Δεν υπάρχει, ούτε θα υπάρξει ποτέ θρησκεία ανώτερη απ' την αλήθεια

«Δεν υπάρχει, ούτε θα υπάρξει ποτέ θρησκεία ανώτερη απ' την αλήθεια.»-Ιησούς Χριστός.

Ένας άνθρωπος όλη τη ζωή του έψαχνε τον Θεό.
Μια φορά στο όνειρό του είδε πως βρέθηκε στον παράδεισο. Εκεί είδε ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων. Όταν ρώτησε, γιατί μαζεύτηκε τόσο κόσμος, του είπαν ότι σήμερα είναι τα γενέθλια του Θεού. Ο άνθρωπος ευλόγησε τη μοίρα του: επιτέλους θα βλέπει με τα μάτια του τον Θεό! Στάθηκε στην άκρη του δρόμου και ανυπόμονα κοιτούσε τον δρόμο. Ξαφνικά άρχισαν να παίζουν οι φανφάρες και εμφανίστηκε μια πομπή, όπου πάνω σ' ένα άσπρο άλογο καθόταν ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος. Πίσω του ακολουθούσε μια μεγάλη συνοδεία. Ο άνθρωπος ρώτησε τον διπλανό του:
- Είναι ο Θεός;
- Όχι, είπε ο διπλανός, είναι ο Κρίσνα.
Δεν πρόλαβε να περάσει η πρώτη συνοδεία, εμφανίστηκε η επόμενη.
- Είναι ο Θεός; ξανά ρώτησε ο άνθρωπος.
- Όχι, είναι ο Βούδας, ήταν η απάντηση.
Μετά πέρασαν οι πολυάριθμες συνοδείες του Χριστού, του Μωάμεθ και πολλών άλλων προφητών. "Πότε θα περάσει ο Θεός", σκεφτόταν ο άνθρωπος και με απορία έβλεπε πως λιγοστεύει το πλήθος, πως η φανφάρες σταμάτησαν να παίζουν και τελικά ο άνθρωπος έμεινε μόνος πάνω στον δρόμο.
Ο άνθρωπος ήταν έτοιμος να φύγει όταν στον δρόμο εμφανίστηκε ένας σεμνός και ευπαρουσίαστος γέροντας πάνω σ' ένα άσπρο άλογο. Και δεν τον συνόδευε κανένας…
Ο άνθρωπος τον ακολούθησε και μετά με έκπληξη κατανόησε πως είναι ο Θεός. "Κανένας σ' αυτό το Σύμπαν δεν είναι τόσο μοναχικός όσο ο Θεός!" Μετά τον πλησίασε και ρώτησε:
- Κατάλαβα, είσαι ο Θεός. Όμως γιατί είσαι τόσο μοναχικός.
Τα μάτια του Θεού δάκρυσαν και είπε:
- Όλοι οι άνθρωποι πήγανε πίσω απ' αυτούς που πέρασαν μπροστά σου και κανένας δεν έμεινε μαζί μου. Μαζί μου έμειναν μόνο εκείνοι, οι λίγοι, που δεν ακολουθούν κανένα.

Όταν...

