“ Ένα έθνος δεν θα πρέπει να κρίνεται από το πως
αντιμετωπίζει τους ανώτερους πολίτες του, αλλά τους κατώτερους.”
“Μοιάζει πάντα αδύνατο μέχρι να συμβεί.”
“Ένα καλό μυαλό και μία καλή καρδιά είναι πάντα ένας
τρομερός συνδυασμός”.
Η αγαπημένη φράση του Νέλσον Μαντέλα είναι «hamba kahle», η
οποία σημαίνει «να προχωρείς αργά». Ο μαύρος ηγέτης, τον οποίο οι βιογράφοι στο
μέλλον θα τον χαρακτηρίσουν «αιώνιο αντάρτη», ακολούθησε βήμα βήμα το πεπρωμένο
του. Γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου 1918 στο Μβέζο, ένα μικρό χωριό της Νότιας
Αφρικής στην επαρχία Τρανσκέι, στις όχθες του ποταμού Μπάσε. Ο πατέρας του, ο
Γκάντλα Χένρι Μπακανιάσουα, είχε οριστεί αρχηγός του χωριού από τον βασιλιά της
φυλής Τέμπου. Οταν ήρθε στον κόσμο ο γιος του, άρχισε να τον αποκαλεί με το
όνομα «Ρολιλάλα», το οποίο σημαίνει «αυτός που τραβά το κλαδί ενός δέντρου».
Στην τοπική διάλεκτο της επαρχίας Τρανσκέι όμως «Ρολιλάλα» σημαίνει
«ταραχοποιός» και ενδεχομένως ο πατέρας του μόλις αντίκρισε το παιδί του να
διάβασε στα μάτια του και το πεπρωμένο του.
Μια αναδρομή στη ζωή του Νέλσον Μαντέλα αρκεί για να
δικαιωθεί η προνοητικότητα που επέδειξε ο πατέρας του, όταν τον ονόμασε
“ταραχοποιός” (διότι μόνο εκείνοι που επιμένουν να “ταρακουνάνε” σωστά το
καθεστώς, είναι αυτοί που κάνουν την διαφορά, εκείνοι που φωτίζουν τον δρόμο,
πετυχαίνοντας την αλλαγή… στην προσπάθεια τους να πιάσουν αυτό που έως τότε,
έμοιαζε άπιαστο):
Εκδιώκεται από το πανεπιστήμιο όταν πρωταγωνιστεί σε μια
διαδήλωση. Εξεγείρεται στην προσπάθεια να τον παντρέψουν με το ζόρι και φεύγει
για το Γιοχάνεσμπουργκ. Το 1944 καταγγέλλει το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο ως
«αντιδραστικό» και ιδρύει μια ριζοσπαστική νεολαία. Έξι χρόνια αργότερα
ορίζεται γραμματέας της οργάνωσης για το Τρανσβάαλ και συγκροτεί ένα ευρύ
μέτωπο κατά του απαρτχάιντ. Αντέχει 28 χρόνια στη φυλακή, αρνείται τις
προτάσεις των ρατσιστών για απελευθέρωση υπό όρους και όταν τελικά βρίσκει την
ελευθερία του κάνει την τελευταία του επανάσταση: χωρίζει με τη γυναίκα του, τη
Γουίνι, και παντρεύεται ξανά.
“Όταν το νερό αρχίζει να βράζει, είναι ανόητο να σβήνουμε τη
φωτιά.”
Το όνομα «Νέλσον» του δόθηκε στο σχολείο από ένα δάσκαλο,
ενώ τα φοιτητικά του χρόνια τα έζησε στο πανεπιστημιακό κολέγιο Φορτ Χέαρ στην
πόλη Αλις. Ηταν το μοναδικό αστικό κέντρο ανώτερης εκπαίδευσης για μαύρους στη
Νότια Αφρική, μια μάλλον ελιτίστικη σχολή, ενώ πήρε πτυχίο στη Νομική από το
Πανεπιστήμιο της Νότιας Αφρικής, ένα φημισμένο εκπαιδευτικό ίδρυμα το οποίο
παρείχε τίτλους σπουδών και πτυχία διά αλληλογραφίας. Στη συνέχεια ακολούθησε
στο Γιοχάνεσμπουργκ μια μέτρια δικηγορική καριέρα στο γραφείο Γουίτκιν,
Σιντέλσκιν και Αϊντερμαν, και κάθε ημέρα με το τέλος της εργασίας ξεκινούσε για
τον νεαρό Μαντέλα το «φλερτ» με την ελευθερία.
