooun.com

Περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο επιβιώνουν με ένα δολάριο την ημέρα, ή και λιγότερο. Aν και οι λόγοι διαφέρουν, οι κακουχίες της ζωής τους είναι παρόμοιες. Το βιβλίο του Τόμας Ναζάριο, ιδρυτή του Διεθνούς Οργανισμού για την καταπολέμηση της πείνας και της φτώχειας, καταγράφει την καθημερινότητα των ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας σε όλο τον κόσμο.

Οι ιστορίες αυτών των ανθρώπων παίρνουν σάρκα και οστά με τις φωτογραφίες της Ρενέ Μπίερ, διάσημης φωτορεπόρτερ που είναι βραβευμένη με βραβείο Pulitzer.

Αλβάρο Καλάντσα Κίσπε, εννέα ετών, βόσκει λάμα πριν από το σχολείο, και τα μαζεύει το βράδυ. Ζει στην οροσειρά Akamani της Βολιβίας, 13.000 πόδια πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, όπου τα σπίτια δεν έχουν μόνωση, ηλεκτρικό, και κρεβάτια.

Φάτι, οκτώ ετών, εργάζεται με άλλα παιδιά που ψάχνουν για ηλεκτρονικές συσκευές μέσα στα επικίνδυνα απόβλητα σε μια χωματερή στην Άκρα της Γκάνα. Ισορροπεί στο κεφάλι της έναν κουβά που περιέχει τα μέταλλα που έχει βρει. Κλαίει από πόνο, επειδή πάσχει από ελονοσία.

Χουνούπα Μπεγκούμ, 13 ετών. Είναι τυφλή τα τελευταία 10 χρόνια και ζει στο Νέο Δελχί, ​​Ινδία. Η επαιτεία είναι μόνο εισόδημα της οικογένειάς της. Η μητέρα και ο αδελφός της είναι πολύ άρρωστοι για να εργαστούν και ο πατέρας της είναι νεκρός.

Χόρα Φλορίν, 28 ετών, μεγάλωσε σε ένα ορφανοτροφείο της Ρουμανίας, και τώρα ζει σε ένα υπόγειο αποχέτευσης στο Βουκουρέστι, όπου οι αεραγωγοί θέρμανσης την κρατούν ζεστή το βράδυ.

Λαβόν, 27 ετών, εργάζεται σε ένα πορνείο, στο Μπαγκλαντές. Στη φωτογραφία κρατά την κόρη της, ο πατέρας της οποίας ήταν ένας πελάτης του πορνείου.

Βίσχαλ Σινγκ, έξι ετών, φροντίζει ένα κοριτσάκι που η μητέρα του είναι μακριά, σε μια παραγκούπολη στο νότιο Δελχί, στην ​​Ινδία. Ο Βισχάλ είναι τυχερός κατά μία έννοια: όταν δεν εργάζεται είναι σε θέση να πηγαίνει σε ένα σχολείο για τα παιδιά της γειτονιάς.

Σουμπάντρα Ντεβί, 40 ετών, εργάζεται σε ένα εργοτάξιο στην Νταραμσάλα της Ινδίας.

Άννα-Μαρία Τουντόρ, 4 ετών, ζει στο Βουκουρέστι, στη Ρουμανία. Ο πατέρας της είναι πολύ άρρωστος για να εργαστεί και η οικογένειά της αντιμετωπίζει τον κίνδυνο έξωσης από το σπίτι ενός δωματίου, το οποίο δεν έχει μπάνιο ή τρεχούμενο νερό.

Οι Καγιάγιο είναι κορίτσια στην Γκάνα που ταξιδεύουν σε πόλεις για να εργαστούν ως αχθοφόροι στις αγορές. Ζουν σε κονότητες, συχνά κοντά ή πάνω από τη χωματερή της πόλης. Η Σαρίφα Μονάρο (στο κέντρο), 23 ετών, εργάζεται πολλές ώρες για 50 λεπτά την ημέρα.

Νινανκόρ Γκμάφου, έξι ετών, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα των παιδιών σε όλο τον κόσμο, που εργάζονται για να στηρίξουν τις οικογένειές τους. Ο Νινανκόρ βόσκει αγέλες βοοειδών στη βροχή, στην περιοχή Βόλτα, στη Γκάνα. Ονειρεύεται να πάει στο σχολείο, αλλά αυτό είναι μάλλον απίθανο.

https://www.youtube.com/watch?v=ZsmeuC38nkw#t=79

Πώς αφήσαμε...

Πώς αφήσαμε τις ώρες και χάθηκαν.

Προσπαθώντας απεγνωσμένα να κερδίσουμε μια θέση στην αντίληψη των άλλων...

Οδυσσέας Ελύτης

Για τις αφίσες με τα ουράνια τόξα που δεν κολλήσαμε...

Υπάρχουν πάντα κάποια δειλινά , όταν ο ήλιος σκορπιέται και χαρίζεται στα κύματα, όταν ο Θεός χωράει σε ένα μικρό ροδί συννεφάκι , που εμείς , καθισμένοι στην κουβέρτα, παίρνουμε τη κιθάρα μας και τραγουδάμε...

Όχι δεν είμαστε πικραμένοι...Ναυαγοί είμαστε σε μια απέραντη νοσταλγία. Τραγουδάμε για τη ψυχή μας , που νομίσαμε πως τη κάναμε σημαία της γης...Για τα ξύλινα αλογάκια και τις καραμούζες μας που ξεκινήσαμε να κατατροπώσουμε τον εχθρό. Για τις αφίσες με τα ουράνια τόξα που δεν κολλήσαμε...Για το παραμύθι που δεν είπαμε...Για τον κόσμο που δεν χώρεσε στ'όνειρό μας...

Αλκυόνη Παπαδάκη

Έτσι απλά