Μια φορά ο Βούδας περνούσε με τους μαθητές του από ένα χωριό όπου ζούσαν εχθροί του Βουδισμού. Οι κάτοικοι του χωριού βγήκαν από τα σπίτια τους, περικύκλωσαν τον Βούδα και τους μαθητές του και άρχισαν να τους προσβάλουν. Οι μαθητές ήταν έτοιμοι να τους αποκρούσουν αποφασιστικά και μερικοί απαντούσαν με οργή, όμως η παρουσία του Βούδα τους έκανε να συγκρατηθούν. Η αντίδραση του Βούδα τους έφερε σε αμηχανία, όταν γύρισε στους μαθητές του και τους είπε:
- Με απογοητεύσατε. Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν αυτό που θεωρούν σωστό. Είναι οργισμένοι, λογαριάζουν πως είμαι εχθρός της θρησκείας τους, των ηθικών αξιών. Αυτοί οι άνθρωποι με βρίζουν κι αυτό είναι φυσικό. Αλλά γιατί θυμώσατε εσείς; Γιατί επιτρέψατε σ' αυτούς τους ανθρώπους να σας χειρίζονται; Τώρα είστε εξαρτημένοι άνθρωποι. Μήπως δεν είστε ελεύθεροι;
Οι κάτοικοι του χωριού δεν περίμεναν τέτοια αντίδραση. Ήταν αμήχανοι και ησύχασαν. Μέσα στην ησυχία ο Βούδας γύρισε στους χωρικούς και τους είπε:
- Τελειώσατε; Αν δεν είπατε όλα αυτά που θέλατε να μου πείτε, θα έχετε τη δυνατότητα να τα εκφράσετε, όταν θα επιστρέψουμε.
Οι άνθρωποι του χωριού βρισκόταν σε πλήρη αμηχανία και τον ρωτήσανε:
- Μα εμείς σε προσβάλλαμε, γιατί δε θυμώνεις μαζί μας;
- Είστε ελεύθεροι άνθρωποι και αυτό που κάνατε είναι δικαίωμά σας. Κι εγώ είμαι ελεύθερος άνθρωπος και κανένας δε μπορεί να προκαλεί την αντίδρασή μου, κανένας δε μπορεί να έχει επίδραση πάνω μου, κανένας δε μπορεί να χειριστεί τα αισθήματά μου. Η αντίδρασή μου προέρχεται από την εσωτερική μου κατάσταση. Και τώρα, θα ήθελα να σας πω κάτι. Οι κάτοικοι του χωρίου που είναι δίπλα στο δικό σας, μας χαιρέτησαν και μας έφεραν λουλούδια, φρούτα, διάφορα γλυκίσματα. Όμως εγώ τους είπα: "Ευχαριστώ, αλλά εμείς έχουμε φάει ήδη. Σας παρακαλώ, κρατήστε τα για τον εαυτό σας με την ευλογία μου. Εμείς ποτέ δεν κουβαλάμε μαζί μας τροφή." Τώρα ρωτάω εσάς: "Τι έπρεπε να κάνουν με αυτά που μου έδωσαν, ενώ εγώ τα επέστρεψα πίσω;"
Ένας άνθρωπος από το πλήθος, είπε:
- Νομίζω πως τα πήρανε πίσω στα σπίτια τους και τα έδωσαν στις οικογένειές τους.
Ο Βούδας χαμογέλασε και είπε:
- Δεν ξέρω τι θα κάνετε με τις δικές σας προσβολές και ύβρεις. Απλά, εγώ δεν τις δέχομαι. Όταν εγώ απορρίπτω τα φαγητά, τότε τα παίρνουν πίσω. Τι θα κάνετε τώρα εσείς; Εγώ απορρίπτω τις προσβολές σας, γι' αυτό κι εσείς πάρτε τις ύβρεις στα σπίτια σας και κάντε τις ό,τι θέλετε.

Η τυφλή γυμνάστρια που κλέβει καρδιές

Διαβάστε την ιστορία της 13χρονης Λόλα Γουόλτερς, της τυφλής Αμερικανίδας γυμνάστριας που δεν επέτρεψε στη φύση να την απομακρύνει από το πάθος της.

Όσο υπέροχη κι αν είναι η ενόργανη γυμναστική, δεν παύει να είναι ένα επικίνδυνο άθλημα. Πόσο μάλλον όταν ο αθλητής αγωνίζεται δίχως να βλέπει.

Και δεν εννοούμε να έχει δεμένα τα μάτια, αλλά να μην βλέπει καθόλου. Εδώ μπαίνει στο καρέ η 13χρονη Λόλα Γουόλτερς, η τυφλή γυμνάστρια για την οποία μιλάει ολόκληρη η Αμερική εδώ και λίγες μέρες.

Η Λόλα πάσχει από τη νόσο Νυστάγμους. Διαθέτει περιορισμένη όραση, ωστόσο ό,τι μπορεί να δει... τρεμοπαίζει και έτσι δεν μπορεί να υπολογίσει την απόσταση ή να συγκεντρωθεί.

Αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο για την Μπεθ Γουόλτερς, τη μητέρα της Λόλα, την οποία υιοθέτησε όταν η μικρή γυμνάστρια ήταν δύο ετών από ένα ορφανοτροφείο στη Βουλγαρία, να επιτρέψει στην κόρη της να ασχοληθεί με τον αθλητισμό και να κυνηγήσει το όνειρο της.

Η Λόλα είναι εξαιρετική σε όλα τα όργανα της ενόργανης γυμναστικής. Κι αν στο έδαφος τα πράγματα ίσως είναι ευκολότερα, όμως στη δοκό ισορροπίας ο βαθμός δυσκολίας ανεβαίνει αν λάβουμε υπόψη πως το μήκος της δοκού δεν ξεπερνάει τα 10 εκατοστά.

Το επισημαίνει και η ίδια που έκλεψε την παράσταση σε αγώνες στο Λονγκ Μπιτς "είναι αρκετά δύσκολο να περπατήσει κάποιος στη δοκό, πόσο μάλλον να πηδήξει και να κάνει ρόδα, οπότε όταν αρχίζω να βλέπω δύο δοκούς αντί για μια, τότε πρέπει να συγκεντρωθώ και να σταθώ στα πόδια μου. Όσο για τους ασύμμετρους ζυγούς συνήθισα πλέον, οπότε γνωρίζω την απόσταση της μιας μπάρας από την άλλη και πόσο πρέπει να πηδήξω για να βρεθώ εκεί".

Η ίδια δεν ζητάει διαφορετική αντιμετώπιση από τους κριτές. Το αντίθετο μάλιστα! "Οι περισσότερες αντίπαλοι μου δεν γνωρίζουν πως είμαι λίγο διαφορετική. Και θέλω να μείνει έτσι. Αν δεν γνωρίζουν το μυστικό μου, οι κριτές δεν θα με βαθμολογήσουν διαφορετικά".

