Την πραγματικότητα που βιώνουν χιλιάδες νοικοκυριά στην Ελλάδα της κρίσης

Γιατί οι Ελληνες δεν πληρώνουν ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ και κλήσεις της τροχαίας

Οι Ελληνες δανείζονται για τους λογαριασμούς

Τον χαμηλότερο βαθμό ανταπόκρισης στις οικονομικές τους υποχρεώσεις σε σύνολο 21 χωρών παρουσιάζουν οι πολίτες στην Ελλάδα.

Την πραγματικότητα που βιώνουν χιλιάδες νοικοκυριά στην Ελλάδα της κρίσης αποτυπώνει με τον πιο γλαφυρό τρόπο η έρευνα της ολλανδικής εταιρείας Trendbox για τον βαθμό ανταπόκρισης στις οικονομικές υποχρεώσεις των ευρωπαϊκών νοικοκυριών.

Με το 39% των Ελλήνων να δηλώνει ότι δανείζεται για να πληρώσει, τελικά, τους λογαριασμούς του και το 57% να παραδέχεται ότι αντιμετωπίζει δυσκολίες στο να αντεπεξέρχεται κάθε μήνα στις υποχρεώσεις του η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση του σχετικού καταλόγου των 21 χωρών την ιδιά ώρα που 4 στους 10 Έλληνες που συμμετείχαν στην έρευνα παραδέχονται ότι τα έσοδα τους δεν τους εξασφαλίζουν μια αξιοπρεπή διαβίωση.

Και το χειρότερο είναι ότι αυτή είναι μια αίσθηση που έχει διαποτίσει την ελληνική κοινωνία όπως αποδεικνύει το γεγονός ότι οι επτά στους δέκα πιστεύουν ότι περισσότερο από το 50% των συμπατριωτών τους αδυνατεί να πληρώσει εμπρόθεσμα τους λογαριασμούς του.

Όσο για τις πηγές των δανεικών, οι Έλληνες επιλέγουν συνήθως τα μέλη της οικογενείας τους και τους φίλους, ενώ πολλοί επιβαρύνουν δυσανάλογα τις πιστωτικές τους κάρτες.

Την ίδια ώρα, ωστόσο, - και αυτό είναι ένα στοιχείο που αποδεικνύει το φιλότιμο των Ελλήνων - το 67% συμφωνεί ότι οι λογαριασμοί θα πρέπει να εξοφλούνται εμπρόθεσμα.

Ανεργία και μείωση μισθών τα μεγαλύτερα προβλήματα

Όσον αφορά τους λόγους που τους οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση οι Έλληνες επικαλούνται τις απολύσεις, τις περικοπές των μισθών, την αύξηση της φορολογίας αλλά και τις τιμές του πετρελαίου.

Οι περισσότεροι λογαριασμοί που μένουν απλήρωτοι ή εξοφλούνται εκπρόθεσμα είναι οι λογαριασμοί των εταιρειών κοινής ωφέλειας (ΔΕΗ,ΟΤΕ,ΕΥΔΑΠ) και τα πρόστιμα για παραβάσεις του ΚΟΚ, αναφέρεται στο πόρισμα της έρευνας.

Παράλληλα η έλλειψη ρευστότητας έχει ως αποτέλεσμα οι Έλληνες να παρουσιάζουν έναν από τους χαμηλότερους βαθμούς αποταμίευσης σε όλη την Ευρώπη. Το ποσοστό των Ελλήνων που αποταμιεύουν ένα σταθερό ποσό μηνιαίως μόλις που φτάνει το 16%, αναφέρει η Trendbox.

Ιδιαίτερα αρνητική είναι η κατάσταση στις χώρες της κρίσης

Ενδιαφέροντα είναι τα συμπεράσματα της έρευνας όσον αφορά την εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς στο πεδίο των οικονομικών. Η συντριπτική πλειονότητα, σχεδόν οι εννιά στους δέκα πιστεύουν ότι η κυβέρνησή τους και η ΕΕ δεν έχουν πραγματικά έλεγχο επί των οικονομικών.

