Γιώργος Σεφέρης: Πάνω σ'έναν ξένο στίχο

Εὐτυχισμένος ποὺ ἔκανε τὸ ταξίδι τοῦ Ὀδυσσέα.

Εὐτυχισμένος ἂν στὸ ξεκίνημα, ἔνιωθε γερὴ τὴν ἀρματωσιὰ

μιᾶς ἀγάπης, ἁπλωμένη μέσα στὸ κορμί του, σὰν τὶς

φλέβες ὅπου βουίζει τὸ αἷμα.

Μιᾶς ἀγάπης μὲ ἀκατέλυτο ρυθμό, ἀκατανίκητης σὰν τὴ

μουσικὴ καὶ παντοτινῆς

γιατί γεννήθηκε ὅταν γεννηθήκαμε καὶ σὰν πεθαίνουμε,

ἂν πεθαίνει, δὲν τὸ ξέρουμε οὔτε ἐμεῖς οὔτε ἄλλος κανείς.

Παρακαλῶ τὸ θεὸ νὰ μὲ συντρέξει νὰ πῶ, σὲ μιὰ στιγμὴ

μεγάλης εὐδαιμονίας, ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ ἀγάπη•

κάθομαι κάποτε τριγυρισμένος ἀπὸ τὴν ξενιτιά, κι ἀκούω

τὸ μακρινὸ βούισμά της, σὰν τὸν ἀχὸ τῆς θάλασσας

ποὺ ἔσμιξε μὲ τὸ ἀνεξήγητο δρολάπι.

Καὶ παρουσιάζεται μπροστά μου, πάλι καὶ πάλι, τὸ φάντασμα

τοῦ Ὀδυσσέα, μὲ μάτια κοκκινισμένα ἀπό του

κυμάτου τὴν ἁρμύρα

κι ἀπὸ τὸ μεστωμένο πόθο νὰ ξαναδεῖ τὸν καπνὸ ποὺ βγαίνει

ἀπὸ τὴ ζεστασιὰ τοῦ σπιτιοῦ του καὶ τὸ σκυλί του

ποὺ γέρασε προσμένοντας στὴ θύρα.

Στέκεται μεγάλος, ψιθυρίζοντας ἀνάμεσα στ' ἀσπρισμένα

του γένια, λόγια της γλώσσας μας, ὅπως τὴ μιλοῦσαν

πρὶν τρεῖς χιλιάδες χρόνια.

Ἁπλώνει μιὰ παλάμη ροζιασμένη ἀπὸ τὰ σκοινιὰ καὶ τὸ

δοιάκι, μὲ δέρμα δουλεμένο ἀπὸ τὸ ξεροβόρι ἀπὸ τὴν

κάψα κι ἀπὸ τὰ χιόνια.

Θὰ 'λεγες πὼς θέλει νὰ διώξει τὸν ὑπεράνθρωπο Κύκλωπα

ποὺ βλέπει μ' ἕνα μάτι, τὶς Σειρῆνες ποὺ σὰν τὶς ἀκούσεις

ξεχνᾶς, τὴ Σκύλλα καὶ τὴ Χάρυβδη ἀπ' ἀνάμεσό μας•

τόσα περίπλοκα τέρατα, ποὺ δέ μας ἀφήνουν νὰ στοχαστοῦμε

πὼς ἦταν κι αὐτὸς ἕνας ἄνθρωπος ποὺ πάλεψε

μέσα στὸν κόσμο, μὲ τὴν ψυχὴ καὶ μὲ τὸ σῶμα.

Εἶναι ὁ μεγάλος Ὀδυσσέας• ἐκεῖνος ποὺ εἶπε νὰ γίνει τὸ ξύλινο ἄλογο

καὶ oἱ Ἀχαιοὶ κερδίσανε τὴν Τροία.

Φαντάζομαι πὼς ἔρχεται νὰ μ' ἀρμηνέψει πῶς νὰ φτιάξω κι ἐγὼ

ἕνα ξύλινο ἄλογο γιὰ νὰ κερδίσω τὴ δική μου Τροία.