Με τη θέσπιση των νόμων του απαρτχάιντ το 1948, οι φυλετικές
διακρίσεις στη Νότιο Αφρική πήραν θεσμική μορφή. Οι ρατσιστικοί νόμοι άγγιζαν
κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής: οι μεικτοί γάμοι απαγορεύτηκαν, η σεξουαλική
επαφή μεταξύ λευκών και «μη λευκών» τιμωρείτο, θεσπίστηκαν δουλειές μόνο για
λευκούς, ο πληθυσμός κατηγοριοποιήθηκε με βάση τη φυλή ενώ όλοι οι μαύροι ήταν
υποχρεωμένοι να έχουν πάντα μαζί τους ένα «διαβατήριο» με τα δακτυλικά τους
αποτυπώματα, φωτογραφία και πληροφορίες για τις μετακινήσεις τους. Ήταν λίγα
χρόνια πριν, το 1941, που ο νεαρός τότε Μαντέλα, το «έσκασε» από ένα προξενιό
και πήγε να ζήσει στο Γιοχάνεσμπουργκ, να κρυφτεί στην αγκαλιά της μεγαλούπολης. Ηταν γύρω στο 1943 όταν ξεκίνησε να πηγαίνει σε συνελεύσεις της Συμβουλευτικής Επιτροπής Συνοικισμού αλλά και του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου. Το 1947 εκλέγεται στην Εκτελεστική Επιτροπή του Εθνικού Αφρικανικού
Κογκρέσου και όταν αργότερα θα καταλάβει το αξίωμα του προέδρου του ΕΑΚ δεν θα
σταματήσει ούτε λεπτό να αγωνίζεται ενάντια στο απαρτχάιντ. Το 1956, ο Μαντέλα, όπως και άλλοι 155 ακτιβιστές,
κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία, αλλά αθωώθηκε, έπειτα από μία πολύκροτη δίκη
που διήρκεσε τέσσερα χρόνια, μετά από άπειρες καθυστερήσεις. Το 1960 στην
Σφαγή του Σάρπβιλ 67 μαύροι πολίτες που διαδήλωσαν ειρηνικά, εκτελούνται από την
αστυνομία, γεγονός που σηματοδότησε και το τέλος της όποιας αντίληψης για
ειρηνική αντίσταση κατά του ρατσιστικού καθεστώτος. Το Εθνικό Αφρικανικό
Κογκρέσο κρίνεται παράνομο και ο Μαντέλα γίνεται φυγάς. «Όταν ενός ανθρώπου του απαγορεύουν το δικαίωμα του να ζήσει
την ζωή στην οποία πιστεύει, τότε δεν έχει άλλη λύση παρά μόνο να βγει εκτός νόμου.», γράφει αργότερα.
Εκείνη την εποχή ο
Μαντέλα ταξιδεύει σε όλη την ήπειρο και στην Αλγερία λαμβάνει εκπαίδευση
αντάρτη ενώ πηγαίνει και στο Λονδίνο όπου συναντάται με εξόριστους συμπατριώτες
του. Τον Αύγουστο του 1962, λίγο μετά την επιστροφή του στην πατρίδα,
συλλαμβάνεται μαζί με άλλα ηγετικά μέλη του ANC. Ανάμεσα σε άλλα κατηγορούνται
ως σαμποτέρ και εθνικοί προδότες. Στη δίκη, που γίνεται τον Απρίλιο του 1964, ο Μαντέλα υπερασπίζεται τον εαυτό του και τους συντρόφους του με έναν τετράωρης
διάρκειας λόγο που θα μείνει στην ιστορία ως μια από τις ομιλίες που άλλαξαν
τον κόσμο. Ανάμεσα σε άλλα θα πει: «Αφιέρωσα τη ζωή μου στον αγώνα του λαού της
Αφρικής. Εχω πολεμήσει εναντίον της λευκής κυριαρχίας και έχω πολεμήσει
εναντίον της μαύρης κυριαρχίας. Αγαπώ την ιδέα μιας ελεύθερης και δημοκρατικής
κοινωνίας στην οποία όλοι θα ζουν αρμονικά μαζί και θα έχουν ίσες ευκαιρίες.