Το τελικό πόρισμα της έκθεσης που παρουσιάστηκε την Τετάρτη καταδεικνύει ότι η οικονομική κρίση που πλήττει την Ευρώπη προκαλεί προβλήματα στους πολίτες όσον αφορά στη διαχείριση των οικονομικών τους. Και αυτό συμβαίνει ακόμη και σε χώρες που δεν πλήττονται άμεσα από την κρίση, όπως η Γερμανία. Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ο ένας στους τέσσερις πολίτες δηλώνει ότι μετά την εξόφληση των μηνιαίων του λογαριασμών δεν του περισσεύουν χρήματα. Στις χώρες της κρίσης (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία και Ουγγαρία) πάνω από το ένα τρίτο των πολιτών «παλεύει» για να ανταποκριθεί στις στοιχειώδεις δαπάνες.

Ενδιαφέρον έχει, τέλος, και η διαπίστωση ότι ο ένας στους τρεις Γερμανούς δηλώνει ότι δεν μπορεί να αντεπεξέλθει με το εισόδημα που διαθέτει.

Πηγή: Deutsche Welle

ΕΚΤΑΚΤΟ: Όπισθεν ολοταχώς για τη σύμβαση… απλήρωτης εργασίας

Είναι φορές (δυστυχώς λίγες πλέον) που τα μέσα ενημέρωσης επιτελούν τον σκοπό τους. Η είδηση ότι υπεγράφη επιχειρησιακή σύμβαση που δίνει τη δυνατότητα στον εργοδότη να πληρώνει με …τρεις μήνες καθυστέρηση, προκάλεσε σάλο. Υπό την πίεση της αναπαραγωγής, η σύμβαση φαίνεται να ξαναμπαίνει στο …συρτάρι. Όχι ότι αυτό θα οδηγήσει σε έγκαιρη καταβολή των μισθών. Τουλάχιστον δεν θα νομιμοποιήσουμε την παρανομία. 

Σύμφωνα με πληροφορίες, μετά την αποκάλυψη της «Ημερησίας» το Σάββατο αλλά και την μαζική αναπαραγωγή της είδησης –το fpress.gr ανέδειξε άμεσα το ζήτημα θεωρώντας ότι αποτελεί καταπάτηση και του τελευταίου δικαιώματος που έχει μείνει σε έναν εργαζόμενο: δηλαδή το να πληρώνεται- η εταιρεία securityαναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει. Οι δύο συμβαλλόμενοι, εργαζόμενοι και εργοδότες, υποχρεώθηκαν να συντάξουν και να υποβάλλουν χθες στο υπουργείοΕργασίας,  τροποποιητική σύμβαση από την οποία απαλείφθηκε η επίμαχη ρύθμιση -παραχώρηση. Όλες οι άλλες διατάξεις της επιχειρησιακής σύμβασης που προβλέπουν 6ημερηεργασία και αποδοχές για όλους τους εργαζόμενους στα επίπεδα του νομοθετημένου κατώτατουμισθού παραμένουν σε ισχύ.

πηγή financialpress.gr

Νέες έρευνες για διαφθορά για κύκλωμα έκδοσης παράνομων και «καμπάνες» σε επίορκους εφοριακούς

Νέα έρευνα ξεκινά η Δικαιοσύνη για κύκλωμα έκδοσης παράνομων αδειών σε μετανάστες, με την εμπλοκή υπαλλήλων στο Τμήμα Αλλοδαπών του Δήμου Αθηναίων.

Την ίδια ώρα, την πόρτα της εξόδου από τις υπηρεσίες τους είδαν οριστικά μετά από χρόνια 116 επίορκοι εφοριακοί. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση εφοριακού στην Ανατολική Αττική, ο οποίος υπεξαίρεσε 950.000 ευρώ, καταδικάστηκε από τα ποινικά δικαστήρια σε κάθειρξη 12 ετών και μετά από 10 χρόνια που η υπόθεση απασχόλησε το Δημόσιο, απολύθηκε οριστικά.

Η ενεργοποίηση των νέων Πειθαρχικών Συμβουλίων πάντως έχει ως αποτέλεσμα, τα κρούσματα διαφθοράς να τιμωρούνται αυστηρότερα και πιο γρήγορα σε σχέση με το παρελθόν.