Γιατί μιλᾶ ταπεινὰ καὶ μὲ γαλήνη, χωρὶς προσπάθεια,

λὲς μὲ γνωρίζει σὰν πατέρας

εἴτε σὰν κάτι γέρους θαλασσινούς, ποὺ ἀκουμπισμένοι στὰ

δίχτυα τους, τὴν ὥρα ποὺ χειμώνιαζε καὶ θύμωνε ὁ ἀγέρας,

μοῦ λέγανε, στὰ παιδικά μου χρόνια, τὸ τραγούδι τοῦ Ἐρωτόκριτου,

μὲ τὰ δάκρυα στὰ μάτια•

τότες ποὺ τρόμαζα μέσα στὸν ὕπνο μου ἀκούγοντας

τὴν ἀντίδικη μοῖρα τῆς Ἀρετῆς νὰ κατεβαίνει τὰ μαρμαρένια σκαλοπάτια.

Μοῦ λέει τὸ δύσκολο πόνο νὰ νιώθεις τὰ πανιὰ τοῦ καραβιοῦ σου φουσκωμένα ἀπὸ τὴ θύμηση καὶ τὴν ψυχή σου νὰ γίνεται τιμόνι.

Καὶ νά 'σαι μόνος, σκοτεινὸς μέσα στὴ νύχτα καὶ ἀκυβέρνητος σὰν

τ' ἄχερο στ' ἁλώνι.

Τὴν πίκρα νὰ βλέπεις τοὺς συντρόφους σου καταποντισμένους μέσα στὰ

στοιχεῖα, σκορπισμένους: ἕναν-ἕναν.

Καὶ πόσο παράξενα ἀντρειεύεσαι μιλώντας μὲ τοὺς πεθαμένους,

ὅταν δὲ φτάνουν πιὰ οἱ ζωντανοὶ ποὺ σοῦ ἀπομέναν.

Μιλᾶ... βλέπω ἀκόμη τὰ χέρια του ποὺ ξέραν νὰ δοκιμάσουν ἂv ἦταν

καλὰ σκαλισμένη στὴν πλώρη ἡ γοργόνα

νὰ μοῦ χαρίζουν τὴν ἀκύμαντη γαλάζια θάλασσα μέσα στὴν

καρδιὰ τοῦ χειμώνα.

Χρόνια Πολλά

Χρόνια Πολλά σε όλους εμάς για τους οποίους η ΑΓΑΠΗ δεν είναι μια απλή λέξη.

Look at me

Σε όλους τους γάμους η νύφη είναι αυτή που πάντα κλέβει την παράσταση. Στο συγκεκριμένο γάμο η νύφη, Arianna Pflederer, τράβηξε κυριολεκτικά όλα τα βλέμματα πάνω της και τους έκανε όλους να κλάψουν με το υπέροχο στυλ και τη φωνή της, ειδικά όμως και τον περήφανο γαμπρό.

Η νύφη μπήκε μόνη της στην εκκλησία για την τελετή και πριν προχωρήσει στον διάδρομο άρχισε με τη μελωδική της φωνή να τραγουδάει στον γαμπρό, Ryan Pflederer το «Look at me» (της Carrie Underwood). 

1975: Όταν η Σουηδία ψήφιζε για τους μετανάστες

Εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες αγωνιούν τις τελευταίες εβδομάδες. Θα περάσει ο νέος νόμος που θα ρυθμίζει το θέμα της ιθαγένειας των μεταναστών που, χρόνια τώρα ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα; Θα αποκτήσουν τα παιδιά της δεύτερης γενιάς μια πατρίδα; Θα αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου, έστω στις τοπικές εκλογές, ώστε να συμμετέχουν στα κοινά, να καθορίζουν, μέχρι ένα σημείο βέβαια τη ζωή τους;

Στη μνήμη μου έρχεται η εποχή, που κι εγώ μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας, που ζούσαμε στις χώρες της δυτικής Ευρώπης, μετανάστες της δεκαετίας το ’60, φυγάδες της επταετίας της χούντας, ζούσαμε τέτοιες μέρες.

Τριάντα πέντε χρόνια πριν, το 1975, στη Σουηδία, τη χώρα που είχα βρει άσυλο μαζί με περίπου 18.000 Έλληνες μετανάστες-εργάτες, η κυβέρνηση ανακοίνωσε την πρόθεσή της να δοθεί δικαίωμα ψήφου στις εκλογές για την Τοπική αυτοδιοίκηση, στους περίπου 800.000 ξένους και παράλληλα να απλοποιήσει τη νομοθεσία για την απόκτηση ιθαγένειας.