Είναι ένα ιδανικό που ελπίζω να ζήσω και να επιτύχω. Αλλά, αν χρειαστεί, τότε
είναι και ένα ιδανικό για το οποίο είμαι έτοιμος να πεθάνω».
Περίπου 2.000 άνθρωποι συγκεντρώνονται κρατώντας πανό και
πινακίδες με συνθήματα συμπαράστασης. Μάταια. Όλοι οι κατηγορούμενοι πλην ενός
καταδικάζονται στις 12 Ιουνίου 1964 σε ισόβια κάθειρξη.
Ο Νέλσον Μαντέλα μπαίνει στη φυλακή σε ηλικία 46 ετών. Θα βγει
όταν θα έχει συμπληρώσει τα 71 χρόνια ζωής.
Ξεκίνησε
εκτίοντας την ποινή του στις υψίστου ασφαλείας φυλακές της νήσου Ρόμπεν, ένα
κολαστήριο που το έδερναν οι άνεμοι και τα κύματα. Εκεί ήταν που ο Μαντέλα γνώρισε το πιο σκληρό πρόσωπο της ανθρώπινης φύσης: «Μου είχαν δώσει ένα κελί στο τέλος του διαδρόμου. 'Εβλεπε στο προαύλιο και είχε ένα μικρό παράθυρο στο ύψος των ματιών. Μπορούσα να διασχίσω το κελί μου με τρεις δρασκελιές. Όταν ξάπλωνα, άγγιζα με τα πόδια μου τον απέναντι τοίχο ενώ το κεφάλι μου ακουμπούσε στο τσιμέντο της άλλης πλευράς. Το πλάτος του ήταν γύρω στο 1,80 και οι τοίχοι είχαν πάχος τουλάχιστον 60 εκατοστά. Κάθε κελί είχε μια λευκή κάρτα κρεμασμένη απ' έξω με το όνομα και τον αριθμό που μας είχαν δώσει στη φυλακή. Η δική μου έγραφε "Ν. Μαντέλα 466/64", που σήμαινε ότι ήμουν ο 466ος κρατούμενος που είχε φθάσει στο νησί το 1964» έγραψε ο ίδιος για την εμπειρία του στις φυλακές της νήσου Ρόμπεν. Δεν έχασε όμως ποτέ την ψυχραιμία του και όταν του έδωσαν τη στολή του φυλακισμένου είπε στον φρουρό: «Δεν έχω φορέσει πιο κομψό ριγέ κουστούμι». Αργότερα έγραψε: «Δεν έχετε ιδέα για τη σκληρότητα με την οποία μπορεί να
φερθεί άνθρωπος σε άνθρωπο. Μόνο αν βρεθείτε σε νοτιοαφρικανική φυλακή με
λευκούς φύλακες και μαύρους φυλακισμένους θα καταλάβετε. Τίποτε καλό δεν έχει η
φυλακή, με μία ίσως εξαίρεση: σου αφήνει τον χρόνο να σκεφτείς». Τις σκέψεις
του τις μεταφέρει πολύ συχνά στο χαρτί και σε αυτό τον βοηθούν και οι
συγκρατούμενοί του που του προσφέρουν γραφική ύλη. Μαθημένος μέχρι τότε τις
χαρές της ζωής, στα γράμματά του από τη φυλακή ο Μαντέλα αναφέρεται συχνά στον
παλιό τρόπο ζωής του. Αρνείται να λησμονήσει τις απολαύσεις που προσφέρουν η
μουσική, η φύση, οι γυναίκες... Στην φυλακή αρχίζει να γράφει και το βιβλίο του
«Ο δρόμος προς την ελευθερία». Το Απρίλιο του 1984,
μεταφέρθηκε στην φυλακή Πόλσμουρ στο Κέιπ Τάουν και τον Δεκέμβριο του 1988 στη
φυλακή Βίκτορ Βέρστερ από όπου και αποφυλακίστηκε τον Φεβρουάριο του 1990, όταν
ο τελευταίος λευκός πρόεδρος της χώρας, ο Φρεντερίκ ντε Κλερκ, ήρε την
απαγόρευση του ANC και άλλων οργανώσεων κατά του απαρτχάιντ.