πηγή

Το λαθρεμπόριο καυσίμων «ζει και βασιλεύει» στη χώρα μας

Όπως καταγγέλλουν οι πρατηριούχοι, το λαθρεμπόριο αγγίζει τα 5 δισ. ευρώ το χρόνο και το Ελληνικό Δημόσιο χάνει 600 εκατομμύρια ευρώ, ενώ οι αρμόδιοι κάνουν τα στραβά μάτια και σβήνουν πρόστιμα σε οργανωμένα κυκλώματα.

Από το 2009 η Πολιτεία έχει νομοθετήσει να εγκατασταθεί το ηλεκτρονικό σύστημα παρακολούθησης της διαδρομής των καυσίμων και ακόμη σήμερα, 4 χρόνια αργότερα, το υπουργείο Οικονομικών σύμφωνα με τους βενζινοπώλες δεν το έχει θέσει σε εφαρμογή. Όπως καταγγέλλουν δε οι πρατηριούχοι, το σύστημα εισροών-εκροών αφορά τους ίδιους, αλλά όχι τα διυλιστήρια και τις εταιρείες εμπορίας καυσίμων, αλλά και σε όλα το κρυφό -πλην γνωστό- σύμφωνα με τις καταγγελίες κύκλωμα διακίνησης.

Χαρακτηριστική είναι και η καταγγελία, ότι άνδρες του ΣΔΟΕ στη Θεσσαλονίκη συνέλαβαν μετά από 35 μέρες παρακολούθησης τους λαθρέμπορους βυτιοφορείς, αλλά δεν προχώρησαν στη σύλληψη αυτών που είχαν παραγγείλει τα λαθραία καύσιμα.

πηγή alpha

Τα κολαστήρια της Βολιβίας

Για την ζωή των μεταλλωρύχων στα ορυχεία του Cerro Rico στο μακρινό Ποτοζί της Βολιβίας κάνει ρεπορτάζ το Vice, το οποίο περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τα σύγχρονα κολαστήρια στα οποία δουλεύουν περίπου 3.000 ανήλικα παιδιά.

Σε δημοσίευμα του, το Vice πηγαίνει στα ορυχεία Cerro Rico της Βολιβίας, όπου όπως αναφέρει «τουλάχιστον 4 εκατ. άνθρωποι έχουν πεθάνει σε 500 χρόνια», με κύριες αιτίες την πείνα και ασθένειες στον πνεύμονα.

Περιγράφει ο ανταποκριτής του Vice την επίσκεψη του: «Ημουν εκατοντάδες μέτρα κάτω από την γη περνώντας μέσα από τούνελ με ύψος τρία πόδια, με τα γόνατα μου να έχουν εκδορές από τον σκληρό βράχο. Ο οδηγός μου ο Ντάνι, ένας μικροσκοπικός άνδρας με την δύναμη και την ψυχραιμία γαϊδουριού είχε προχωρήσει τόσο βαθιά που είχε εξαφανιστεί στο σκοτάδι».

Στη συνέχεια, το Vice αναφέρεται στην ιστορία του Cerro Rico, γνωστό και αλλιώς ως ο «Πλούσιος Λόφος»: «Το Cerro Rico καταρρέει. Στην μεγαλύτερη παραγωγικότητα του, εμπορευόταν περισσότερο από το μισό του ασημιού παγκοσμίως το οποίο πήγαινε στην ισπανική αυτοκρατορία για 200 χρόνια(...). Αλλά μετά από 50 χρόνια ανασκαφών, ο λόγος ο οποίος βρίσκεται στα 16.000 πόδια στην πραγματικότητα μοιάζει με ένα γιγάντιο βουνό που υψώνεται σαν ουρανοξύστης πάνω από τις ετοιμόρροπες εκκλησίες και πλατείες αυτής της πόλης των 240.000 ανθρώπων- εξαθλιωμένος σαν τους εργαζομένους της. Σήμερα, συνεχίζει να παράγει ελάχιστο ψευδάργυρο, κασσίτερο και ασήμι, και 15.000 άνδρες να σκάβουν στο εσωτερικό του, αλλά έχουν κάνει μια τέτοια εμπεριστατωμένη δουλειά που το Cerro Rico έχει γίνει δομικά ασθενές. «Ένας από τους φόβους», λέει ο Roberto Fernandez, συντονιστής του δικαιωμάτων των εργαζομένων «είναι ότι Cerro Rico θα καταρρεύσει σαν τους δίδυμους πύργους, δάπεδο προς δάπεδο».

