Το σημερινό άρθρο, το χαρίζω στη δύναμη. Στους ανθρώπους με απύθμενες αντοχές. Σε αυτούς που δε λυγίζουν εύκολα.
Κάποιοι γύρω μας γεννιούνται μαχητές. Αγωνιστές, σκληροί, σκυλιά.
Άνθρωποι που προσπαθούν να είναι σωστοί, συνεπείς και να τοποθετούν τις
αρχές τους πάνω από όλα.Γίνονται αυτοί οι άνθρωποι τελικά αποδέκτες της πραγματικής αγάπης; Οι άλλοι γύρω τους πώς τους βλέπουν; Σαν συντρόφους, σαν γονείς, σαν παιδιά;
Ή απλά σαν πηγές ενέργειας; Σαν πηγές δύναμης; Σαν αυτούς τους οποίους θα ξεζουμίσουν, θα εξαντλήσουν, θα αδειάσουν, από τους οποίους θα πάρουν ό,τι μπορούν όσο ακόμη βλέπουν να υπάρχουν αποθέματα;
Παιδιά που προσπαθούν να κρατήσουν τις ισορροπίες μέσα στην οικογένεια. Που τους φοράνε οι γονείς τους το ρόλο του κριτή, πριν ακόμη μπορούν να διακρίνουν τι είναι σωστό και τι είναι λάθος.
Παιδιά που γίνονται γονείς των γονιών τους, πριν ακόμη μεγαλώσουν. Που πρέπει να διαχειριστούν όλα τα βάρη, πριν ακόμη οι ώμοι τους έχουν δυναμώσει αρκετά για τα σηκώσουν.
Έφηβοι που δεν έχουν χρόνο να καταλάβουν ποιοι είναι, τι θέλουν από τη ζωή που ξεδιπλώνεται μπροστά τους, βοηθώντας τους άλλους να βρουν τις δικές τους ισορροπίες. Που βάζουν τα όνειρα των δικών τους ανθρώπων, πιο ψηλά από τα δικά τους όνειρα. Για να τους δουν ευτυχισμένους. Έφηβοι, που νιώθουν ότι οφείλουν, χωρίς να έχουν πρώτα εισπράξει το οτιδήποτε.
Ενήλικες που συνεχίζουν να φροντίζουν. Που πλέον, χρόνια μετά, αυτός φαίνεται να είναι ο φυσικός τους ρόλος. Αυτός που οι ίδιοι αντιλαμβάνονται και που οι άλλοι έχουν συνηθίσει.
Ενήλικες που δε θα λάβουν ποτέ βοήθεια, γιατί ο κόσμος γύρω τους πρέπει να προστατέψει εκείνους που το έχουν ανάγκη και όχι αυτούς.
Εραστές που στοργικά αγκαλιάζουν τους συντρόφους τους. Που προσπαθούν να τους στηρίξουν και να συγχωρέσουν τα λάθη τους. Που τα βράδια, ανάμεσα στις ανάσες πάθους, τους ψιθυρίζουν λόγια πραγματικής αγάπης.
Γονείς που βλέπουν στα παιδιά τους, τον κόσμο όλο. Που πεθαίνουν γι’ αυτά. Που δε θέλουν ποτέ να κάνουν επάνω τους τα ίδια λάθη που εισέπραξαν αυτοί, όταν ήταν στην ηλικία τους. Που θέλουν να τους διδάξουν ότι το να δίνεις είναι η χαρά της ζωής, που θέλουν να τους μάθουν ότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος για να ανοίξουν τα φτερά τους, αλλά τους υπόσχονται πως αυτοί θα είναι πάντα δίπλα τους, ο φύλακας άγγελος τους. Ένα ζευγάρι από φτερά για να χρησιμοποιήσουν, αν τραυματιστούν τα δικά τους.
Άνθρωποι, που ίσως τελικά να είναι αδύναμοι.
Να είναι αδύναμοι στο να τραβήξουν τη γραμμή. Να πουν, τώρα ήρθε η ώρα να πάρω. Και να δώσουν χώρο στη ζωή τους για κάποιους που μπορούν να διακρίνουν ότι ακόμη και οι πιο δυνατοί κάποτε αδειάζουν. Να χωθούν σε μία αγκαλιά, που δεν θα τους ζητήσει τίποτε. Που θα τους επιτρέψει απλά να υπάρχουν μαζί με τις αδυναμίες τους. Και θα τους αγαπήσει γι’ αυτές.
Απο εδώ.
