"Κεραυνοί" του Στέιτ Ντιπάρτμεντ: Κατάχρηση εξουσίας και έξαρση της ρατσιστικής βίας στην Ελλάδα

Δημοσιεύθηκε η ετήσια έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλον τον κόσμο για το 2013. "Μαύρα" στοιχεία για την Ελλάδα. Τι λέει για Χρυσή Αυγή, "μακεδονική" μειονότητα και μετανάστες

Πληθαίνουν οι ρατσιστικές και ξενοφοβικές δραστηριότητες της "Χρυσής Αυγής" σε βάρος μεταναστών και άλλων. Την ίδια ώρα πολλαπλασιάζονται τα ζητήματα που σχετίζονται με την αντιμετώπιση των μεταναστών καθώς και οι συλλήψεις πολιτικών και άλλων ατόμων που κατηγορούνται για διαφθορά και κατάχρηση εξουσίας. Τα παραπάνω αναφέρει το σχετικό με την Ελλάδα, κεφάλαιο της έκθεσης του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Η έκθεση περιγράφει την Ελλάδα ως συνταγματική και πολυκομματική κοινοβουλευτική δημοκρατία και τις τελευταίες εκλογές ελεύθερες και δίκαιες. Οι αρχές διατηρούν πραγματικό έλεγχο επί των δυνάμεων ασφαλείας, ωστόσο υπήρξαν ισχυρισμοί για ορισμένες καταχρήσεις εξουσίας από τις δυνάμεις ασφαλείας, σύμφωνα με το Στειτ Ντιπάρτμεντ.

Τα πιο σημαντικά προβλήματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που καταγράφει η νέα έκθεση, αφορούν σε απρόκλητη ρατσιστική βία κατά μεταναστών και ατόμων που θεωρούνται ξένοι.

Οι βίαιες επιθέσεις εναντίον μεταναστών από Έλληνες πολίτες επισημαίνονται στην ετήσια έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ως ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα.

Οι ελληνικές αρχές ασκούν αποτελεσματικό έλεγχο στα αρμόδια σώματα ασφαλείας, αναφέρεται στην έκθεση, ωστόσο, υπάρχουν καταγγελίες για παραβιάσεις από ορισμένα μέλη των υπηρεσιών ασφάλειας.

Εκφοβισμοί και βασανιστήρια

Άλλα σημαντικά προβλήματα, θεωρούνται για τους συντάκτες της έκθεσης του αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών, οι συνθήκες διαβίωσης στα Κέντρα Κράτησης Μεταναστών και τις ελληνικές φυλακές, καθώς επίσης οι διακρίσεις που γίνονται εις βάρος των Ρομά στην Ελλάδα.

Αν και η ελληνική νομοθεσία απαγορεύει ρητά την χρήση πρακτικών εκφοβισμού και βασανιστηρίων από τις αρχές, υπήρχαν περιστατικά την περσινή χρονιά, που δημοσιοποιήθηκαν από οργανώσεις προάσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για κακοποιήσεις παράνομων μεταναστών, αιτούντων πολιτικού ασύλου, φυλακισμένων αλλά και διαδηλωτών, από άνδρες του λιμενικού σώματος και της αστυνομίας.

Η οργάνωση Διεθνής Αμνηστία, επισημαίνεται στην έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, έχει αναφερθεί συγκεκριμένα σε περιστατικά ξυλοδαρμού συλληφθέντων, όπως των νεαρών στην Κοζάνη που συνελήφθησαν μετά από καταδίωξη για ληστεία και υπέστησαν ξυλοδαρμούς κατά την ανάκριση.

Στην έκθεση αναφέρεται το περιστατικό, αλλά και το γεγονός ότι η αστυνομία παραποίησε τις φωτογραφίες των νεαρών, που έδωσε η ίδια στην δημοσιότητα μετά τον ξυλοδαρμό, υποστηρίζοντας ότι το έκανε για να είναι οι δράστες "αναγνωρίσιμοι".

Η οργάνωση Human Rights Watch για το 2013 στην Ελλάδα έχει καταγράψει τουλάχιστον 35 περιστατικά κακοποίησης μεταναστών σε Κέντρα Κράτησης και φυλακές, ενώ επισημαίνονται βίαια περιστατικά κατά μεταναστών στην διάρκεια των επιχειρήσεων "Ξένιος Ζευς" που πραγματοποιούσε η ελληνική αστυνομία σε περιοχές της Αττικής.

Η Διεθνής Αμνηστία, έχει δημοσιοποιήσει, επίσης, καταγγελίες για προσπάθειες των ανδρών του λιμενικού σώματος να οδηγήσουν βάρκες με παράνομους μετανάστες, πίσω στα χωρικά ύδατα των χωρών από όπου ξεκίνησαν.  

Οι συνθήκες κράτησης στις ελληνικές φυλακές δεν είναι σύννομες με τους διεθνείς κανόνες, αλλά ούτε και με την ελληνική νομοθεσία, επισημαίνεται στην έκθεση.

Η Ελευθερία της Έκφρασης στην Ελλάδα είναι θεσμοθετημένη και προστατεύεται, ωστόσο υπάρχουν εξαιρέσεις, αναφέρεται στην έκθεση του αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών, όπως για παράδειγμα όταν κάποιος υποκινεί τους συμπολίτες του σε φυλετικές και κοινωνικές διακρίσεις, εκδηλώσεις μίσους και βίαιες συμπεριφορές.