Η πόλη του Cerro Rico

Ο ανταποκριτής του Vice παράλληλα, αναφέρει πως περίπου 3.000 ανήλικα παιδιά φέρονται να δουλεύουν στα ορυχεία παράνομα, καθώς η εργασία αυτή απαγορεύεται επισήμως από την κυβέρνηση της Βολιβίας, με τα στατιστικά να αναφέρουν πως μόνο το 2008, 60 ανήλικοι σκοτώθηκαν από διάφορα ατυχήματα.

Ο Jose Luis και ο ξάδερφος του, δύο νεαροί εργαζόμενοι στα ορυχεία

Τέλος, οι εργάτες τους οποίους το Vice περιγράφει σαν «50 βρώμικους και χωρίς μπλούζες άνδρες», μίλησαν στο περιοδικό για τον δύσκολο τρόπο ζωής τους και το επάγγελμα τους: «Οι άνδρες ήταν γύρω στα 30 και μου είπαν πως δουλεύουν εδώ και 10 χρόνια μαζί και μοιράζονται τα κέρδη από τα μέταλλα που μαζεύουν και πωλούν. Στην καλύτερη ο καθένας βγάζει περίπου 30 δολάρια την ημέρα. Μου επιβεβαίωσαν πως δουλεύουν ανήλικα παιδιά στα ορυχεία, αλλά δεν μπορούσαν να πουν που ακριβώς. Αλλά δεν μιλήσαμε πολύ. Το ωράριο εργασίας τους τελείωνε και μόλις είχαν τελειώσει την τοποθέτηση 8 συσκευών δυναμίτη στον βράχο και το μόνο που τους έμενε ήταν να το ανάψουν για να εκραγεί και να πάνε σπίτια τους- αλλά δεν μπορούσαν επειδή είχαν ξεχάσει τα σπίρτα τους», καταλήγει το αμερικανικό περιοδικό.

φωτογραφίες: Jackson Fager

Πηγή

Κράχ στην αγορά εργασίας - 1 στους 3 δουλεύει χωρίς να πληρώνεται Πηγή: Κράχ στην αγορά εργασίας - 1 στους 3 δουλεύει χωρίς να πληρώνεται

Παρατεταμένη ύφεση και υψηλή ανεργία έχουν μετατρέψει σε «ζούγκλα» την αγορά εργασίας, με τους εργαζόμενους να φθάνουν στο σημείο να δουλεύουν αδιαμαρτύρητα απλήρωτοι για πολλούς μήνες προκειμένου να μη χάσουν τη δουλειά τους.

Κι ενώ ένας στους τρεις εργαζόμενους είναι απλήρωτος για διάστημα άνω των τεσσάρων μηνών, η «μαύρη» εργασία εκτιμάται ότι φθάνει στο 30%. Όσο για τους «τυχερούς» που συνεχίζουν να πληρώνονται από τους εργοδότες τους, έχουν ήδη δεχθεί μειώσεις στους μισθούς τους της τάξης του 27%-35% και η μία ατομική σύμβαση διαδέχεται την άλλη με όλο και δυσμενέστερους όρους.

Οι ατομικές συμβάσεις είναι πλέον καθεστώς, όπως και η μετατροπή των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης σε μερικής.