Ήταν ένα καλό νέο. Θυμάμαι τα χαμογελαστά πρόσωπα στα στέκια των μεταναστών. Στις καφετέριες του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού, στα ελληνικά καφενεία του Ρίνκεμπι –τη συνοικία, όπου το 80% των κατοίκων ήταν ξένοι- στις συνελεύσεις και μαζώξεις των συλλόγων και κοινοτήτων, ελληνικών, τουρκικών και άλλων εθνοτήτων. Αναβρασμός παντού. Θα γινόμασταν ισότιμοι πολίτες. Το παράδοξο –σε σχέση με τη σημερινή κατάσταση εδώ- ήταν ότι το θέμα της ιθαγένειας δεν ήταν το βασικό. Ίσως γιατί δικαιώματα είχαμε, το σουηδικό διαβατήριο δεν θα άλλαζε πολλά πράγματα. Αντίθετα το δικαίωμα ψήφου ήταν αυτό που μαςα συνάρπαζε. Οι περισσότεροι από εμάς δεν είχαμε ψηφίσει στη ζωή μας. Οι τελευταίες εκλογές στην Ελλάδα έγιναν το 1964, ήρθε μετά η χούντα, τέλος οι εκλογές…

Ο νέος νόμος πέρασε εύκολα με ομοφωνία όλων των κομμάτων της σουηδικής Βουλής –δεν υπήρχαν Καρατζαφέρηδες και Σαμαράδες εκεί- και σε μερικούς μήνες, το 1976 πήγαμε στις κάλπες. Ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Αυτό που μας είχε στερήσει η πατρίδα μας, το ζήσαμε σε μια ξένη χώρα!

Αυτή ήταν η αρχή. Ακολούθησαν οι εκλογές του 1979, όπου για πρώτη φορά εκλέχθηκε ένας μετανάστης βουλευτής. Και η χαρά μας ήταν διπλή. Ο βουλευτής αυτός ήταν Έλληνας. Ένας εργάτης από την Καλαμαριά Θεσσαλονίκης, ο Αλέκος Χρυσόπουλος, πάτησε το πόδι του στο σουηδικό κοινοβούλιο. Και στην τελετή έναρξης της σουηδικής Βουλής η Ελλάδα είχε την τιμητική της. Ο πρόεδρος του Αριστερού κόμματος –με το οποίο εκλέχτηκε ο Χρυσόπουλος- αρχίζοντας το λόγο του είπε: "Kalosorises Aleko sti souidiki vouli". Και συνέχισε: «Κύριοι βουλευτές καλωσόρισα τον νέο μας βουλευτή στη γλώσσα του, στα ελληνικά. Και το έκανα γιατί πρέπει να συνηθίσουμε κάτι τέτοιο. Ο κόσμος αλλάζει, η Σουηδία αλλάζει και θα ακούμε πολλές γλώσσες εδώ σ΄αυτή την αίθουσα». Και οι αρχηγοί όλων των κομμάτων χαιρέτησαν το γεγονός, τονίζοντας μάλιστα ότι αποτελεί τιμή για τη Σουηδία το γεγονός ότι η πρώτη ξένη γλώσσα που ακούστηκε, ήταν η ελληνική, η γλώσσα της χώρας, όπου γεννήθηκε η Δημοκρατία.

Ως επίλογο: Η Σουηδία είναι η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που στο σύνταγμά της προστέθηκε παράγραφος με την οποία ανακηρύσσεται πολυπολιτισμική κοινωνία.

πηγή

Αντίο Τζένη Βάνου

Απλά ανεπανάληπτη. Από σήμερα και μπρος θα ανήκει στην "χορωδία των Αγγέλων"

Μονοπώλιο εκατομμυριούχων στην Ελλάδα της διαπλοκής

Το περιοδικό «Στερν» δημοσίευσε ρεπορτάζ με τίτλο «Μονοπώλιο των εκατομμυριούχων». Το δημοσίευμα επισημαίνει τις διασυνδέσεις πλουσίων Ελλήνων με πολιτικούς, τη φοροδιαφυγή, αλλά και την έλλειψη διάθεσης αλληλεγγύης στην οικονομική κρίση.

Χαρακτηριστικό απόσπασμα αναφέρει: «Η Ελλάδα δεν είναι φτωχή χώρα. Oμως ο πλούτος της είναι άνισα κατανεμημένος. Το 80% της ιδιωτικής περιουσίας βρίσκεται στα χέρια 2.000 οικογενειών. Τα χρήματα που βρίσκονται στο εξωτερικό ανέρχονται στα 200 δισ. ευρώ. Επίσημα ωστόσο αναφέρεται ότι σε ολόκληρη τη χώρα υπάρχουν μόνον εννέα άτομα, τα οποία κερδίζουν περισσότερα από 700.000 ευρώ.