Εφαρμογή των περιορισμών έγινε σε αρκετές περιπτώσεις το 2013, αναφέρουν οι συντάκτες της έκθεσης, αλλά σε καμία περίπτωση δεν εφαρμόστηκαν στην περίπτωση μελών της νεοναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή, παρά το γεγονός ότι χαιρετούσαν ναζιστικά σε δημόσιους χώρους και είχαν σε πολλές περιπτώσεις κάνει απειλητικές δηλώσεις κατά μεταναστών, Εβραίων και άλλων κοινωνικών και φυλετικών ομάδων.

Όσον αφορά την Ελευθερία του Τύπου, μεταξύ των αρνητικών εξελίξεων, επισημαίνονται οι συλλήψεις φωτορεπόρτερ που φωτογράφιζαν αστυνομικούς κατά την διάρκεια διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας, το κλείσιμο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης, καθώς επίσης και οι διώξεις που υπέστη ο δημοσιογράφος που δημοσιοποίησε τη Λίστα Λαγκάρντ.

Επικριτική για την Τουρκία

Όσον αφορά την Τουρκία, η έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ είναι και φέτος έντονα επικριτική σε αρκετούς τομείς παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και γίνεται λόγος για παράνομες συλλήψεις και φυλακίσεις, για βασανισμούς δημοσιογράφων, ακαδημαϊκών και ακτιβιστών.

Για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία γίνεται αναφορά και στα προβλήματα που αντιμετωπίζει το Οικουμενικό Πατριαρχείο και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο για τις θρησκευτικές ελευθερίες.

Τα βασικά προβλήματα στον τομέα της προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου στην Τουρκία, κατά το 2013, σημειώνεται και η παρεμβολή της κυβέρνησης στην ελευθερία του λόγου και της συνάθροισης και γίνεται ειδική αναφορά στη χρήση βίας για τη διάλυση των συγκεντρώσεων στο πάρκο Γκεζί και στις συλλήψεις μεγάλου αριθμού πολιτών και δημοσιογράφων.

Επίσης, υπογραμμίζεται ότι υπάρχουν ασαφείς και γενικοί νόμοι που δημιουργούν κλίμα αδιαφάνειας και αδικίας στον τομέα της Δικαιοσύνης, καθώς και ελλιπής προστασία ευαίσθητων ομάδων του πληθυσμού, όπως οι γυναίκες και τα παιδιά. Τέλος, επισημαίνονται κατηγορίες για δολοφονίες από μέλη των Σωμάτων Ασφαλείας και ότι υπάρχουν ελάχιστες συλλήψεις και καταδίκες μελών των Σωμάτων Ασφαλείας για διαφθορά ή κακομεταχείριση.

Δηλώσεις Τζον Κέρι

Με αφορμή την παρουσίαση της έκθεσης, ο υπουργός Εξωτερικών Τζον Κέρι δήλωσε ότι «μαζί με πολλές άλλες χώρες, οι ΗΠΑ επαναβεβαιώνουν την δέσμευσή τους για έναν κόσμο όπου ο κάθε πολίτης θα έχει το δικαίωμα να εκφράζει τη γνώμη του ελεύθερα, χωρίς να υπόκειται σε διώξεις».

Ο Τζον Κέρι σημείωσε επίσης ότι «το ιστορικό των ΗΠΑ, όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν είναι τέλειο», προσθέτοντας στη συνέχεια ότι «έχουμε πολλά ακόμα να κάνουμε για να διασφαλίσουμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια».

Αναφερόμενος σε χώρες με έντονες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων ξεχώρισε τη Συρία, τη Ρωσία, την Κίνα και την Αίγυπτο για τη χρήση περιοριστικών νόμων, όπως είπε, με σκοπό την καταστολή της αντιπολίτευσης, μειονοτήτων και δημοσιογράφων.

Στην έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε παγκόσμιο επίπεδο, σε γενικές γραμμές, αναφέρεται ότι σε αρκετές περιπτώσεις έχουν αυξηθεί παρεμβάσεις κυβερνήσεων στις κοινωνίες πολιτών και στις ελευθερίες συνάθροισης και συνεταιρισμού, υπάρχουν αυξανόμενοι περιορισμοί στην ελευθερία της έκφρασης, παρατηρείται σε πολλές χώρες έλλειψη λογοδοσίας από τις δυνάμεις ασφαλείας, καθώς και έλλειψη αποτελεσματικής προστασίας εργατικών δικαιωμάτων.

Επίσης, σημειώνεται ότι παρατηρείται συνέχιση της περιθωριοποίησης ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων και ιδιαίτερα θρησκευτικών, εθνικών, των γυναικών και των παιδιών, των ομοφυλοφίλων και των ατόμων με ειδικές ανάγκες.

(Με πληροφορίες από: "Η Φωνή της Αμερικής", "Τα Νέα")

πηγή

Ηθική και σοφία

Ένας Σοφός ήρθε μια μέρα σε μια πόλη για να διδάξει τους κατοίκους της. Στην αρχή οι άνθρωποι ενθουσιάστηκαν με όσα άκουγαν. Αλλά η πορεία της πνευματικής ζωής ήταν τόσο σκληρή, που σιγά σιγά άνδρες και γυναίκες τον εγκατέλειψαν και στο τέλος κανείς δεν έμεινε να τον ακούσει.... Ένας ταξιδιώτης είδε τον Σοφό να κηρύσσει μόνος του και τον ρώτησε:

-Γιατί εξακολουθείς να επαινείς τις αρετές και να καταδικάζεις τις ακολασίες; Δεν βλέπεις ότι κανείς εδώ δεν σε ακούει...;

-Στην αρχή ήλπιζα ότι θα αλλάξω τους ανθρώπους, είπε ο Σοφός.... Αν εξακολουθώ και κηρύττω, είναι μόνο και μόνο για να εμποδίζω τους ανθρώπους να αλλάξουν εμένα... 

