Το κορίτσι που ονειρευότανε το πέλαγος

Αυτό το κορίτσι ήξερε μόνο να χαϊδεύει..

Δεν έμαθε να σπρώχνει ποτέ τον άλλο παραπέρα, ακόμα κι όταν της έβαζε τρικλοποδιές.. Προτιμούσε να πέφτει εκείνη..

Προτιμούσε να βρέχεται, να γίνεται μούσκεμα, προκειμένου να σκεπάσει με το αδιάβροχό της αυτόν που στεκόταν δίπλα της..

Προτιμούσε να βασανίζεται, να κάθεται κατάχαμα και να ξεπαγιάζει, παρά να ζητήσει από τον άλλο να της δώσει πίσω την καρέκλα που της είχε αρπάξει..

Δεν έδειχνε ποτέ τη δύναμή της, για να μη φέρει σε δύσκολη θέση κανέναν..

Δεν τόλμησε ποτέ και για τίποτα να βάλει σε πρώτο πλάνο τον εαυτό της..

Σαν να είχε ενοχές για ό,τι στραβό υπάρχει σ' αυτό τον κόσμο..

Κι όχι βέβαια πως δεν έκανε όνειρα..

Όχι πως δεν περίμενε απ' τη ζωή να της προσφέρει δώρα.

Μόνο να...

Καθόταν εκεί στην ακρούλα και περίμενε...

Δεν έκανε καμιά κίνηση γιατί της φαινόταν προκλητική..

Κρατούσε ένα βότσαλο κι ονειρευόταν το πέλαγος...

Τίποτ' άλλο...

Αλκυόνη Παπαδάκη