Στη φυλακή, ο Μαντέλα ακολούθησε την κλασική συνταγή των
πολιτικών κρατουμένων: «τρώε το φαί σου, αγάπα το κελί σου, διάβαζε πολύ».
Έμαθε να μιλάει Αφρικάανς και μελέτησε την ιστορία των Αφρικάανερ. Διότι "Η εκπαίδευση είναι το πιο ισχυρό όπλο που μπορείς να
χρησιμοποιήσεις για να αλλάξεις τον κόσμο". Χρησιμοποιούσε την ευφυΐα αλλά και τις γνώσεις του για να
μεταπείθει, σχεδόν με σωκρατική διαλεκτική μέθοδο, τους φύλακες μιλώντας τη
δική τους γλώσσα: αυτό έκανε τις Αρχές να αλλάζουν συχνά τους φρουρούς του
Μαντέλα, όταν έπεφτε στην αντίληψη τους ότι γίνονταν πολύ επιεικείς μαζί του. "Εάν μιλάς σ” έναν άντρα σε μία γλώσσα που
καταλαβαίνει, αυτό πηγαίνει στο κεφάλι του. Εάν του μιλάς στη δική του γλώσσα,
αυτό πηγαίνει στην καρδιά του", έλεγε.
Σημαδιακή για τη ζωή του Νέλσον
Μαντέλα ήταν η 11η Φεβρουαρίου 1990. Ηταν η μέρα που βγήκε από τις φυλακές
Βίκτορ Βέρστερ της Νότιας Αφρικής αποφασισμένος να σβήσει με μια μονοκονδυλιά
την οργή αλλά όχι τη μνήμη για τα χρόνια που πέρασε στο κελί. Ηταν έτοιμος
για συνδιαλλαγή με τους ανθρώπους του απαρτχάιντ για να οδηγήσει τους μαύρους
στη μεγάλη νίκη ύστερα από τέσσερα χρόνια, στις 10 Μαΐου 1994, στις πρώτες δημοκρατικές
εκλογές που τον ανέδειξαν πρόεδρο.
Αναλαμβάνοντας πρόεδρος είχε πει και την περίφημη φράση που έμεινε
στην ιστορία: “Στην χώρα μου, πρώτα πάμε φυλακή και μετά γινόμαστε Πρόεδροι.”
Τον Ιούνιο 2010, ο Νέλσον Μαντέλα επιστρέφει στο κελί του:
"Δεν υπάρχει τίποτα σαν την επιστροφή σε ένα χώρο που
παραμένει αμετάβλητος και είναι σαν να μην άλλαξε τίποτα, εκτός από σένα τον
ίδιο". “Ενώ έβγαινα από την πόρτα πηγαίνοντας προς την πύλη που θα
οδηγούσε προς την ελευθερία μου, ήξερα πως εάν δεν άφηνα την πίκρα και το μίσος
μου πίσω, θα ήμουν ακόμα στη φυλακή”. "Για να είσαι ελεύθερος δεν
πρέπει απλώς να αποτινάξεις τις αλυσίδες
σου, αλλά να ζεις με τρόπο που σέβεται και ενισχύει την ελευθερία των άλλων. "
«Απεχθάνομαι τον ρατσισμό, επειδή πιστεύω ότι είναι κάτι
βάρβαρο, είτε προέρχεται από μαύρο είτε από λευκό» είπε κάποτε ο Νέλσον
Μαντέλα. Και με αυτή τη φράση για οδηγό πορεύτηκε σ' όλη του τη ζωή: ο πρώτος
μαύρος πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής, ήταν ο άνθρωπος που βοήθησε να μπει τέλος
στο απάνθρωπο ρατσιστικό καθεστώς των λευκών, το λεγόμενο απαρτχάιντ,
προωθώντας και υποστηρίζοντας τη λειτουργία μίας πολύ-φυλετικής δημοκρατίας.