Like

Τα σταφύλια της οργής

Τα «Σταφύλια της οργής», το αδιαμφισβήτητο αριστούργημα του Τζον Στάινμπεκ, είναι η ιστορία των ταπεινών και καταφρονεμένων της Αμερικής στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, στις αρχές της δεκαετίας του 1930, αμέσως μετά το μεγάλο κραχ του 1929.

Με τις σοδειές τους κατεστραμμένες από παρατεταμένη ξηρασία και από θυελλώδεις ανέμους που κουβαλούσαν πυκνά σύννεφα από χώμα, ξεριζωμένοι από τα χωράφια τους λόγω της εισβολής των νέων καλλιεργητικών μεθόδων, χιλιάδες εξαθλιωμένοι αγρότες του αμερικανικού Νότου εγκαταλείπουν τις εστίες τους κατευθυνόμενοι προς τη Γη της Επαγγελίας, την Καλιφόρνια.

Με τα λιγοστά υπάρχοντά τους φορτωμένα σε σαραβαλιασμένα φορτηγάκια ζουν ένα ταξίδι ολωσδιόλου εφιαλτικό ελπίζοντας να βρουν δουλειά και ψωμί. Τις τύχες μιας από αυτές τις οικογένειες παρακολουθεί το βραβευμένο με πούλιτζερ μυθιστόρημα του Στάινμπεκ (1939) και η πιστή κινηματογραφική του μεταφορά ένα χρόνο μετά.

Για να αποδώσει όσο μπορούσε πιο ρεαλιστικά την εξιστόρησή του, ο συγγραφέαςέζησε για ένα διάστημα ανάμεσα στους εσωτερικούς μετανάστες, οι οποίοι, φθάνοντας στον προορισμό τους, δεν άργησαν να αντιληφθούν ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως είχαν ελπίσει: τους περίμεναν η καχυποψία, η εχθρότητα, η αναδουλειά, η πείνα και η ανάλγητη συμπεριφορά των εργοδοτών και των εκπροσώπων του κράτους.

Το βιβλίο του Στάινμπεκ συζητήθηκε όσο κανένα άλλο στην εποχή του, με την ίδια ζέση επαινέθηκε και κατηγορήθηκε («ένα μάτσο ψέματα», «κομμουνιστική προπαγάνδα», κ.α.). Χαρακτηριστικά, εξαιτίας του γεγονότος ότι οι τράπεζες θεωρούσαν το μυθιστόρημα επικίνδυνα ανατρεπτικό, η εταιρία παραγωγής20th Century Fox γύρισε την ταινία με τον παραπλανητικό τίτλο «Λεωφόρος 66», το όνομα της κεντρικής λεωφόρου στις ΗΠΑ που οδηγεί στην Καλιφόρνια. Παρά τις πιέσεις, το βιβλίο διαβάστηκε ευρύτατα και εξακολουθεί να αποτελεί ένα από τα κλασικά αριστουργήματα της αμερικανικής αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Δεν έχουμε τη δική μας ψυχή. Έχουμε ένα μέρος από μια μεγάλη ψυχή. Μια μεγάλη ψυχή που ανήκει σε όλους...

Θα βρίσκομαι παντού μέσα στο σκοτάδι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου δίνουν μάχη για να φάνε οι πεινασμένοι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου ο μπάτσος δέρνει τον ανήμπορο. Θα βρίσκομαι εκεί όπου οι άνθρωποι φωνάζουν επειδή είναι έξαλλοι και δεν αντέχουν άλλο.

Αλλά θα βρίσκομαι και εκεί όπου τα παιδιά γελούν επειδή πεινούν μα ξέρουν ότι το δείπνο τα περιμένει. Και θα βρίσκομαι εκεί όταν οι άνθρωποι θα τρώνε τους δικούς τους καρπούς και θα ζουν στα σπίτια που οι ίδιοι έφτιαξαν.

Θα βρίσκομαι εκεί...

Ο Χένρι Φόντα ήταν αυτός θα κατέγραφε στο πάνθεον της 7ης τέχνης τις παραπάνω φράσεις, υποδυόμενος τον κεντρικό ήρωα, Τομ Τζόουντ, στην κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος. Ανάμεσα σε εξαιρετικές ερμηνείες αυτές που ξεχωριζουν ειναι του Χένρι Φόντα και της μητερας του στο φιλμ την οποία υποδύεται έξοχα η Τζέιν Ντάργουελ, κερδιζοντας ετσι και το όσκαρ.

Ο δημιουργικός εγκέφαλος της ταινίας, ωστόσο, ήταν ο σκηνοθέτης Τζoν Φορντ, ο οποίος κέρδισε το όσκαρ σκηνοθεσίας μετατρέποντας, με τη συνδρομή του οπερατέρ Γκρεγκ Τόλαντ, σε αξέχαστες εικόνες τις σελίδες του Στάινμπεκ.