Η ονομαζόμενη λίστα Λαγκάρντ, με τα ονόματα 2.959 Ελλήνων, που έχουν λογαριασμούς στην Ελβετία, παρέμενε για περισσότερα από δύο χρόνια μυστικό της κυβέρνησης. Στη λίστα βρίσκονται και πρόσωπα της εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Μεταξύ αυτών, ο δικηγόρος Σταύρος Παπασταύρου, ο οποίος και ανήκει στα κορυφαία στελέχη του κόμματος του Σαμαρά. Για τους πλούσιους η λίστα δεν έχει συνέπειες.

Ο μοναδικός που βρέθηκε σε δυσχερή θέση ήταν ένας δημοσιογράφος, ο οποίος και δημοσιοποίησε όλα τα ονόματα στο περιοδικό «Hot Doc». Τώρα απειλείται με ποινή φυλάκισης δύο ετών. Υπό την πίεση της Ευρώπης, κάτι φαίνεται να αλλάζει σταδιακά στην Ελλάδα.

Την προηγούμενη εβδομάδα συνελήφθη –κατόπιν εισαγγελικής εντολής- ο επιχειρηματίας Λαυρέντης Λαυρεντιάδης, ο οποίος κατέχει ποσοστό 31% της τράπεζας Proton Bank. Η τράπεζα αυτή διασώθηκε από το κράτος με δάνεια 900 εκατομμυρίων ευρώ, εκ των οποίων τα 700 θεωρείται ότι διέφυγαν στο εξωτερικό».

Ο Σεραφείμ Σεφεριάδης, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, συγκρίνει τους Ελληνες ολιγάρχες με την ιταλική Μαφία. «Εχουν παντού τους ανθρώπους τους. Εναν αδελφό στην Αριστερά, έναν στη Δεξιά, έναν στον δήμο και έναν στην Εκκλησία. Οι πολύ πλούσιοι εξαγοράζουν τους πολιτικούς μέσω της χρηματοδότησης του προεκλογικού τους αγώνα. Η εξουσία που ασκούν στα ΜΜΕ τούς καθιστά άθικτους».

Στο ρεπορτάζ κάνει δηλώσεις και ο επιχειρηματίας Φώτης Μπόμπολας, για τον οποίο το «Στερν» γράφει ότι διευθύνει μια αυτοκρατορία επιχειρήσεων, αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ.

«Η οικογένειά του ανήκει σε μια χούφτα παντοδύναμων ελληνικών οικογενειών. Συγκρίνεται με τους Ρώσους ολιγάρχες της δεκαετίας του ’90. Σφραγίζουν εδώ και πολλές γενιές το σύστημα στην Ελλάδα και κερδίζουν από αυτό. Τώρα η χώρα βρίσκεται μπροστά στον γκρεμό. Ωστόσο δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Επιχειρηματίες, όπως ο Μπόμπολας, συνεχίζουν να σπεκουλάρουν σε κρατικά συμβόλαια.

Αλλοι περιμένουν να κερδίσουν από τις ιδιωτικοποιήσεις κρατικής περιουσίας. Αλλοι, πάλι, προτιμούν να φύγουν στο εξωτερικό. Οπως η κ. Γιάννα Αγγελοπούλου, πρώην πρόεδρος της Επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων. Πριν από μερικές εβδομάδες, όταν αποκαλύφθηκε ότι η βίλα της στην Αθήνα ήταν δηλωμένη ως εμπορική επιχείρηση –για να πληρώνει φθηνότερο ηλεκτρικό ρεύμα- η ίδια και η οικογένειά της βρίσκονταν ήδη στην Ελβετία.

Εκεί δημιούργησε το ίδρυμα Αγγελόπουλος, μέσω του οποίου μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να εξασφαλίσει την περιουσία της.

Ετσι, χαλαρά, μπορεί από απόσταση να παρακολουθεί το ελληνικό Κοινοβούλιο να υπερψηφίσει το σκληρότερο πακέτο στην κοινοβουλευτική του ιστορία»

Σε ερώτηση του «Στερν» για το εάν οι πολύ πλούσιοι Ελληνες θα έπρεπε τώρα να δείξουν την αλληλεγγύη τους, ο Φώτης Μπόμπολας φέρεται να απαντά «Τι θέλετε να κάνουμε; Οι μετοχές μας βρίσκονται στα Τάρταρα. Οι επιχειρήσεις μας υποφέρουν, όπως υποφέρει ολόκληρη η χώρα».