Ένας άνθρωπος, όπως τον περιγράφει ο περίγυρος του, που του άρεσε να
αυτοσαρκάζεται και δεν κρατούσε κακία σε όσους του είχαν φερθεί σκληρά.
Tο
2009 καθιερώθηκε η Διεθνής Ημέρα Νέλσον Μαντέλα από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ
για να τιμηθεί η «προώθηση και η ποιότητα της ειρήνης» που ασπάστηκε στη ζωή
του και για τις οποίες αγωνίστηκε ο πρώην πρόεδρος της Νότιας Αφρικής.
Εορτάζεται κάθε χρόνο στις 18 Ιουλίου, ημέρα γενεθλίων του.
«Κανείς δεν γεννιέται μισώντας ένα άλλο άτομο λόγω του
χρώματος του δέρματός του, ή λόγω του background του ή της θρησκείας του. Οι
άνθρωποι πρέπει να μάθουν να μισούν, και εφόσον μάθουν να μισούν, μπορούν να
μάθουν να αγαπάνε, επειδή η αγάπη έρχεται πολύ πιο φυσικά στην ανθρώπινη καρδιά
από το αντίθετό της».
Ανάμεσα σε πληθώρα διεθνών βραβείων που έλαβε για την αντιρατσιστική
και ειρηνική του δράση, βρίσκεται και το Βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη, το οποίο
έλαβε το 1993. Μοιράστηκε το βραβείο με τον Φ. Ντε Κλερκ- για τον αγώνα του
ενάντια στο απαρτχάιντ- και παρέμεινε στον προεδρικό θώκο ως τον Ιούνιο του
1999, οπότε αποχώρησε δίνοντας τη σκυτάλη στον Τάμπο Μπέκι. Τότε ο «αιώνιος»
αντάρτης εξεδήλωσε την ακόλουθη επιθυμία: «Θα ήθελα να επιστρέψω στο χωριό μου
και να μπορώ να περπατώ στα λιβάδια, στους λόφους και στα ποτάμια όπου
μεγάλωσα». Είχε εκπληρώσει τον στόχο του προχωρώντας αργά…
Αλλά...
... Όπως έγραφε λίγο πριν
την αρχή της θητείας του ως ο πρώτος μαύρος Πρόεδρος της Νότιας Αφρικής :
«Πορεύτηκα σε αυτό τον μακρό δρόμο για την ελευθερία. Προσπάθησα να αποφύγω τα
παραπατήματα, έκανα μερικά λανθασμένα βήματα στην πορεία. Έμαθα όμως ότι, όταν
κάποιος σκαρφαλώσει στην κορυφή ενός ψηλού λόφου, το μόνο που διαπιστώνει είναι
πως πρέπει να σκαρφαλώσει σε πολλούς λόφους ακόμη. Σταμάτησα για μια στιγμή να
ξαποστάσω, δεν μπορώ όμως παρά να ξεκουραστώ για ένα μόνο λεπτό διότι η
ελευθερία συνεπάγεται ευθύνες και δεν πρέπει να χασομερήσω αφού έχω πολύ δρόμο
να κάνω ακόμη».
Έτσι, μετά την απόσυρση του από τον προεδρικό θώκο, το 1999, ο
Μαντέλα συνέχισε να αγωνίζεται για μια σειρά πολιτικών και κοινωνικών ζητημάτων
- μεταξύ των οποίων η καταπολέμηση της μάστιγας του ιού HIV, από τον οποίο
πέθανε ο γιός του, Μακγκάτο το 2005. Στις αρχές του 2000, ο Μαντέλα αποκάλεσε
τις Ηνωμένες Πολιτείες «απειλή για την παγκόσμια ειρήνη» και κάλεσε τον τότε πρόεδρο
Τζορτζ Μπους τον νεότερο να μην εισβάλει στο Ιράκ.
«Έμαθα πως το θάρρος δεν είναι η απουσία του φόβου, αλλά ο
θρίαμβος νικώντας τον. Ο θαρραλέος άντρας δεν είναι εκείνος που δεν φοβάται,
αλλά εκείνος που θριαμβεύει σ” αυτόν τον φόβο».