Η σκηνοθετική ευφυΐα του ήταν η τολμηρή και άκρως αντιεμπορική ατμόσφαιρατης ταινίας μέσα από κάδρα της αμερικανικής φύσης στην απόλυτη μαυρίλα της: έρημες πεδιάδες, συννεφιασμένος ουρανός, λασπωμένοι δρόμοι. Μια προσέγγισή που διατήρησε στον υπέρτατο βαθμό το προνόμιο της εντιμότητας στην απεικόνιση των πραγματικών συνθηκών.

Τα «Σταφύλια της οργής» εξακολουθούν, ακόμη και σήμερα, να εντάσσονται σε πολλές λίστες των δέκα καλύτερων ταινιών στην ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου.

Σκηνοθεσία: John Ford
Παραγωγή: Darryl F. Zanuck, Nunnally Johnson
Σενάριο: Nunnally Johnson, βασισμένο στο μυθιστόρημα The Grapes of Wrath του John Steinbeck
Παίζουν: Henry Fonda, Jane Darwell, John Carradine, Shirley Mills, John Qualen, Eddie Quillan
Μουσική: Alfred Newman
Οπερατέρ: Gregg Toland
Μοντάζ: Robert L. Simpson

Τα σταφύλια της οργής (1940) από tvxorissinora

Τζον Στάινμπεκ: Ο συγγραφέας προσπαθεί να εξηγήσει τα ανεξήγητα

Στις 20 Δεκέμβρη 1968, έφυγε από τη ζωή ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της αμερικανικής λογοτεχνίας. Ο πολυβραβευμένος και πολυγραφότατος Τζον Στάινμπεκ χάρισε στην αμερικανική πολιτισμική κληρονομιά αριστουργήματα, όπως τα «Σταφύλια της οργής» (1938) (Δείτε εδώ την ταινία), για το οποίο απέσπασε το βραβείο Πούλιτζερ το 1940, ενώ τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1962. «Σε απόλυτη μοναξιά, ο συγγραφέας προσπαθεί να εξηγήσει τα ανεξήγητα», είχε πει ο ίδιος.

Ο Τζον Ερνστ Στάινμπεκ ο Νεότερος γεννήθηκε στην πόλη Σαλίνας της Καλιφόρνια. Η καταγωγή του ήταν από Γερμανία και Ιρλανδία. Μάλιστα, το όνομα του Γερμανού προπάππου του από την πλευρά του πατέρα του ήταν Γιόχαν Άντολφ Γκροστάινμπεκ, αλλά το συντόμευσε μετά τη μετανάστευσή του στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Μεγαλωμένος σε μία μικρή αγροτική πόλη, με τον πατέρα του, Τζον Στάινμπεκ τον Πρεσβύτερο, ο οποίος δούλευε ως ταμίας και τη μητέρα του, Όλιβ Χάμιλτον, πρώην δασκάλα, ο μικρός Στάινμπεκ δούλευε και ο ίδιος τα καλοκαίρια σε κοντινά κτηνοτροφικά αγροκτήματα. Το 1919 τελείωσε το Λύκειο, ενώ το 1920 άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα, με διαλείμματα, στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ μέχρι το 1925, χωρίς τελικά να καταφέρει να πάρει πτυχίο.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929 τον ανάγκασε να αλλάξει διάφορα επαγγέλματα, όπως αυτό του ξεναγού, του επιστάτη στο ιχθυοτροφείο του Ταχόε Σίτυ και του μεταφορέα σε μία αποθήκη εμπορευμάτων στο Σαν Φρανσίσκο. Ο πατέρας του τον βοήθησε οικονομικά παρέχοντας του δωρεάν στέγαση και δάνεια, ώστε να αφιερωθεί στο πάθος για συγγραφή. Εκείνη την περίοδο δημοσιεύτηκε το πρώτο μυθιστόρημα του με τίτλο «Η Χρυσή Κούπα» (Cup of Gold). Παράλληλα, παντρεύτηκε τη πρώτη του γυναίκα, Κάρολ Χέννινγκ, τον Ιανουάριο του 1930.

Η πρώτη συγγραφική του επιτυχία ήρθε το 1935 με το μυθιστόρημα «Η Πεδιάδα της Τορτίλια» (Tortillia Flat), το οποίο του χάρισε το Χρυσό Μετάλλιο της Λέσχης της Κοινοπολιτείας της Καλιφόρνια και έγινε ταινία το 1942. Η εμπειρία του Κραχ τον ενέπνευσε να γράψει μία σειρά από έργα, ανάμεσά τους το «Άνθρωποι και Ποντίκια» (Of Mice and Men) και «Τα Σταφύλια της Οργής» (The Grapes of Wrath), τα οποία γνώρισαν τεράστια επιτυχία και τον καθιέρωσαν στην αμερικάνικη λογοτεχνική σκηνή.

Συγκεκριμένα, το έργο «Άνθρωποι και ποντίκια», μετά τη θεατρική μεταφορά, στην οποία ο Στάινμπεκ αρνήθηκε να παρευρεθεί για να μην απογοητευτεί από το αποτέλεσμα, μεταφέρθηκε το 1939 στον κινηματογράφο. Αντίστοιχα, «Τα Σταφύλια της Οργής», το οποίο θεωρείται από πολλούς ως το καλύτερο έργο του, απέσπασε το βραβείο Πούλιντζερ το 1940, ενώ χάρισε στον Χένρι Φόντα μία υποψηφιότητα για Όσκαρ, όταν μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη Τζον Φορντ. Μάλιστα, το βιβλίο αυτό θεωρήθηκε άσεμνο και παραπλανητικό και απαγορεύτηκε η κυκλοφορία του στα δημόσια σχολεία και τις βιβλιοθήκες της επαρχίας του Κερν από τον Αύγουστο του 1939 ως τον Ιανουάριο του 1941.