Η Λόλα δεν θα μπορέσει να αγωνιστεί ποτέ στους Ολυμπιακούς Αγώνες και η γυμναστική δεν συμπεριλαμβάνεται στο πρόγραμμα των Παραολυμπιακών Αγώνων.  Θέλει να γίνει προπονήτρια σε παιδιά όταν μεγαλώσει.

 

Από την «μοναδική ηλεκτρονική σελίδα για τους παραολυμπιακούς αγώνες» όπως λένεοι ίδιοι ΕΔΩ

Εγώ μιλώ για δύναμη - Rolling in the ντιπ

Το σημερινό άρθρο, το χαρίζω στη δύναμη. Στους ανθρώπους με απύθμενες αντοχές. Σε αυτούς που δε λυγίζουν εύκολα.

Κάποιοι γύρω μας γεννιούνται μαχητές. Αγωνιστές, σκληροί, σκυλιά. Άνθρωποι που προσπαθούν να είναι σωστοί, συνεπείς και να τοποθετούν τις αρχές τους πάνω από όλα.
Γίνονται αυτοί οι άνθρωποι τελικά αποδέκτες της πραγματικής αγάπης; Οι άλλοι γύρω τους πώς τους βλέπουν; Σαν συντρόφους, σαν γονείς, σαν παιδιά;
Ή απλά σαν πηγές ενέργειας; Σαν πηγές δύναμης; Σαν αυτούς τους οποίους θα ξεζουμίσουν, θα εξαντλήσουν, θα αδειάσουν, από τους οποίους θα πάρουν ό,τι μπορούν όσο ακόμη βλέπουν να υπάρχουν αποθέματα;
Παιδιά που προσπαθούν να κρατήσουν τις ισορροπίες μέσα στην οικογένεια. Που τους φοράνε οι γονείς τους το ρόλο του κριτή, πριν ακόμη μπορούν να διακρίνουν τι είναι σωστό και τι είναι λάθος.
Παιδιά που γίνονται γονείς των γονιών τους, πριν ακόμη μεγαλώσουν. Που πρέπει να διαχειριστούν όλα τα βάρη, πριν ακόμη οι ώμοι τους έχουν δυναμώσει αρκετά για τα σηκώσουν.
Έφηβοι που δεν έχουν χρόνο να καταλάβουν ποιοι είναι, τι θέλουν από τη ζωή που ξεδιπλώνεται μπροστά τους, βοηθώντας τους άλλους να βρουν τις δικές τους ισορροπίες. Που βάζουν τα όνειρα των δικών τους ανθρώπων, πιο ψηλά από τα δικά τους όνειρα. Για να τους δουν ευτυχισμένους. Έφηβοι, που νιώθουν ότι οφείλουν, χωρίς να έχουν πρώτα εισπράξει το οτιδήποτε.
Ενήλικες που συνεχίζουν να φροντίζουν. Που πλέον, χρόνια μετά, αυτός φαίνεται να  είναι ο φυσικός τους ρόλος. Αυτός που οι ίδιοι αντιλαμβάνονται και που οι άλλοι έχουν συνηθίσει.
Ενήλικες που δε θα λάβουν ποτέ βοήθεια, γιατί ο κόσμος γύρω τους πρέπει να προστατέψει εκείνους που το έχουν ανάγκη και όχι αυτούς.
Εραστές που στοργικά αγκαλιάζουν τους συντρόφους τους. Που προσπαθούν να τους στηρίξουν και να συγχωρέσουν τα λάθη τους. Που τα βράδια, ανάμεσα στις ανάσες πάθους, τους ψιθυρίζουν λόγια πραγματικής αγάπης.
Γονείς που βλέπουν στα παιδιά τους, τον κόσμο όλο. Που πεθαίνουν γι’ αυτά. Που δε θέλουν ποτέ να κάνουν επάνω τους τα ίδια λάθη που εισέπραξαν αυτοί, όταν ήταν στην ηλικία τους. Που θέλουν να τους διδάξουν ότι το να δίνεις είναι η χαρά της ζωής, που θέλουν να τους μάθουν ότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος για να ανοίξουν τα φτερά τους, αλλά τους υπόσχονται πως αυτοί θα είναι πάντα δίπλα τους, ο φύλακας άγγελος τους. Ένα ζευγάρι από φτερά για να χρησιμοποιήσουν, αν τραυματιστούν τα δικά τους.
Άνθρωποι, που ίσως τελικά να είναι αδύναμοι.
Να είναι αδύναμοι στο να τραβήξουν τη γραμμή. Να πουν, τώρα ήρθε η ώρα να πάρω. Και να δώσουν χώρο στη ζωή τους για κάποιους που μπορούν να διακρίνουν ότι ακόμη και οι πιο δυνατοί κάποτε αδειάζουν. Να χωθούν σε μία αγκαλιά, που δεν θα τους ζητήσει τίποτε. Που θα τους επιτρέψει απλά να υπάρχουν μαζί με τις αδυναμίες τους. Και θα τους αγαπήσει γι’ αυτές.
Απο εδώ.