«Ο μεγαλύτερος φόβος μας δεν είναι μήπως είμαστε ανεπαρκείς.
Ο μεγαλύτερος φόβος μας είναι μήπως είμαστε απεριόριστα δυνατοί. Το φως μας και
όχι το σκοτάδι μας, μας φοβίζει πιο πολύ από όλα. Αναρωτιόμαστε: ”Ποιος είμαι
εγώ τελικά που θέλω να είμαι τόσο λαμπερός;” Γιατί εσύ τι είσαι; Είσαι και συ
ένα παιδί του Θεού. Δεν ωφελείς με τίποτα τον κόσμο με το να γίνεσαι μικρός. Το
να γίνεσαι μικρός μόνο και μόνο για να μη νιώθουν οι άλλοι ανασφαλείς γύρω σου,
δεν είναι καθόλου λαμπερό. Γεννηθήκαμε για να δηλώσουμε τη δόξα του Θεού που
υπάρχει μέσα μας. Δεν υπάρχει σε ορισμένους από εμάς αλλά σε όλους μας. Και αν
αφήσουμε το φως μας να λάμψει, επιτρέπουμε έτσι ασυναίσθητα και στους άλλους να
το κάνουν. Όταν απελευθερωθούμε από τον δικό μας φόβο, η ύπαρξή μας
απελευθερώνει αυτόματα και τους άλλους»
«Να βασιλέψει η ελευθερία . Κι ο ήλιος να μη δύσει ποτέ σε
ένα τόσο λαμπρό ανθρώπινο επίτευγμα.»
«Αυτό που μετράει στη ζωή δεν είναι μόνο το γεγονός ότι
έχουμε ζήσει. Όση διαφορά έχουμε κάνει στις ζωές των άλλων είναι αυτό που θα
καθορίσει τη σημασία της ζωής που επιλέξαμε.»
Nelson Rolihlahla Mandela,
γεννημένος 18 Ιούλη 1918, πέρασε στην αιωνιότητα 5 Δεκεμβρίου 2013
Το 2012 ακαδημαϊκοί του πανεπιστημίου ΜΙΤ τον συμπεριέλαβαν
στη λίστα με τα 20 πιο επιδραστικά πρόσωπα στην ιστορία, δίπλα στον Ιησού και
τον Κομφούκιο. Δεν ξέρω αν αυτό αντιστοιχεί στην πραγματικότητα, ούτε δεν νομίζω
ότι ο ίδιος ο Μαντέλα είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του σε καμία από τις στιγμές όπου δεν έπαψε να αγωνίζεται για το δίκαιο υπέρ όλων. Αυτό που όμως ξέρουμε όλοι
είναι ότι ο Νέλσον Μαντέλα ήταν η πιο εμβληματική μορφή της Αφρικής αλλά και ένα
από τα παγκόσμια σύμβολα της ειρήνης, της ισότητας και της εξάλειψης των
ρατσιστικών και φυλετικών διακρίσεων.
Επί των ημερών του οι μαύροι της Νότιας Αφρικής
απελευθερώθηκαν πολιτικά, όμως η οικονομία της χώρας - τα διαμάντια, οι μεγάλες
επιχειρήσεις, το χρηματοπιστωτικό σύστημα - παρέμειναν και παραμένουν στα χέρια
των λευκών. Οι οικονομικές αλυσίδες, με τις οποίες δέθηκε από την πρώτη στιγμή η
νεογέννητη δημοκρατία. είχαν ως αποτέλεσμα οι μεγάλες μάζες μαύρων Νοτιοαφρικανών
να μην έχουν ξεφύγει ακόμα από τον φαύλο κύκλο της φτώχειας, της αμάθειας και
των ασθενειών.
Ο Μαντέλα δεν σταμάτησε στιγμή να αγωνίζεται, αφήνοντας το φως του να λάμψει. Ο αγώνας του υπέρ την ισότητα όλων- ανεξαρτήτως χρώματος δέρματος, θρησκείας, φύλου, κ.α.- ζεστάνει τις καρδιές
μας με το δικό του παράδειγμα, μας εμπνέει και ταυτόχρονα μας υποχρεώνει να τον
συνεχίζουμε, ώστε να κάνουμε να συμβεί το "απίθανο", με την σειρά μας.