Το 1943 υπήρξε μία σημαντική χρονιά για τον Στάινμπεκ, καθώς διετέλεσεπολεμικός ανταποκριτής στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο για την εφημερίδα New York Herald Tribune, δούλεψε με το Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (τον πρόγονο της CIA) και παντρεύτηκε τη δεύτερη του γυναίκα Γκουίντολιν "Γκουίν" Κόνγκερ, με την οποία απέκτησε τους δύο γιους του.

Το 1948 έγινε μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας, ενώ τον Δεκέμβριο του 1950 παντρεύτηκε την τρίτη και τελευταία του γυναίκα Ελέιν Σκοτ, η οποία έμεινε μαζί του ως το τέλος της ζωής του.

Ο πόλεμος άφησε στον Στάινμπεκ πολλά ψυχολογικά τραύματα, τα οποία προσπάθησε να γιατρέψει μέσα από το γράψιμό του. Στο σύνολο της συγγραφικής του καριέρας, ο Στάινμπεκ έγραψε 17 μυθιστορήματα και πολλά διηγήματα. Δύο από τα πιο σημαντικά τελευταία του δημιουργήματα ήταν η συγγραφή του κινηματογραφικού σεναρίου «Viva Zapata!», το οποίο γυρίστηκε σε σκηνοθεσία Ελία Καζάν με πρωταγωνιστές τους Μάρλον Μπράντο και Άντονι Κουίν και το «Ανατολικά της Εδέμ» (East of Eden), στην κινηματογραφική μεταφορά του οποίου έκανε το ντεμπούτο του ο Τζέημς Ντην.

Χρόνιος καπνιστής, ο 66χρονος Τζον Στάινμπεκ απεβίωσε στις 20 Δεκεμβρίου 1968 στη Νέα Υόρκη από καρδιακή ανεπάρκεια, ενώ του διαγνώστηκε πλήρη απόφραξη των κυρίων στεφανιαίων αρτηριών. Μετά από επιθυμία του, το σώμα του αποτεφρώθηκε και η τεφροδόχος με τις στάχτες του ενταφιάστηκε στον οικογενειακό τάφο, μαζί με την οικογένεια της μητέρας του, στο Garden of Memories Memorial Park στην πόλη Σαλίνας. 

πηγή

Παράδειγμα προς μίμηση: Δείτε την ανθρωπιά που απέδειξαν η νύφη και ο γαμπρός στον γάμο τους

Το ερωτευμένο ζευγάρι παντρεύτηκε σε εκκλησία του Ηρακλείου και στη συνέχεια πήρε μια απόφαση που συζητήθηκε πολύ...

Τα μικρά είναι και τα πιο σπουδαία! Αλλά αυτά τα 'μικρά" στη ζωή μας είναι τα πιο μεγάλα στην πραγματικότητα. Ένα ζευγάρι ο Κώστας και η Αθανασία παντρεύτηκαν το βράδυ του περασμένου Σαββάτου (22-02-2014) στην Σταλίδα του Ηρακλείου και αποφάσισαν να μοιράσουν το κρέας του γάμου και την τούρτα σε...οικογένειες που έχουν πραγματικά ανάγκη!

Και μάλιστα ζήτησαν και τη βοήθεια της ¨Κίτρινης αποστολής' και του Δημήτρη Αποστολάκη για να μοιραστούν τα φαγητά σε 50 οικογένειες που έδωσαν διπλές και τριπλές ευχές! "Ήταν πραγματικά συγκινητικό αυτό που ζήσαμε με τα παιδιά. Το έκαναν με την ψυχή τους κι έδωσαν χαρά σε πολύ κόσμο. Και σε μας που τα μοιράσαμε" είπε στο cretalive.gr,  o κ.Αποστολάκης που ενθαρρύνει κι άλλους να πάρουν τέτοιες πρωτοβουλίες.

Ο ίδιος ο Δημ. Αποστολάκης έγραψε: "Μερικες φορες συμβαινουν καποια πραγματα στη ζωη που πραγματικα σε ξεπερνανε! Χθες (προχθές) παντρευτηκε ενα νεο ζευγαρι στη Σταλιδα, αγνωστο εντελως σε εμενα!

Σημερα το μεσημερι δεχθηκα ενα τηλεφωνημα απο μια φιλη της ομαδας την Ουρανια, οπου με ενημερωσε οτι το ζευγαρι θελει να δωσει στην Κιτρινη Αποστολη 5 λαμαρινες με κρεας 2 λεκανες με βραστο και 2 κουτες απο τη γαμηλια τουρτα.

Αμεσως κλειστηκε το ραντεβου για το απογευμα οπου το κρεας και η τουρτα μοιραστηκαν σε περιπου 50 οικογενειες!  Οταν λοιπον βλεπεις τετοιες κινησεις λες πως υπαρχει ακομα ανθρωπια και ελπιδα για ενα καλυτερο αυριο!"