Ενδεικτικά για την απογοητευτική κατάσταση που επικρατεί στην αγορά εργασίας είναι και τα στοιχεία του συστήματος ΕΡΓΑΝΗ, του υπουργείου Εργασίας. Όπως προκύπτει, τον Οκτώβριο  6 στις 10 προσλήψεις αφορούσαν ελαστικές μορφές απασχόλησης και εκ περιτροπής εργασία. Πιο συγκεκριμένα, από τις 138.400 νέες θέσεις εργασίας, 78.850 ήταν μερικής απασχόλησης ή για εκ περιτροπής εργασία και οι 59.550 πλήρους απασχόλησης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι επιχειρησιακές συμβάσεις που υπεγράφησαν για υπηρεσίες σεκιούριτι και καθαριότητας,  όπου προβλέπεται ακόμα και δικαίωμα καθυστέρησης πληρωμών από τον εργοδοτη έως και 90 μέρες.

Τραγική και η κατάσταση στο χώρο του εμπορίου, όπου σύμφωνα με στοιχεία της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων, εργαζόμενοι έχουν να πληρωθούν από 2 έως και 15 μήνες, παρά την ισοπέδωση των μισθών.

Πηγή

Ήμουν μέλος της πραγματικής 17 Νοέμβρη

Η πρώτη πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου, στις 17-11-1975. (Photo: http://logoplokies.blogspot.gr/)

Του Ανδρέα Μπελιμπασάκη

Όταν η φωτογραφία του Σάββα Ξηρού, με τον απαραίτητο κραυγαλέο τίτλο, εμφανίσθηκε στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων για πρώτη φορά το 2002, ήμουν σχεδόν έτοιμος να ορκισθώ ότι τον γνώριζα. Τον είχα δει σε διαδήλωση; Ευτυχώς δεν το έκανα.

Όποιος «περπάτησε» στα στέκια των Εξαρχείων στα τέλη της δεκαετίας του '70 και τις αρχές του '80, θα θυμάται αναρίθμητους αριστερούς όλων των τάσεων, με το ίδιο ύφος, με πανομοιότυπες ενδυματολογικές αναζητήσεις, έτοιμους στις συζητήσεις τους, να ξεκινήσουν πόλεμο για τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε κανείς να αποκωδικοποιεί τις σκέψεις του Μαρξ και του Λένιν.
Όλοι σφιχταγκαλιασμένοι με τη δογματική τους αλήθεια. Με το ίδιο ύφος. Την ίδια βεβαιότητα. Κυρίως όμως την ίδια φυσιογνωμία. Σαν του Σάββα Ξηρού.
Αρκετά όμως με τα ευφυολογήματα.

Με αφορμή την «επέτειο του Πολυτεχνείου» (το αφόρητο κλισέ της Μεταπολίτευσης) σκέφτομαι, ότι αυτή την εποχή των πολιτικών και κοινωνικών αντιφάσεων και φυσικά των ψευδαισθήσεων που ανέδειξε, άξιζε να τη ζήσει κανείς για τη μοναδική της ατμόσφαιρα. Των μεγάλων προσδοκιών. Των μεγάλων ιδεών. Δεν ανήκω στη γενιά του Πολυτεχνείου. Μάλλον στη γενιά της Μεταπολίτευσης κατατάσσομαι ηλικιακά -της μεταπολίτευσης, καημένη γενιά, λέει κάποιο τραγούδι.

Το Πολυτεχνείο με συγκινούσε όμως πάντοτε με έναν αφελή, σχεδόν παιδικό τρόπο. Ποτέ μου δεν προσπάθησα να αναλύσω πού τελειώνει ο «μύθος» και πού αρχίζει η «πραγματικότητα» της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Το έκαναν χιλιάδες άλλοι. Ακόμη και σήμερα έχω τη δική μου εκδοχή. Απλοϊκή, αυθεντική, νοσταλγική.
Στις 17 Νοέμβρη του 1975, στην πρώτη μεγάλη πορεία του Πολυτεχνείου (στις 17 Νοέμβρη του 1974 διεξήχθησαν οι βουλευτικές εκλογές), η μητέρα μου πήρε από το χέρι δύο μικρά παιδιά -εμένα και την εξαδέλφη μου- και «κατεβήκαμε» στην πορεία.