Οι οικονομικές αλυσίδες, με τις οποίες δένουν τις ζωές όλων μας των πολλών, τα λίγα οικονομικά
συμφέροντα σε ολόκληρο τον πλανήτη πια- μας συνδέουν όμως
και ανάμεσα μας, περισσότερο από ποτέ. Θα‘πρεπε να είχαμε καταλάβει έως τώρα ότι
ο αγώνας μας, όλων των αδικημένων, είναι κοινώς, ανεξαρτήτως εξωτερικών και εφήμερων
μας ιδιοτήτων. Και ότι μαζί πρέπει να σπάσουμε τις "αλυσίδες" της ταξικής ανισότητας,
διότι το «κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση» είναι πάνω απ’ όλα ένα αγαθό της Ψυχής
και προς εκεί πρέπει να προσπαθήσουμε, ώστε να «ψιλώσουμε» το Φως και την αιώνια Αγάπη
που βρίσκεται μέσα σε όλους μας.
Αν ο Μαντέλα προχώρησε αργά στο δικό του "απίθανο", πρωτοπόρο μονοπάτι προς την πραγματική ελευθερία όλων μας, το
χρέος μας είναι να βαδίζουμε πια όσο πιο γρήγορα σε αυτό τον δρόμο που το άνοιξε
για μας. Ο θάνατος ενός μεγάλου πολιτικού Ηγέτη, όπως ήταν ο Μαντέλα, σημάνει μια ιστορική στιγμή για όλους μας, διότι η πορεία -την οποία επέλεξε να οδηγήσει
την ζωή του- επηρεάζει την δική μας πραγματικότητα, το δικό μας έως τώρα παρελθόν
και παρόν.
Ήρθε λοιπόν η στιγμή να αποφασίζουμε όλοι να ελευθερωθούμε μαζί από
τις οικονομικές αλυσίδες που αφήσαμε να μας περάσουν οι λίγοι,στο βωμό του κέρδους. Να αποκτήσουμε το θάρρος να νικάμε τον φόβο μας και να καταλάβουμε, ο καθένας μας, ότι δεν είμαστε οι μόνοι που σκεφτόμαστε έτσι, αλλά όλοι οι άλλοι. Ότι αυτά -που ΟΛΟΙ σκεφτόμαστε ψιθυριστά- πρέπει να τα ΛΕΜΕ ΔΥΝΑΤΑ όλοι μαζί, έτσι ώστε η φωνή μας να
αποκτήσει όγκο και να σπάσει -μια για πάντα- τον τοίχο της αόρατης φυλακής που άλλοι έχτιζαν για μας, οπού το απέραντο και αποτρόπαιο
κέρδος των λίγων μας θεωρεί εμάς τους πολλούς, μόνο ως κάτι ασήμαντα νούμερα. Να σηκώσουμε
ανάστημα και να τους πούμε ξεκάθαρα ότι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ την δική μας συγκατάθεση για την εκμετάλλευση μας. Ότι ΔΕΝ θα ΤΟΥΣ το ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ άλλο! Να τους κάνουμε
να το καταλάβουν όσο έχουμε ακόμα τις αντοχές, έτσι ώστε να τους το πούμε ειρηνικά...
Ήρθε η στιγμή να ΖΗΣΟΥΜΕ το παρόν δυναμικά, να κάνουμε την διαφορά με το
παρελθόν, ως δώρο μας προς τις επόμενες γενιές, προς τα παιδιά μας. Να απελευθερώσουμε το Αληθινό μέλλον που αξίζει
να έχουν, να κάνουμε την Ζωή –μας και τους- να Αξίζει!
"Χρωστάμε των παιδιών μας μια ζωή απελευθερωμένη από βία η φόβους."
«Να βασιλέψει η ελευθερία . Κι ο ήλιος να μη δύσει ποτέ σε ένα τόσο λαμπρό ανθρώπινο επίτευγμα.»
“Μοιάζει πάντα απίθανο μέχρι να συμβεί.”
"Νικητής είναι ένας ονειροπόλος που ποτέ δεν τα παρατάει."
Hamba kahle Madiba