πηγή

Αν κάνεις ησυχία ακούς καρδιές να χτυπάνε…(Οι άστεγοι των Αθηνών)

Οοιπορικό στα χαρτόκουτα της Αθήνας. Στα πεζοδρόμια, στις στοές, κάτω από τις γέφυρες και στα πάρκα, εκεί όπου σαν χελώνες χωρίς τα καβούκια τους ζουν οι περίπου 20.000 άστεγοι της πόλης

Κάτω από τη γέφυρα του Ρουφ, ο Αντρέας. Ζούσε στο διαμέρισμά του στο Περιστέρι και ήταν υπάλληλος του δήμου«Μας έκλεψαν, μας αποτέλειωσαν»

Πρώτη στάση, Ταύρος: Με τη δύση του ηλίου, η καντίνα σκοτεινιάζει και παγώνει. «Κάνει κρύο σήμερα», λέει ανάβοντας το λουξάκι. «Είναι η τελευταία φιάλη. Από αύριο σκοτάδι. Είχα και κάτι κεράκια αλλά μου τελείωσαν», μονολογεί και περιστρέφει το βλέμμα της στο χώρο. Η αδύναμη φλόγα του γκαζιού φωτίζει σωρούς από κουβέρτες. «Αυτό ήταν το μαγαζί μου», λέει η κυρία Κωνσταντίνα. «Τώρα είναι το σπίτι μου. Από αρχόντισσα κατάντησα στο δρόμο».

Στο πλάι του φορτηγού, είναι γραμμένο με κόκκινα γράμματα το όνομα του γιου της. «Καντίνα ο Σάκης». Κάποτε, γνώρισε μεγάλες δόξες, από πεινασμένους ξενύχτηδες, στην Ιερά Οδό. «Εγώ, ξέρεις, έκανα το πιο καθαρό και το πιο ωραίο σάντουιτς» εξιστορεί, περήφανη για το ένδοξο παρελθόν της καντίνας. «Ημουν διάσημη στα μπουζουκάδικα. Μέχρι και οι εφημερίδες με είχαν γράψει. Περασμένα μεγαλεία».

«Τόσο εύκολα έμεινα άστεγος», λέει ο Γιώργος«Γύρω στις 10 Φεβρουαρίου του 2012 μείναμε στο δρόμο με τον γιο μου», λέει η 52χρονη ιδιοκτήτρια. Πριν, ζούσε όπως λέει «σε ένα τριάρι, κουκλί στην Κολιάτσου». Μια διπλωμένη κουβέρτα είναι στρωμένη στο διάδρομο, ανάμεσα στο επαγγελματικό ψυγείο-πάγκο και τα ντουλάπια του φορτηγού. Αυτό είναι το κρεβάτι της.

«Τρεις μένουμε εδώ. Ή μάλλον τέσσερις» συνεχίζει η κυρία Κωνσταντίνα, καθώς η Μπρούνα, ένα παιχνιδιάρικο λυκόσκυλο, της δαγκώνει τα κορδόνια. «Ο γιος μου είναι 37 ετών, άνεργος και άστεγος και με πολλά προβλήματα υγείας. Μένει στη Βουλιαγμένη, στα εγκαταλελειμμένα της εκκλησίας που είναι για πώληση. Οταν έρχεται εδώ, του ανοίγω δύο σιδερένιες καρέκλες, μία στη θέση του οδηγού, μία στου συνοδηγού, βάζω από πάνω δυο κουβέρτες και έτοιμο το κρεβάτι». Τα πρωινά, τα δέντρα του δρόμου γίνονται απλώστρες. Μπουγάδα απλωμένη στο δρόμο. Τις ημέρες που έχει αγώνα, στο κοντινό γήπεδο, ανοίγει η δημοτική τουαλέτα. «Αν δεν ανοίξει, πηγαίνουμε στην καντίνα δίπλα, ή πηγαίνουμε στο φαστφουντάδικο. Οχι έξω. Απαγορεύεται κι έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ», μου ψιθυρίζει στο αφτί.

Οσο περνάει η ώρα η καντίνα παγώνει. Κρύος αέρας διαπερνάει την πλαστική σακούλα που είναι κολλημένη με μονωτική ταινία, καλύπτοντας το τζάμι που λείπει. «Μας κλέψανε και μας αποτέλειωσαν», διηγείται η κ. Κωνσταντίνα. «Από δω μπήκαν, πήραν τη μεγάλη γεννήτρια την πεντοχιλιάρα, τη μεγάλη φιάλη, την ψησταριά, την κάβα, όλα τα ποτήρια, την τοστιέρα, μου πήραν τα πάντα. Από κει και πέρα δεν είχα οικονομική ευχέρεια. Για τρία ενοίκια, χάσαμε το σπίτι. Και 2 φορτηγά πράγματα. Δεν έχω ούτε μία φωτογραφία του παιδιού μου από τότε που ήταν μωρό. Δεν έχω μια φωτογραφία της συγχωρεμένης της μητέρας μου και του πατέρα μου. Ολος μας ο θησαυρός, τα χρυσαφικά της μητέρας μου από Τουρκία, η προίκα μου από πορσελάνη. Είχα προθεσμία 6 μήνες. Αλλά εγώ χρήματα δεν είχα. Ούτε για να νοικιάσω αποθήκη και να βάλω τα πράγματα, ούτε για να δώσω τα ενοίκια. Και τα χάσαμε όλα. Ολα! Χάσαμε τον ιδρώτα μιας ζωής. Κι από τότε μένουμε εδώ. Στον δήμο πηγαίνουμε για φαγητό, κάθε Τρίτη μας φέρνει η Αρχιεπισκοπή -να 'ναι καλά- κονσέρβες, μπισκότα και κρουασάν. Κι έτσι επιβιώνουμε». Αν υπήρχε τζίνι που πραγματοποιεί ευχές, «θα ήθελα να ξεκινήσω πάλι τη δουλειά μου. Να τακτοποιήσω τις εκκρεμότητες και να βρω ένα σπίτι να μένω με τον γιο μου και την κοπέλα του. Αλλά για να ξεκινήσω τη δουλειά μου, χρειάζονται χρήματα. Για γεννήτρια, για τοστιέρα, για εμπόρευμα, για την ασφάλεια του αυτοκινήτου, για να πληρώσω μια λογίστρια για το κλείσιμο των χαρτιών, για να βγάλω ξανά άδεια στον δήμο...».