Ερώτηση «Στερν»: Πώς σας φαίνεται η επιβολή ενός φόρου για τους πλουσίους ;

Απάντηση Μπόμπολα: Αφελής ιδέα.Το μεγάλο κεφάλαιο πάντα θα βρίσκει δρόμους για να αποφεύγει τη φορολόγηση. Αυτό είναι το τίμημα του παγκοσμιοποιημένου κόσμου μας.

Στη συνέχεια, το άρθρο κάνει αναφορές στις οικογένειες Λάτση, Λαμπράκη και Βαρδινογιάννη και αναφέρει απόρρητο έγγραφο της Πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα, το οποίο δημοσιεύτηκε και στο Wikileaks, το οποίο και σημειώνει "Μια μικρή ομάδα από μεγιστάνες επιχειρηματίες, τους οποίους συνδέουν συγγένειες, γάμοι, ακόμη και μοιχείες με πολιτικούς. Οι σχέσεις αυτές είναι τόσο περίπλοκες όσο και οι σχέσεις των θεών της ελληνικής μυθολογίας."

Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στην οικογένεια Κόκκαλη και τονίζεται χαρακτηριστικά «Ο Κόκκαλης είναι η πιο αμφιλεγόμενη προσωπικότητα των Ελλήνων ολιγαρχών. Υπήρξε συνεργάτης της Στάζι με το ψευδώνυμο Κρόκους και Κασκάντε. Μεγάλωσε στην πρώην Ανατολική Γερμανία, όπου και βρήκε καταφύγιο η οικογένειά του μετά τον ελληνικό εμφύλιο.

Στο μεταξύ η περιουσία του τώρα υπολογίζεται μέχρι και στα 2 δισ. δολάρια. Οι φήμες γι” αυτόν θα μπορούσαν να αποτελέσουν σενάριο κατασκοπείας. Οταν αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο «Ζίμενς», στο οποίο 100 εκατομμύρια ευρώ πήγαν ως μίζες σε Ελληνες πολιτικούς, η γερμανική Εισαγγελία, ερευνώντας τα έγγραφα της «Ζίμενς», έπεσε πάνω σε έναν μυστήριο τύπο «κύριο Κ». Υποπτεύονται ότι πίσω από το όνομα αυτό βρίσκεται ο Κόκκαλης».

«Ομως είναι πολύ δύσκολο να αποδείξεις παράνομες πράξεις των Ελλήνων ολιγαρχών», λέει ο οικονομολόγος Σάββας Ρομπόλης και συνεχίζει: «Οχι μόνον γιατί έχουν παντού τους ανθρώπους τους. Επί γενιές ολόκληρες οι νόμοι φτιάχτηκαν στα μέτρα τους. Δεν χρειάζεται να εξαπατήσουν την Εφορία. Οι φόροι απλώς τους χαρίζονται. Ετσι κάθε χρόνο το Κοινοβούλιο αποφασίζει να απαλλάξει από τους φόρους τους εφοπλιστές. Επειδή αυτοί απειλούν να αλλάξουν τη σημαία στα πλοία τους».

Και το «Στερν» καταλήγει: «"Ολες οι προσπάθειες να καθίσουν όλοι οι Eλληνες ολιγάρχες σε ένα στρογγυλό τραπέζι και να συμβάλλουν στη σωτηρία της χώρας, απέτυχαν. Οι άνθρωποι αυτοί που έχουν στο πλευρό τους το χρήμα, την εξουσία και τα ΜΜΕ, αντιστέκονται σε κάθε μεταρρύθμιση", διαμαρτύρεται ο πρώην πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου».

Κάποια στιγμή, επισκέφθηκε το γραφείο του Ευρωπαίου Επιτρόπου στην Αθήνα, μια ομάδα Ελλήνων εφοπλιστών και βιομηχάνων. Οπως αναφέρει υπάλληλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, «νομίζαμε ότι θέλουν να βοηθήσουν. Αυτοί όμως άρχισαν να διαμαρτύρονται για το πόσο υψηλοί είναι οι φόροι, πόσες πολλές ρυθμίσεις υπάρχουν και έλεγαν ότι αισθάνονται διωκόμενοι από το κράτος. Συμπεριφέρονταν σαν να επρόκειτο για μια παρέα άπορων».

πηγή