Βρεθήκαμε χαμένοι και εμείς, συγκινητικά μόνοι σε ένα πολύβουο ατελείωτο πλήθος κάπου στη Βουκουρεστίου μην ξέροντας πού να σταθούμε. Ο κόσμος στριμωγμένος. Δίπλα μας, φωνές, συνθήματα και ακατανόητες φράσεις… «Το ΚΚΕ πέρναγε τρεις ώρες», «Η κεφαλή της πορείας είναι στην αμερικανική πρεσβεία», «η ουρά βρίσκεται στην πλατεία Αμερικής», «ποιος θα μπει μπροστά, η ΚΝΕ ή ο Ρήγας»; Όλα θυμίζουν πανηγύρι. Πολλά χρώματα. Συνθήματα. Φασαρία. Και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Απόλυτη σιωπή. Δεν κουνιέται κανείς. Όλοι με σκυμμένα κεφάλια. Κλαίνε. Ακούγεται το «προσκλητήριο των νεκρών». Δίπλα μας περνάει η «σημαία του Πολυτεχνείου». Ακολουθούν γυναίκες με μαύρα. Χωρίς καμία συνεννόηση όλοι φωνάζουν το ίδιο σύνθημα, «Εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο Νοέμβρης». Πιάνουν τα χέρια μας άγνωστοι άνθρωποι. Προχωράμε μαζί τους. Η πορεία ξεκίνησε. 

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1980, μικρό παιδί ακόμη αλλά μάλλον ώριμο να καταλάβω τη σπουδαιότητα της εποχής, μέλος του «Ρήγα Φεραίου» -της μεγαλύτερης αντιδικτατορικής οργάνωσης νεολαίας, που η μεταπολίτευση αποφάσισε ότι δεν έχει ανάγκη- ξαναείδα εκείνη τη ζεστή και περήφανη «σιωπή».

Μπήκα στα γραφεία της οργάνωσης σε ένα σκοτεινό σπίτι κάπου στη Δάφνη και είδα ανθρώπους 80 ετών να προσπαθούν να φτιάξουν ένα πανό που έγραφε «Το Πολυτεχνείο ζει». Άνθρωποι, που πέρασαν πάνω από τα μισά χρόνια της ζωής τους στις φυλακές πληρώνοντας το τίμημα μιας παράλογης εποχής, βρισκόντουσαν μπροστά από ένα κακοφτιαγμένο πανό που συμβόλιζε όμως με ένα βαθιά ανθρώπινο τρόπο -σχεδόν σπαραχτικό- τη συνέχεια του αγώνα μιας ζωής.

Περπάτησα μαζί τους μέχρι το κέντρο της Αθήνας με έναν μοναδικό τρόπο. Καμιά δεκαπενταριά γεροντάκια, εγώ και το πανό μας! Η ίδια ατμόσφαιρα. Συνθήματα, φωνές, συζητήσεις. Και μετά εκείνη η ίδια σιωπή. Που σε παραλύει, αλλά σου δίνει τη δυνατότητα να καταλάβεις ότι η Ιστορία είναι παρούσα. «Σιωπή». Η σωστή λέξη. Με τα χρόνια, η ανατροπή των αξιών και η κυνική αξιοποίηση της κορυφαίας στιγμής του Αντιδικτατορικού αγώνα από ιδιοτελή συμφέροντα με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η σιωπή των ανθρώπων που συμμετείχαν ενεργά στην αντίσταση κατά της χούντας, δεν είναι μόνο ηθική στάση ζωής αλλά μία ηχηρή απάντηση. Απέναντι στο ευτελές, στο εύκολο, στο ανταλλάξιμο.

Θυμήθηκα αυτές τις δύο μικρές απλοϊκές ιστορίες, σκεπτόμενος ότι σε κάμποσα χρόνια η κοινή γνώμη όταν θα ακούει με αποστροφή για τη 17 Νοέμβρη και τον Αντιδικτατορικό αγώνα πιθανότατα θα την ταυτίζει με «αγανακτισμένους», τον Γιωτόπουλο και τους Ξηρούς. Μικρό το κακό για μένα, που θα μπορώ και τότε με εγωιστική διάθεση να ισχυρίζομαι, ότι κάποτε, με τον δικό μου «παιδικό τρόπο», ήμουν μέλος της «πραγματικής 17 Νοέμβρη».

Ο Ανδρέας Μπελιμπασάκης είναι δημοσιογράφος

πηγή