Δεύτερη στάση: πλατεία Κουμουνδούρου: «Δεν λείπουν, εδώ είναι» με διαβεβαιώνει ο Κώστας, ένας από τους άστεγους που μας συνοδεύει στην πλατεία Κουμουνδούρου. Μπροστά από τα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ, πάνω στο τσιμέντο, «με στέγη το σύμπαν» έχει στηθεί ένα πρόχειρο καταφύγιο από χαρτόκουτα και νάιλον. Δίπλα δυο σωροί από παπλώματα, αυτοσχέδιοι υπνόσακοι. «Είναι άνθρωποι μέσα», μας διαβεβαιώνει ο Κώστας. «Αν κάνεις ησυχία ακούς καρδιές να χτυπάνε». Αυτή θεωρείται μια καλή «καβάτζα» για έναν άστεγο. Το μέρος είναι φωτεινό και άρα ασφαλές. Επιπλέον απέχει όσο πρέπει από την πολύβουη Πειραιώς. Αυτή τη στιγμή περνάει το όχημα του δήμου. «Γλιτώνεις κι από αυτόν τον διάολο», λέει ο Κώστας. «Αν σε καταβρέχει; Εννοείται. Λούτσα γίνεσαι. Και μη μου πεις ότι δεν σε βλέπει...».

Χωμένη σε σωρούς από κουβέρτες στην Πειραιώς η κ. ΓεωργίαΣτα 52 της μοιάζει με γιαγιά

«Φέτος υπάρχουν πολλά παιδιά στο δρόμο. Αγαπώ πολύ τα παιδιά της Κουμουνδούρου» λέει η Μαίρη, άστεγη κι αυτή. «Σήμερα θα κοιμηθώ στο 4ο» ενημερώνει τους υπόλοιπους για να μην την ψάχνουν. «Είναι το Πολιτιστικό Κέντρο του δήμου που το ανοίγουν με τα κρύα. Είναι καθαρά εκεί και σου δίνουν και ζεστό γάλα». «Αμα χαθεί ένας», συνεχίζει η ίδια, «αρχίζεις, πού είναι ο Γιώργος, ρε παιδιά, τον είδε κανένας; Την επόμενη πρέπει να τον ψάξουμε. Μπορεί να τσακώνεσαι αλλά την άλλη μέρα είσαι παρέα. Κι αν κάποιος έχει να εμφανιστεί καιρό, 15 ημέρες ας πούμε, ξεκινάς να τον ψάχνεις στα νοσοκομεία».

Λίγα μέτρα πιο κάτω, πάνω στο σκοτεινό πεζοδρόμιο της Πειραιώς, η κυρία Γεωργία διαβάζει την Καινή Διαθήκη. «Πάνω από 50 φορές τη διάβασα», λέει, ενώ τα λεπτά της δάχτυλα με τα βαμμένα ροζ νύχια γυρίζουν τις σελίδες. Στα 52 της έχει όψη γιαγιάς. «Αν είχες κανένα βιβλίο καλά θα ήταν. Εχεις ώρα; Τι μέρα είναι;». Από έφηβη, μέχρι τα 45 της, κάθε βράδυ ξενυχτούσε φτιάχνοντας σάντουιτς. «Είχαμε μια καντίνα κινητή, με σουβλάκια. Εχασα τη μαμά μου. Και χάθηκαν όλα. Εμειναν τα χρέη», λέει επιστρέφοντας στο βιβλίο των Αγίων.

«Αμα βρέξει, άντε να στεγνώσεις»

«Καντίνα ο Σάκης», το «σπίτι» της κυρίας ΚωνσταντίναςΤρίτη στάση Ρουφ: στο αυτοσχέδιο υπνωτήριο που έχει στηθεί κάτω από τη γέφυρα, το θερμόμετρο δείχνει 4 βαθμούς. «Καλωσήρθατε», ακούγεται μια φωνή μέσα από τις κουβέρτες. Είναι ο Αντρέας. «Πόσοι μένετε εδώ;», τον ρωτάω. Το χέρι του, χαραγμένο από το κρύο, μετράει στον αέρα. «Τρεις κοιμόμαστε εδώ, δύο εκεί, ο Γιώργος εκεί κάτω και ένας μέσα στο Audi, όλοι μαζί εφτά». Κάποτε έμενε στο Περιστέρι και δούλευε στον δήμο. Τώρα κοιμάται πάνω σε ένα στρώμα από κουβέρτες και χαρτόκουτα, δίπλα στην «προεδρική». Δίπλα σε σακούλες σκουπιδιών, γεμάτες εφημερίδες και παλιά υφάσματα. Αυτό είναι το κρεβάτι της Μάχης. «Δεν φάνηκε σήμερα», λέει ο Αντρέας. «Θα πήγε στο συσσίτιο».

Στην άλλη γωνία ο Γιώργος, «ο ροκάς». Οταν έχει τα κέφια του τραγουδάει Deep Purple. Αν βρει μπαταρίες, ανοίγει το ραδιοφωνάκι και πιάνει σταθμούς που παίζουν ροκ. «2.500 δίσκους κλάσικ ροκ είχα. Πάνε όλοι. Η ζωή ήταν ωραία πριν το 2005», λέει. Είναι 51 ετών αλλά μοιάζει δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερος. «Οπως γίναν τα πράγματα πρέπει να τα υποστείς. Πούλησα το σπίτι, άνοιξα μια επιχείρηση, δεν πήγε καλά», λέει χωμένος κάτω από τα σκεπάσματα. «Το είχαμε ανοίξει με ένα παιδί από το Ιράν. Ηταν όλα στο όνομά μου. Και τώρα κυνηγάνε εμένα. Αυτός την κοπάνησε. Τόσο εύκολα έμεινα άστεγος. Φιλοξενήθηκα από δω, από κει, ώσπου βγήκα στο δρόμο. Εχεις ένα τσιγάρο;»

«Εχω κοιτάξει για δουλειά. Χρόνια ολόκληρα, έψαχνα αλλά πουθενά τίποτα. Το τηλέφωνο δεν χτυπούσε ποτέ. Δεν ξέρω κάποια τέχνη. Πώς θα δουλέψω σαν εργάτης;», συνεχίζει ο ίδιος. «Πώς περνάει η μέρα εδώ;». «Κάνα βιβλίο διαβάζω», απαντάει. Εκτός αν βρέχει. Αν βρέχει, ο αυτοσχέδιος οικισμός από κουβέρτες πλημμυρίζει. Κι αν ζεις εδώ, ξέρεις ότι «Δεν στεγνώνουν με τίποτα μετά».

«Ο κόσμος βοηθάει περισσότερο τώρα»

Τέταρτη στάση: Μεταξουργείο: Βράδυ Τετάρτης. Η ΕΜΥ έχει προειδοποιήσει για χιόνια. «Ο πιο κρύος χειμώνας ήταν πρόπερσι. Τώρα είναι μια χαρά. Βλέπεις, δεν φοράω το χοντρό το μπουφάν», λέει η Μαίρη, άστεγη από το 2005. «Τι χρειάζεται για να επιβιώσει κάποιος;», τη ρωτάω. «Αγάπη, σεβασμό και επικοινωνία. Αυτά τα τρία χρειάζεται ο άνθρωπος», απαντάει με σιγουριά.

Στο παρελθόν δούλευε ως τηλεφωνήτρια. «Μαζί με όλους απολύθηκα κι εγώ. Μετά έκανα δουλειές του ποδαριού. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα περνούσα τόσο μεγάλες δυσκολίες. Οτι δεν θα μπορούσα να βοηθηθώ από τους δικούς μου ανθρώπους. Ο μπαμπάς μου παίρνει μια σύνταξη του ΟΓΑ, ζει στην επαρχία. Είχα πάει εκεί, έμεινα κάποια χρόνια αλλά μόλις έπιασε η κρίση δεν μπορούσα να βρω κάτι. Προσπάθησα να κρατήσω το σπίτι, δεν άντεξα τα χρέη. Με βοήθησε κάποιος δικός μου, ξεχρέωσα, αλλά το σπίτι δεν μπόρεσα να το κρατήσω».

«Ξενοίκιασα το σπίτι, έστειλα τον γιο μου στους γονείς και έμεινα σε μια εκκλησία. Για λόγους θέρμανσης πήγα μετά σε κάποιο δημόσιο χώρο και μετά φιλοξενήθηκα σε ένα υπόγειο που μου παραχώρησε κάποιος φίλος. Είχε ένα μπάνιο. Κοιμόμουν στο πάτωμα». Τώρα κοιμάται σε μια αποθήκη στο Μεταξουργείο. «Ξέρεις πώς αισθάνομαι; Σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Πρέπει κάποιος να μας ανάψει ένα σπίρτο για να ζεσταθούμε. Είμαστε παγωμένοι. Από τον 10ο όροφο πέσαμε με το κεφάλι και δεν ξέρουμε τι μας έχει συμβεί. Χάσαμε την επαφή με την ανθρώπινη ύπαρξη. Η ζωή στα φέρνει έτσι, στα φέρνει κι αλλιώς...».

«Θυμάμαι», συνεχίζει η ίδια, «μια φορά στα Κάτω Πατήσια, ανέβαινα στο λεωφορείο και κοίταξα έναν άστεγο. Και λέω αυτός ο άνθρωπος πώς ζει;». «Αύριο», μου λέει, «θα πάω να πάρω τα ημερολόγια. Εχω φτιάξει κάτι ωραία ημερολόγια και θα τα πουλήσω να βγάλω 10-20 ευρώ. Χριστούγεννα έρχονται, θα πάρω ένα δωράκι στον σύντροφό μου».

Ιστορίες για τους άστεγους φίλους της, στην Κουμουνδούρου, για τον πατέρα που ζει με την κόρη του σε ένα οικόπεδο. «Φέτος είναι περισσότεροι στο δρόμο. Αλλά παρατηρώ ότι ο κόσμος βοηθάει περισσότερο», λέει η ίδια. «Χάσαμε την επαφή μας ο άνθρωπος με τον άνθρωπο. Κοιτάξαμε τα υλικά, κοιτάξαμε τον εαυτό μας, χάσαμε την ανθρωπιά μας. Και ήρθε η οικονομική κρίση να μας πει ότι η ανθρωπιά είναι αυτή που χάθηκε. Ταμπουρωθήκαμε σε έναν εγωισμό, σε έναν υλισμό, σε ένα σπίτι κι ένα αυτοκίνητο».

πηγή